Η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος μπορεί να κάνει πάρα πολλά, αλλά δε μπορεί να αλλάξει τα πάντα γύρω του. Ειδικά τους ανθρώπους. Δε μπορείς να κάνεις κάποιον να σ' αγαπήσει όπως τον αγαπάς εσύ. Δε μπορείς να κάνεις κάποιον να σε σεβαστεί και ταυτόχρονα να του δίνεις τα πάντα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Δε ζούμε σε ουτοπία. Είμαστε όλοι τραγικά αληθινοί, με ελαττώματα, προτερήματα, τάσεις καταστροφικές, αυτο-άμυνες, ενοχές και κρυφές σκέψεις.
Ένας άνθρωπος που δε δέχεται πως τον αγαπάς επειδή ούτε εκείνος αγαπάει τον εαυτό του, θα μεταφράσει την αγάπη σου σεανάγκη, σε σκοτεινά κίνητρα και θα σε κατηγορήσει ακόμη και για υποκρισία, αν τον αφήσεις. "Δεχόμαστε την αγάπη που νομίζουμε ότι αξίζουμε", ήταν η ατάκα από μια ταινία ("The Perks of Being a Walflower") που πραγματικά σας προτείνω να δείτε. Ένας άνθρωπος που δεν ξέρει να αγαπάει τον εαυτό του, δε μπορεί να αγαπήσει κανέναν άλλον, ούτε να αφήσει κάποιον να τον αγαπήσει. Δεν είναι θέμα αχαριστίας. Το λέω γιατί πολλές φορές βιαζόμαστε να κρίνουμε κάποιον ως "αχάριστο". Ένας τέτοιος άνθρωπος δε δέχεται αγάπη, γιατί δεν ξέρει τι είναι αγάπη. Και με το να του τη δίνουμε με το ζόρι, δε θα του το μάθουμε, δυστυχώς.
Το βασικό λάθος που κάνουμε όλοι είναι να βάζουμε τα άτομα που μας απορρίπτουν συναισθηματικά στο κέντρο του κόσμου. Δεν είναι. Το κέντρο του κόσμου είναι ο εαυτός μας. Αν βάλουμε κάποιον άλλον στη θέση του, οι πράξεις και οι σκέψεις μας μεταβάλλονται και η ισορροπία στο σύμπαν χάνεται. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άλλος συνεχίζει να έχει ως κέντρο του κόσμου τον εαυτό του. Γίνεται ο κόσμος να έχει το ίδιο κέντρο για δύο ανθρώπους; Με τίποτα.
Ας το αποδεχτούμε. Δε μας ξέρουν όλοι. Κάποιοι από αυτούς δε θα μας μάθουν κιόλας ποτέ. Κάποιοι θα μας παρεξηγήσουν και θα μας κάνουν να αμφισβητήσουμε τους ίδιους μας τους χαρακτήρες. Το σημαντικό είναι να ξέρουμε μέχρι πότε είναι καλό να δεχόμαστε την κριτική τους. Να κάνουμε κριτική στην κριτική τους. "Είσαι πεισματάρης", "είσαι εγωιστής". Πόσο εύκολα κρίνουμε και αφήνουμε να μας κρίνουν; Χωρίς να σκεφτόμαστε τα κίνητρα, τον άνθρωπο που μας τα λέει, γιατί μας τα λέει, τι θέλει να πετύχει. Κι εμείς, με τη σειρά μας, δεν προσέχουμε τι λέμε στους άλλους. Δε σκεφτόμαστε πώς θα εκλάβει ο άλλος αυτό που θέλουμε να του πούμε. Σε τι συναισθηματική φάση βρίσκεται. Αν οι άμυνές του είναι αρκετά πεσμένες ώστε να δεχθεί αυτό που θα του πούμε. Πολεμάμε με χαρακτηρισμούς, με λέξεις, ακόμη και μέσα από τα τραγούδια. Σημασία έχει ποιος θα επικρατήσει σ' αυτό το παιχνίδι συναισθηματικής εξουσίας.Δίνουμε τεράστια βαρύτητα στις λέξεις, χωρίς να κοιτάξουμε όμως πίσω από αυτές. Τα λόγια θυμού και οργής πολλές φορές είναι τα λόγια ενός πληγωμένου ανθρώπου, που δεν του δώσαμε ό,τι περίμενε.
Η προσοχή, η φροντίδα και η αγάπη μας είναι πολύτιμα δώρα. Δυστυχώς, πολλοί από εμάς τα σπαταλάμε δίνοντάς τα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να τα χειριστούν και μας τα επιστρέφουν σπασμένα, χαλασμένα και μάλιστα ισχυρίζονται πως εξ αρχής τους τα είχαμε δώσει σ' αυτήν την κατάσταση.
