Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Δεκα κανόνες για να είσαι άνθρωπος

diaforetiko.gr : 1 10 κανόνες για να είσαι άνθρωπος1.Θα λάβεις ένα σώμα. Μπορεί να σου αρέσει ή να το μισείς αλλά…
είναι δικό σου να το κρατήσεις για όλη την περίοδο της ζωής σου.
2. Θα πάρεις μαθήματα. Είσαι γραμμένος σε ένα υποχρεωτικό και πλήρους φοίτησης ανεπίσημο σχολείο που ονομάζεται “ζωή”.
3. Δεν υπάρχουν λάθη, μόνο μαθήματα.  Η προσωπική ανάπτυξη είναι μια διαδικασία δοκιμών, λαθών και πειραματισμών…
Τα «αποτυχημένα» πειράματα είναι μέρος της διαδικασίας τόσο όσο είναι και τα πειράματα που τελικά «πέτυχαν».

4. Τα μαθήματα επαναλαμβάνονται μέχρι να τα μάθεις. Ένα μάθημα θα σου παρουσιαστεί με διάφορες μορφές, μέχρι να το μάθεις. Όταν θα το έχεις μάθει, μπορείς να προχωρήσεις στο επόμενο.
5. Η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν υπάρχει καμία περίοδος της ζωής σου που δεν περιλαμβάνει μαθήματα. Αν είσαι ζωντανός, αυτό σημαίνει ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μαθήματα.
6. Το “εκεί” δεν είναι καλύτερο μέρος από το “εδώ”. Όταν το “εκεί” έχει γίνει “εδώ”, απλά θα αποκτήσεις ένα άλλο “εκεί” που θα μοιάζει πάλι καλύτερο από το “εδώ”.
7. Οι άλλοι άνθρωποι είναι απλώς καθρέφτες σου. Δεν μπορείς να αγαπήσεις ή να μισήσεις κάτι σχετικά με ένα άλλο πρόσωπο εκτός και αν αντανακλά κάτι που αγαπάς ή μισείς στον εαυτό σου.
8. Το τι θα κάνεις την ζωή σου, εξαρτάται από εσένα. Έχεις όλα τα εργαλεία και τους πόρους που χρειάζεσαι. Τι τι θα κάνεις με αυτά εξαρτάται από εσένα. Η επιλογή είναι δική σου.
9. Οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα σου. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής βρίσκονται μέσα σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παρατηρήσεις, να ακούσεις και να εμπιστευτείς.
10. Θα τα ξεχάσεις όλα αυτά.

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/

Η αποστασιοποίηση των ανθρώπων

Η Αποστασιοποίηση των Ανθρώπων – Ο Μηχανισμός ΜόνωσηςΣτον Β παγκόσμιο πόλεμο, σε ένα από τα γνωστά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ένας τρόφιμος παρατηρούσε κάθε μέρα τη συμπεριφορά των ανθρώπων που τους έφερναν για πρώτη φορά εκεί. Οι νέοι τρόφιμοι σύντομα μάθαιναν ότι θα τους οδηγούσαν οι στρατιώτες για το μπάνιο τους στα ντους. Είχαν ακούσει από τους παλιότερους, ότι υπήρχαν και ντους που δεν έβγαζαν νερό, αλλά θανατηφόρο αέριο.
Κάθε μέρα, καθώς οι τρόφιμοι συγκεντρώνονταν σε ευθεία ουρά στην πορεία προς τα ντους, δεν μπορούσαν να γνωρίζουν σε τι είδους ντους κατευθύνονταν, φυσιολογικό ή θανατηφόρο. Δεν γνώριζαν αν θα ζήσουν κι εκείνη την ημέρα. Το μυαλό τους υπέθετε το χειρότερο, ότι τους περιμένει το τέλος τους. Το συναίσθημα του φόβου ενεργοποιούσε την φυσιολογική αντίδραση του άγχους ως άμυνα. Μία άμυνα που διαθέτει το μυαλό, προκειμένου να ενεργοποιήσει το σώμα να τρέξει ή να παλέψει. Καθώς όμως υπήρχαν αυτόματα όπλα που τους στόχευαν ολόγυρα, οι άνθρωποι αυτοί θεωρούσαν μάταιο να τρέξουν προς κάποια κατεύθυνση, να προσπαθήσουν να διαφύγουν. Το πολύ μεγάλο άγχος τους, περιμένοντας στην ουρά, εκτονωνόταν μέσα από τον ιδρώτα, το τρέμουλο, τους γρήγορους παλμούς της καρδιάς και άλλα ψυχοσωματικά συμπτώματα.
Η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν καθημερινά, η πορεία προς τα ντους, που δεν ήξερες τι θα βγάλουν μόλις στεκόσουν κοντά τους. Το οξύ και παρατεταμένο άγχος ήταν απίστευτο, και κρατούσε όλη τη διάρκεια της ημέρας, καθώς δεν ήξερες αν αύριο θα ζεις ακόμη. Σιγά σιγά το παρατεταμένο άγχος οδηγούσε στην θλίψη. Επιπλέον θλίψη ερχόταν καθώς, οι λιγοστές δραστηριότητες που μπορούσες να κάνεις με τους άλλους τροφίμους, έδειχναν μάταιες. Εδώ δεν ήξερες αν θα ζεις αύριο καλά καλά, τι να προγραμματίσεις να κάνεις να περάσεις ευχάριστα.
Μετά από κάποιο διάστημα, το μυαλό «έβαζε» μπροστά έναν ασυνείδητο μηχανισμό που διαθέτει, προκειμένου να αντιμετωπίσει πρόχειρα την κατάσταση του συνεχούς φόβου και άγχους, ο οποίος λέγεται Μόνωση συναισθημάτων.
Η μόνωση του συναισθήματος ως άμυνα έχει μεγάλη αξία. Οι χειρουργοί δεν θα ήταν σε θέση να εργάζονται αποδοτικά εάν διαρκώς τους απασχολούσε η αγωνία των ασθενών τους, η προσωπική τους αποστροφή στην αρχή, όταν χειρουργούν τις πρώτες φορές έναν ασθενή. Ούτε στρατηγοί θα ήταν σε θέση να σχεδιάσουν μία μάχη αν τους απασχολούσε διαρκώς η φρίκη του πολέμου. Έτσι το μυαλό μας έχει την απίστευτη ικανότητα να «στέλνει» τα συναισθήματα, όπως εδώ του φόβου, στο ασυνείδητο. Έτσι, χάριν αυτού του μηχανισμού, μπορούμε να εκτελούμε μία διαδικασία ιδιαίτερα φορτισμένη σε συναίσθημα, όπως το να χειρουργεί ένας χειρούργος, χωρίς να φοβάται. Πρόκειται για έναν μηχανισμό ιδιαίτερα χρήσιμο, «έμφυτο» σε όλους τους ανθρώπους.
Τι συμβαίνει όμως όταν χρησιμοποιούμε «περισσότερο απ όσο πρέπει» τον μηχανισμό αυτό; Αν πχ τον «μεταφέρουμε» και στην καθημερινή μας ζωή;
Ας «μεταφέρουμε» την ιστορία μας στο σήμερα, την εποχή της οικονομικής κρίσης;
Το μυαλό μας αντιλαμβάνεται την απειλή της επιβίωσης μας ως κίνδυνο, δεν έχει σημασία αν πρόκειται για όπλα που μας σημαδεύουν ή το ότι φοβόμαστε για την επιβίωσή μας λόγω οικονομικών λόγων. Η οικονομική απειλή εκλαμβάνεται ως ένα «αόρατο» όπλο. Μάλιστα, η οικονομική απειλή δεν αντιμετωπίζεται όπως ο «ορατός» εχθρός, έχει μία ασάφεια, λόγω του ότι δεν μπορούμε να ασκήσουμε έλεγχο άμεσα πάνω σε αυτήν, να απλώσουμε τα χέρια και να την αντιμετωπίσουμε. Είναι μέσα στο μυαλό μας και η απειλή αυτή «φωλιάζει» στην σκέψη μας. Μας κάνει να φανταζόμαστε ότι θα μας συμβεί ό,τι χειρότερο. Και αν γίνει συνειδητή και δεν μας «εκδηλώνεται» με εκνευρισμό, και επιθετικότητα προς τους συνανθρώπους μας, και πάλι, είναι πιο δύσκολο και απαιτεί γνώση, για να ασκήσουμε έλεγχο στην σκέψη μας και να μην αφήσουμε τον φόβο και τις αρνητικές σκέψεις να μας «παραλύσουν» ή να μας θλίψουν. Ο κάθε άνθρωπος, η κάθε οικογένεια, απομονώνεται και βλέπει την κρίση ως ατομικό πρόβλημα, όχι ως ομάδα.
Τι έγινε στην ιστορία μας όμως; Τι έγινε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που αναφερόμασταν με τον μηχανισμό της Μόνωσης;
Οι τρόφιμοι των στρατοπέδων αυτών, στην πορεία προς τα ντους, ήταν πια απαθείς, πορεύονταν σαν ρομπότ προς αυτά, χωρίς καμία θέληση να αντιδράσουν. Ο φόβος είχε απωθηθεί στο ασυνείδητο, και οι άνθρωποι ήταν πια ανίκανοι και απαθείς, ακόμη και στο να σκεφτούν να αντιδράσουν. Ακόμα και ο φόβος ή η θλίψη είναι συναισθήματα που στόχο έχουν να μας παρακινήσουν να δράσουμε για να πάψουν. Αυτή η απάθεια ήταν πολύ χειρότερη όμως, σήμαινε πια αποδοχή της κατάστασης ως μη ανατρέψιμη.
Σήμερα χρειάζεται προκειμένου να «σώσουμε» τον εαυτό μας, να γίνει κατανοητό ότι πρέπει να σώσουμε την ομάδα στην οποία ανήκουμε, την κοινωνία μας, καθώς το άτομο μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα τόσο μεγάλο φαινόμενο, εξακολουθώντας να επιδιώκει μόνο το ατομικό του συμφέρον. Χρειάζεται να βοηθήσουμε άλλους, καθώς η πτώση της ψυχολογίας των άλλων, συμπαρασύρει και την διάθεση του ατόμου.
Ο γραπτός λόγος δεν μπορεί να αλλάξει πολλά, όσα η πραγματική ανθρώπινη επαφή. Όχι η ηλεκτρονική μέσω διαδικτύου που μας απομονώνει για λόγους οικονομίας στα διαμερίσματά μας, η πραγματική επικοινωνία. Μπορούμε να πούμε ότι για να αλλάξουμε ως κοινωνία, πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μόνο ατομικά, όπως πολλά χρόνια είχαμε μάθει, τονίζοντας το στοιχείο του ότι μάθαμε τον ατομισμό ως συμπεριφορά.
-Μπορείς να μην φθονείς τον διπλανό σου, αν έστω δεν μπορείς να χαρείς με την χαρά του; -Να προσπαθήσεις να μάθεις από τους ικανούς, αντί να προσπαθείς να τους εμποδίσεις, αν έχεις την δύναμη αυτή; -Να επιδιώκεις να κατακτήσεις την γνώση με την αξία σου, και όχι να αποκτήσεις τίτλους για να νιώσεις «κάποιος» απέναντι στους άλλους; Οι τίτλοι δεν κάνουν έναν άνθρωπο σπουδαίο, ούτε απαραίτητα αντιπροσωπεύουν γνώση ανάλογη. –Μπορείς να μην ανταγωνίζεσαι αλλά να συναγωνίζεσαι; Να βλέπεις την καλλιέργεια πίσω από την εμφάνιση και να την εκτιμάς; -Να βλέπεις σπουδαίους ανθρώπους σε «χαμηλές θέσσεις» και να τους λες πόσους μπορούν να επηρεάσουν θετικά από εκεί που βρίσκονται; Αν δεν μπορούμε να τα κάνουμε αυτά, είναι επειδή έτσι μάθαμε και συνηθίσαμε. Κι όμως, κι αυτό, μπορούμε να το αλλάξουμε!
(Τα ιστορικά παραδείγματα είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία δεν είναι απαραίτητο ότι είναι με ακρίβεια ιστορικά απόλυτα σωστά αλλά έχουν σε κάποια σημεία αλλαχθεί με στόχο την καλύτερη κατανόηση ψυχολογικών μηχανισμών του ανθρώπου).
Μέρος του παραπάνω κειμένου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Το Χωνί” στις 16/2/2014 με τίτλο “Η Αποστασιοποίηση των Ανθρώπων”
Νίκος Γ. Βακόνδιος – Ψυχολόγος
http://enallaktikidrasi.com/

Το "Τεστ του Θανάτου" δείχνει αν θα ζήσετε μέχρι το 2020!


Θα θέλατε να μάθετε αν θα ζήσετε για να δείτε το ξεκίνημα της επόμενης δεκαετίας; Αν ναι, οι επιστήμονες μπορούν να διαπιστώσουν αν θα τα καταφέρετε.

Πρόκειται για μια απλούστατη αιματολογική εξέταση που εντοπίζει ποια άτομα αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο να πεθάνουν από σοβαρές ασθένειες όπως η καρδιοπάθεια ή ο καρκίνος μέσα στα επόμενα 5 χρόνια.

Το «τεστ του θανάτου» είναι τόσο αποτελεσματικό που εντοπίζει ακόμη και τους φαινομενικά υγιείς ασθενείς που πρόκειται να πεθάνουν σύντομα.

Οι Φιλανδοί και Εσθονοί ερευνητές που το δημιούργησαν ελπίζουν πως το τεστ θα αποκαλύπτει «κρυφές ασθένειες» που χρειάζονται άμεση θεραπεία. Έτσι, θα αντιμετωπίζονται έγκαιρα και θα σωθούν δεκάδες ζωές.

Οι ερευνητές ανέλυσαν αρχικά 17.000 αιματολογικά δείγματα ατόμων που δεν αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα υγείας. Στόχος τους ήταν αναζητήσουν 100 διαφορετικές χημικές ουσίες στο αίμα.
Στη συνέχεια, παρακολούθησαν την υγεία των εθελοντών για αρκετά χρόνια και συνέκριναν τα αιματολογικά δείγματα όσων πέθαναν με αυτά των ατόμων που έζησαν.

Κατέληξαν σε τέσσερα χημικά σήματα, δηλαδή τέσσερις βιολογικούς δείκτες, που προβλέπουν τον αυξημένο κίνδυνο θανάτου μέσα στην επόμενη πενταετία.

Και τα τέσσερα αυτά συστατικά υπάρχουν φυσιολογικά στο αίμα όμως τα επίπεδά τους είναι αυτά που καθορίζουν την κατάσταση της υγείας, αναφέρει η σχετική μελέτη στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό PLoS Medicine.

Η αποτελεσματικότητα του τεστ ήταν ολοφάνερη ακόμη κι όταν οι ερευνητές συνυπολόγισαν σημαντικούς παράγοντες όπως το κάπνισμα, η παχυσαρκία, η κατανάλωση αλκοόλ, η ηλικία, η αρτηριακή πίεση και η χοληστερόλη.

Το πλέον αξιοσημείωτο στοιχείο της έρευνας ήταν ότι οι τέσσερις βιολογικοί δείκτες φανερώνουν τον κίνδυνο θανάτου από πολλές διαφορετικές ασθένειες. Με άλλα λόγια, αποτελούν ένδειξη γενικότερης αδυναμίας του οργανισμού.
onmed
http://alitogr.blogspot.gr/

Το μέλλον μοιάζει πιο κοντινό σε σχέση με το παρελθόν

Το μέλλον μοιάζει πιο κοντινό σε σχέση με το παρελθόν
Όσοι είστε γνώστες κάποιων βασικών εννοιών φυσικής πιθανόν γνωρίζετε το φαινόμενο Ντόπλερ, το οποίο εμφανίζεται στη φύση σε πολλές μορφές, κυρίως κατά τη μετάδοση του ήχου ή του φωτός. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το φαινόμενο αυτό, όσο πιο μακριά είναι η πηγή ενός σήματος (π.χ. ήχος) σε σχέση με τον παρατηρητή τόσο πιο ασθενές γίνεται αντιληπτό αυτό το σήμα. Καθώς η πηγή πλησιάζει τον παρατηρητή, το σήμα γίνεται όλο και πιο ισχυρό. Φανταστείτε ένα τραίνο το οποίο πλησιάζει το σημείο στο οποίο στέκεστε. Όταν είναι μακριά, δεν ακούγεται τόσο δυνατά, αλλά όσο πλησιάζει τόσο αυξάνεται ο θόρυβος που παράγει, ο οποίος εξασθενεί εκ νέου καθώς αυτό φεύγει από εσάς.
Το φαινόμενο Ντόπλερ όμως φαίνεται πως δεν εμφανίζεται μόνο στη φύση, αλλά και στην ανθρώπινη ψυχολογία. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται ερευνητές του Πανεπιστημίου του Σικάγο[1][2] , οι οποίοι σε ένα πρόσφατο άρθρο τους περιγράφουν το φαινόμενο του χρονικού φαινομένου Ντόπλερ.

Το πείραμα και τα αποτελέσματα

Σύμφωνα με την έρευνα που πραγματοποίησε η ερευνητική ομάδα του Δρ. Caruso τα γεγονότα που προσδοκούμε για το μέλλον φαίνονται πιο κοντινά σε σχέση με τα γεγονότα που έχουν γίνει στο παρελθόν. Εάν για παράδειγμα, προσδοκούμε μια εκδρομή σε μια εβδομάδα, έχουμε την αίσθηση ότι αυτό είναι πολύ κοντινό σε σχέση με μια εκδρομή που έχουμε κάνει πριν μια εβδομάδα. Παρόλο που οι χρονικές αποστάσεις είναι οι ίδιες, η τελική αίσθηση που έχουμε είναι διαφορετική.
Στο συγκεκριμένο πείραμα οι ερευνητές ρώτησαν δύο ομάδες συμμετεχόντων να βαθμολογήσουν σε μια κλίμακα από το 1 έως το 7 πόσο κοντά ένιωθαν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Η μία ομάδα ρωτήθηκε μια εβδομάδα πριν τις 14 Φεβρουαρίου και η άλλη μια εβδομάδα μετά. Αυτοί οι οποίοι ρωτήθηκαν πριν, βαθμολόγησαν την χρονική απόσταση με 3.9, ενώ αυτοί που ρωτήθηκαν μια εβδομάδα μετά με 4.8. Πέραν του ότι η διαφορά αυτή βρέθηκε πως ήταν ουσιαστική (αυτό που στην έρευνα ονομάζουμε στατιστικώς σημαντική), αυτό το φαινόμενο παρουσιαζόταν ακόμη και όταν οι ερωτηθέντες απαντούσαν για γεγονότα που έγιναν πριν ένα χρόνο ή που θα γίνουν σε ένα χρόνο από τώρα.
Αυτό το οποίο κάνει τα αποτελέσματα αυτά ακόμη πιο ενδιαφέροντα είναι ένα δεύτερο πείραμα της ίδιας ομάδας, όπου οι συμμετέχοντες απαντούσαν στα ίδια ερωτήματα, αλλά αυτή τη φορά φορώντας γυαλιά εικονικής πραγματικότητας και περπατώντας σε ένα διάδρομο προς τα πίσω. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί το χρονικό φαινόμενο Ντόπλερ. Δηλαδή, οι συμμετέχοντες πλέον αξιολογούσαν τα γεγονότα του παρελθόντος και του παρόντος ως το ίδιο κοντινά σε σχέση με το παρόν.

Συμπεράσματα

Αυτό το οποίο υπογραμμιζουν τα πιο πάνω ευρήματα είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο. Ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνει συνεχώς σχέδια για το μέλλον και τις μελλοντικές του κινήσεις. Αποτέλεσμα αυτής της εστίασής μας στο μέλλον είναι να δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα και να προσδοκούμε αυτό το οποίο προγραμματίζουμε ότι θα ζήσουμε και όχι αυτό το οποίο έχουμε ζήσει ήδη. Μας είναι πιο εύκολο να εστιάσουμε σε αυτό το οποίο «έχουμε μπροστά μας», παρά αυτό το οποίο «έχουμ ε αφήσει πίσω μας», όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη φυσική μας κίνηση σε έναν χώρο. Η δεύτερη παρατήρηση γίνεται πιο κατανοητή όταν λάβουμε υπόψη τα αποτελέσματα της δεύτερης έρευνας η οποία υποδεικνύει τη σχέση μεταξύ της αντίληψης του χώρου και του χρόνου. Όπως ακριβώς κινούμαστε (συνήθως) προς τα μπροστά, έτσι και ο χρόνος κυλάει προς αυτή την κατεύθυνση.
Με την παρατήρηση φαινομένων όπως το χρονικό φαινόμενο Ντόπλερ βλέπουμε όχι μόνο πως συνυπάρχουν οι έννοιες του χρόνου και του χώρου αλλά και πως μπορούν να αλληλοεπηρεάσουν η μία την άλλη. Οι τρόπος αντίληψης των εννοιών αυτών από τον ανθρώπινο εγκέφαλο και οι περιορισμοί που αντιμετωπίζουμε ως προς την κατανόησή ιδιαίτερα του χρόνου θέτουν πολλαπλά φιλοσοφικά ερωτήματα για την ακριβή αντίληψη του κόσμου γύρω μας. Δεν θα πρέπει να παραξενευόμαστε από το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (ιδιαίτερα οι μη ειδικοί) αδυνατούν  να κατανοήσουν πολύπλοκες θεωρίες θεωρητικών φυσικών για τον τρόπο δημιουργίας και εξάπλωσης του σύμπαντος και των διαστάσεων που το αποτελούν.
Όμως στο κάτω-κάτω της γραφής δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο χρήσιμος για την αντίληψη του κόσμου που μπορούμε να παρατηρήσουμε. Είμαστε δομημένοι με απώτερο σκοπό την επιβίωσή μας και όχι την αντίληψη αόριστων ή και πιο εκλεπτυσμένων εννοιών όπως ο χρόνος. Η φιλοσοφία και η μεταγνωστικές ικανότητες αναπτύχθηκαν πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, ενώ ο εγκέφαλός μας έχει ιστορία εκατομμυρίων ετών.
http://psychologein.dagorastos.net/

Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!

kollima.gr - Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!
Η Άλισον Σοτζ είναι μια Αμερικανίδα καλλιτέχνης με έδρα τη Νέα Υόρκη που αποφοίτησε από το Rhode Island School of Design το 1987 και πήρε το δίπλωμά της από το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον το 1991.
Η πιο εμπνευσμένη δημιουργία της Σοτζ είναι το “Fence Mirror” , ένας μοναδικός φράχτης μήκους 42 μέτρων, που αντανακλά το γύρω τοπίο και αλλάζει μορφή ανάλογα με τις εποχές. Για να τον ολοκληρώσει χρησιμοποίησε υλικά όπως ακρυλικό, ξύλο και αλουμίνιο.
kollima.gr - Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!
Ο φράχτης της Σοτζ διακρίνεται με δυσκολία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και του χειμώνα ενώ γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτός το φθινόπωρο και την άνοιξη, όταν η ποικιλία χρωμάτων βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.  
kollima.gr - Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!
Η εγκατάσταση βρίσκεται στο κέντρο Storm King Art, ένα πάρκο που βρίσκεται στο Hudson Valley, στην Νέα Υόρκη.

kollima.gr - Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!

kollima.gr - Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!

kollima.gr - Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!

kollima.gr - Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!


kollima.gr - Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!
http://kollima.gr/

ShareThis



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...