Η ανιδιοτελής αγάπη υπάρχει, αλλά δεν εκτιμάται σχεδόν ποτέ.
Μπορούμε να αγαπάμε λοιπόν κάποιον χωρίς να αυτοκαταστρεφόμαστε;
Μπορούμε να δεχθούμε να βρισκόμαστε στο περιθώριο και όχι στο κέντρο του κόσμου για αυτόν τον άνθρωπο;
Μπορούμε να επαναφέρουμε τον εαυτό μας στο κέντρο του κόσμου και να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς συναισθηματικά παιχνίδια εξουσίας;
Και γιατί να μη μπορούμε, δηλαδή;
Ένας άνθρωπος που δε δέχεται πως τον αγαπάς επειδή ούτε εκείνος αγαπάει τον εαυτό του, θα μεταφράσει την αγάπη σου σεανάγκη, σε σκοτεινά κίνητρα και θα σε κατηγορήσει ακόμη και για υποκρισία, αν τον αφήσεις. "Δεχόμαστε την αγάπη που νομίζουμε ότι αξίζουμε", ήταν η ατάκα από μια ταινία ("The Perks of Being a Walflower") που πραγματικά σας προτείνω να δείτε. Ένας άνθρωπος που δεν ξέρει να αγαπάει τον εαυτό του, δε μπορεί να αγαπήσει κανέναν άλλον, ούτε να αφήσει κάποιον να τον αγαπήσει. Δεν είναι θέμα αχαριστίας. Το λέω γιατί πολλές φορές βιαζόμαστε να κρίνουμε κάποιον ως "αχάριστο". Ένας τέτοιος άνθρωπος δε δέχεται αγάπη, γιατί δεν ξέρει τι είναι αγάπη. Και με το να του τη δίνουμε με το ζόρι, δε θα του το μάθουμε, δυστυχώς.
Ας το αποδεχτούμε. Δε μας ξέρουν όλοι. Κάποιοι από αυτούς δε θα μας μάθουν κιόλας ποτέ. Κάποιοι θα μας παρεξηγήσουν και θα μας κάνουν να αμφισβητήσουμε τους ίδιους μας τους χαρακτήρες. Το σημαντικό είναι να ξέρουμε μέχρι πότε είναι καλό να δεχόμαστε την κριτική τους. Να κάνουμε κριτική στην κριτική τους. "Είσαι πεισματάρης", "είσαι εγωιστής". Πόσο εύκολα κρίνουμε και αφήνουμε να μας κρίνουν; Χωρίς να σκεφτόμαστε τα κίνητρα, τον άνθρωπο που μας τα λέει, γιατί μας τα λέει, τι θέλει να πετύχει. Κι εμείς, με τη σειρά μας, δεν προσέχουμε τι λέμε στους άλλους. Δε σκεφτόμαστε πώς θα εκλάβει ο άλλος αυτό που θέλουμε να του πούμε. Σε τι συναισθηματική φάση βρίσκεται. Αν οι άμυνές του είναι αρκετά πεσμένες ώστε να δεχθεί αυτό που θα του πούμε. Πολεμάμε με χαρακτηρισμούς, με λέξεις, ακόμη και μέσα από τα τραγούδια. Σημασία έχει ποιος θα επικρατήσει σ' αυτό το παιχνίδι συναισθηματικής εξουσίας.Δίνουμε τεράστια βαρύτητα στις λέξεις, χωρίς να κοιτάξουμε όμως πίσω από αυτές. Τα λόγια θυμού και οργής πολλές φορές είναι τα λόγια ενός πληγωμένου ανθρώπου, που δεν του δώσαμε ό,τι περίμενε.
Η προσοχή, η φροντίδα και η αγάπη μας είναι πολύτιμα δώρα. Δυστυχώς, πολλοί από εμάς τα σπαταλάμε δίνοντάς τα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να τα χειριστούν και μας τα επιστρέφουν σπασμένα, χαλασμένα και μάλιστα ισχυρίζονται πως εξ αρχής τους τα είχαμε δώσει σ' αυτήν την κατάσταση.
Η ανιδιοτελής αγάπη υπάρχει, αλλά δεν εκτιμάται σχεδόν ποτέ.
Μπορούμε να αγαπάμε λοιπόν κάποιον χωρίς να αυτοκαταστρεφόμαστε;
Μπορούμε να δεχθούμε να βρισκόμαστε στο περιθώριο και όχι στο κέντρο του κόσμου για αυτόν τον άνθρωπο;
Μπορούμε να επαναφέρουμε τον εαυτό μας στο κέντρο του κόσμου και να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς συναισθηματικά παιχνίδια εξουσίας;
Και γιατί να μη μπορούμε, δηλαδή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου