Ζωγραφίζοντας με ήλιο και γυαλί!

Ο καλλιτέχνης Mang-Osan από τις Φιλιππίνες κατάφερε να πάει την τέχνη της ζωγραφικής πολλά βήματα μπροστά δημιουργώντας μοναδικά έργα με τη χρήση ενός μεγεθυντικού φακού και των ακτίνων του ήλιου. Πραγματικά μια πολύ δύσκολη τεχνική βρίσκει εφαρμογή στα χέρια του, καθώς καταφέρνει να αξιοποιεί την ηλιακή ενέργεια για να δημιουργήσει όμορφα έργα τέχνης.

Με τη χρήση ενός μεγεθυντικού φακού, εστιάζει τις ακτίνες του ήλιου σε διάφορα σημεία του ξύλινου καμβά και στη συνέχεια δημιουργεί με το κάψιμο σιγά σιγά πανέμορφες εικόνες. Ο Mang-Osan αξιοποιεί τον πολιτισμό, την ιστορία και το περιβάλλον της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Cordilleras, αλλά και της φυλής των Igorot που είναι μέλος.

«Μαγικά» χαλιά… φωτός!

Με τον ευφάνταστο τίτλο «Τapis Μagiques 2014″ (σ.σ. «μαγικά χαλιά 2014″) ο Γάλλος καλλιτέχνης Miguel Chevalier εντυπωσιάζει για άλλη μία φορά με τη δημιουργία του! Μια διαδραστική οθόνη φωτός απλώνεται στο δάπεδο της εκκλησίας Sacre Coeur στην Καζαμπλάνκα καλύπτοντάς με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο το πάτωμα και δημιουργώντας μια μοναδική εικόνα. Ένα τεράστιο στρώμα του φωτός βλέπει ο επισκέπτης καθώς περπατά αναμεσα από τις στήλες και τους διαδρόμους του ναού να αλλάζει χρώματα και σχέδια.

Μοτίβα πολλαπλασιάζονται με αφθονία, διαιρούνται και συγχωνεύονται σε διαφορετικούς ρυθμούς, κομμάτια ενώνονται και καταρρέουν ξαφνικά, συνδυάζοντας με ταχύτητα μοναδικές εικόνες. Σαν μια τεράστια διαδραστική εικόνα tablet ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει εξαιρετικές εικόνες, ζωντανά χρώματα και patterns αλλά και να συμμετέχει σε αυτόν το συνδυασμό τεχνολογίας και πολιτισμού. «Η εκκλησία είναι ένας μοναδικός χώρος όπου η ιστορία, ο πολιτισμός και η θρησκεία γίνονται ένα και μεταφέρουν στον κόσμο στοιχεία του παρελθόντος. Με την τεχνολογία προσθέσαμε και ένα σύγχρονο κομμάτι που εντυπωσιάζει», αναφέρει ο καλλιτέχνης.
 http://perierga.gr

Ο φράχτης που αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή!

Η Άλισον Σοτζ είναι μια Αμερικανίδα καλλιτέχνης με έδρα τη Νέα Υόρκη που αποφοίτησε από το Rhode Island School of Design το 1987 και πήρε το δίπλωμά της από το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον το 1991.

Η πιο εμπνευσμένη δημιουργία της Σοτζ είναι το “Fence Mirror” , ένας μοναδικός φράχτης μήκους 42 μέτρων, που αντανακλά το γύρω τοπίο και αλλάζει μορφή ανάλογα με τις εποχές. Για να τον ολοκληρώσει χρησιμοποίησε υλικά όπως ακρυλικό, ξύλο και αλουμίνιο.

Ο φράχτης της Σοτζ διακρίνεται με δυσκολία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και του χειμώνα ενώ γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτός το φθινόπωρο και την άνοιξη, όταν η ποικιλία χρωμάτων βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.  

Η εγκατάσταση βρίσκεται στο κέντρο Storm King Art, ένα πάρκο που βρίσκεται στο Hudson Valley, στην Νέα Υόρκη.

http://kollima.gr/

2+2=5

Υπάρχει κάποιος άλλος που δεν κατάλαβε το σημερινό μάθημα;

Το «Δύο & Δύο» είναι μια αλληγορική ταινία για το παράλογο της δικτατορίας, την τυραννία και την προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου πνεύματος.

Η ταινία έρχεται από το Ιράν και διαδραματίζεται σε ένα σχολείο όπου κάποια μέρα οι κανόνες αλλάζουν και 2+2 κάνει πια 5 και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το αμφισβητήσει.

Τι θα γίνει όμως όταν ένα από τα παιδιά το αμφισβητήσει; Η ταινία προτάθηκε για Bafta καλύτερης μικρού μήκους ταινίας το 2012.

«Το κίνητρο μου ήταν η ταινία να αναζητήσει την επιθυμία που οδηγεί τους ανθρώπους να αμφισβητήσει μία δεσποτική κατάσταση», δήλωσε ο Ιρανός σκηνοθέτης, Babak Anvari.

O Ρενέ Μαγκρίτ και η αμφισβήτηση της κοινής γνώμης

 

«Αυτό δεν είναι πίπα», ζωγράφισε o Ρενέ Μαγκρίτ στο έργο του «Η προδοσία των εικόνων», φέρνοντας τον θεατή αντιμέτωπο με την απεικόνιση ενός αντικειμένου που αρνείται τον εαυτό του. Σε άλλα έργα του οι απρόσωποι εικονιζόμενοι αρνούνται το πρόσωπό τους. Κι όμως το νόημα δεν είναι κρυμμένο πίσω από τα πράγματα αλλά επάνω στην επιφάνεια όσων βλέπουμε, το περίφημο «μυστήριο της πραγματικότητας» όπως το αποκαλούσε.


Ο Ρενέ Μαγκρίτ γεννήθηκε το 1898 στη Λεσίν του Βελγίου και πέθανε το 1967.



Ο μεγάλος βέλγος σουρεαλιστής ζωγράφιζε φορώντας πάντα ένα παλιό κοστούμι με γιλέκο, σαν τους κοστουμαρισμένους άντρες με καπέλα που εμφανίζονται στους πίνακές του. Απλός, εγκρατής, πνευματώδης, ζούσε σε ένα μικρό ισόγειο στις Βρυξέλλες.

Ο άνθρωπος με το καπέλο είναι ο Κος Μέσος Όρος σε όλη την ανωνυμία του […] Κι εγώ φοράω καπέλο. Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη επιθυμία να ξεχωρίσω από το πλήθος.

Αντίθετα από την εμφάνισή του, η κριτική του στρεφόταν κατά των κλισέ και προκαταλήψεων, που κάνουν αφόρητο τον καθημερινό μικροαστικό βίο, όπως έλεγε.



Η επίδραση του στα ρεύματα της σύγχρονης τέχνης θεωρείται δεδομένη παγκοσμίως. Πάντως, δεδομένης της απέχθειάς του για κάθε κλισέ, ο χαρακτηρισμός που του αποδόθηκε «Πάπας της ποπ αρτ» δεν θεωρήθηκε κολακευτικός από τον ίδιο τον Μαγκρίτ.

Πράγματι, δεν είμαστε παρά οι υπήκοοι αυτού του κόσμου, του τάχα πολιτισμένου, όπου η ευφυΐα και η χαμέρπεια, ο ηρωισμός και η βλακεία, βολεύοντάς τα μια χαρά μεταξύ τους, βρίσκονται εναλλάξ στο προσκήνιο.

Ως χαρακτήρας διαπνεόταν από ένα πνεύμα ανεξιθρησκίας, αμφισβήτησης και σατιρικής διάθεσης, που συχνά φτάνει στην αυτοειρωνεία, τυπικά χαρακτηριστικά της βελγικής ψυχής, σύμφωνα με τον βέλγο καθηγητή των Καλών Τεχνών του Παρισιού, Πιερ Στερξ.

Χωρίς μια επαναστατική σκέψη ενάντια στους λίγο πολύ αυθαίρετους κανόνες που προσπαθούν να μας επιβάλουν, ο σουρεαλισμός δεν θα μπορούσε να αποδώσει μια υπέρτατη αξία στην ιδέα ότι η ανθρώπινη ζωή πρέπει ανυπερθέτως να είναι άξια να τη ζει κανείς.

Τα αινιγματικό μήνυμα «αυτό δεν είναι πίπα» αποτελεί ενδεικτικό της θέσης του Μαγκρίτ για τη ζωγραφική: Το έργο τέχνης δεν διαχωρίζεται από τη σκέψη, αλλά αντιθέτως είναι το ίδιο μια οπτικοποιημένη σκέψη. Πρόκειται λοιπόν για πραγματικότητες και όχι όνειρα. Παράλληλα, συνδέοντας μεταξύ τους ετερόκλητες πραγματικότητες θέτει υπό αίρεση τον συνήθη τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και τις καθιερωμένες έννοιες που τα συνοδεύουν.

Κάθε στιγμή είναι μια απρόοπτη ανακάλυψη, κάθε στιγμή φανερώνεται το απόλυτο μυστήριο του παρόντος [...] Για μένα ο κόσμος είναι η αμφισβήτηση της κοινής γνώμης.

Για τον Μαγκρίτ δεν είχε σημασία η ομοιότητα του αντιγράφου με το πρωτότυπο (αντίγραφο = έργο τέχνης) όπως συμβαίνει στη φωτογραφική απεικόνιση. Το σημαντικότερο ήταν το πρότυπο να έχει το κουράγιο να μοιάζει στο αντίγραφό του. Γι’ αυτό επομένως «αυτό δεν είναι πίπα», επειδή η τέχνη δεν περιέχει την ήδη υπάρχουσα σημασία του εκάστοτε αντικειμένου ή προσώπου.



Στον Μαγκρίτ δεν άρεσαν οι εξηγήσεις οι οποίες κατέστρεφαν το μυστήριο των έργων του.  «Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι - είναι απλά άγνωστο» δήλωνε ο Μαγκρίτ, παραμένοντας πιστά αινιγματικός.

Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι -προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι- είναι απλά άγνωστο».

Τα ζωγραφικά αινίγματα του Μαγκρίτ είχαν βέβαια στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο. Ο μεγάλος σουρεαλιστής είχε στενή επαφή με τους κορυφαίους θεωρητικούς της σημειολογίας και γλωσσολογίας, όπως τον Μισέλ Φουκώ.



Στο «Αυτό δεν είναι πίπα» ο Φουκώ γράφει:

«Με βάση όλα αυτά, μπορούμε να αντιληφθούμε την τελευταία εκδοχή του Μαγκρίτ στο Αυτό δεν είναι πίπα. Τοποθετώντας το σχέδιο της πίπας και τη διατύπωση που του χρησιμεύει ως λεζάντα στην καλά οριοθετημένη επιφάνεια ενός πίνακα πάνω σε ένα ξύλινο τρίεδρο χοντρό και στέρεο, ο Μαγκρίτ κάνει ό,τι χρειάζεται για να ανασυστήσει [...] τον κοινό τόπο στην εικόνα και τη γλώσσα. Όμως, αυτή η επιφάνεια αμφισβητείται πάραυτα: διότι η πίπα, την οποία ο Μαγκρίτ, με τόσες προφυλάξεις, είχε προσεγγίσει στο κείμενο, είχε εγκλείσει μαζί με αυτό το θεσμικό ορθογώνιο του πίνακα, να την που πέταξε: είναι εκεί ψηλά, σε μια επίπλευση χωρίς σημείο αναφοράς, μην αφήνοντας ανάμεσα στο κείμενο και το σχέδιο, του οποίου θα έπρεπε να είναι ο σύνδεσμος και το σημείο σύγκλισης στον ορίζοντα, παρά μόνο ένα μικρό κενό χώρο, τη στενή αυλακιά της απουσίας της -κάτι σαν σημάδι χωρίς φυσική περιγραφή της διαφυγής της.

Και τότε, πάνω στους λοξότμητους, και τόσο φανερά ασταθείς, ορθοστάτες του, δεν απομένει στο καβαλέτο τίποτε άλλο παρά να ανατραπεί, στο πλαίσιο να διαλυθεί, στον πίνακα και την πίπα να κυλήσει καταγής, στα γράμματα να σκορπιστούν: ο κοινός τόπος -ένα τετριμμένο ή καθημερινό μάθημα- έχει χαθεί [...]».
*****


Ο Μαγκρίτ σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών από το 1916 ως το 1918. Το 1926 ζωγράφισε τον πρώτο του σουρεαλιστικό πίνακα, τον «χαμένο αναβάτη».  Μετά την πρώτη του έκθεση στις Βρυξέλλες ένα χρόνο αργότερα η επιθετική στάση των κριτικών τέχνης στο έργο του τον απογοήτευσαν και μετακόμισε για λίγο στο Παρίσι. Εκεί ήρθε σε επαφή με τον Αντρέ Μπρετόν και έγινε μέλος της ομάδας των σουρεαλιστών, όχι όμως για πολύ. Πέθανε από καρκίνο στις 15 Αυγούστου του 1967, και τάφηκε στο νεκροταφείο Σααρμπέκ των Βρυξελλών.

Γκούσταφ Κλιμτ o εραστής

Φανταστείτε την εικόνα: ο Ζίγκμουντ Φρόιντ βρίσκεται μέσα στο γραφείο του στη Βιέννη και αναλύει τα συμπτώματα της Ντόρας. «Υστερία» μουρμουρίζει, όχι χωρίς κάποια δόση μισογυνισμού, σύμφωνα με τους μετέπειτα επικριτές του. Οι καταχωνιασμένες ερωτικές παρορμήσεις της παιδικής ηλικίας έρχονται να πάρουν την εκδίκησή τους και ο μεγάλος ψυχαναλυτής σημειώνει με επισημότητα τα ευρήματά του στο χαρτί. 
Την ίδια στιγμή ο Γκούσταφ Κλιμτ βρίσκεται στο ατελιέ του σε μια άλλη γωνιά της πόλης. Ζωγραφίζει μια γυμνή, θελκτική γυναίκα. Φοράει τη χαρακτηριστική ρόμπα του που μοιάζει με ράσο, κατάσαρκα, χωρίς να παρεμβάλλονται ενοχλητικά εσώρουχα. Πιθανότατα δε, έχει ήδη συνουσιαστεί μαζί της και μεταφέρει αυτούσια όλη τη θέρμη της γλυκιάς αποχαύνωσής της στα σκίτσα και στους πίνακές του.
 Εξι (τουλάχιστον) εξώγαμα είναι ο απολογισμός μιας ερωτικής δραστηριότητας η οποία αναπόφευκτα διαπότισε τα έργα του και τον κατέστησε έναν από τους πιο διάσημους καλλιτέχνες. Στη Βιέννη της εποχής του, και σε ολόκληρο τον κόσμο, εκεί που έφτασε ο αντίλαλος της υστεροφημίας του.

Είναι να μην τον θεωρούν εθνικό θησαυρό οι Αυστριακοί, αξιοποιώντας δεόντως την κορυφαία δημοτικότητα του έργου του; Πόσω μάλλον εφέτος, που συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννησή του. «Ετος Κλιμτ», λοιπόν, το 2012 για τη Βιέννη, εξού και η πληθώρα εκθέσεων που έχουν διοργανωθεί προς τιμήν του.

 Σε μια γωνία στο Μουσείο Εφαρμοσμένων Τεχνών της πόλης (ΜΑΚ), εκεί όπου στεγάζονται τα προσχέδια των τοιχογραφιών ενός από τα σπουδαιότερα μνημεία της αρ νουβό, του Μεγάρου Στόκλετ, μια προθήκη περιέχει όλα τα παραφερνάλια της τουριστικής εκμετάλλευσης του έργου του: τους εραστές του «Φιλιού» ως μοτίβο μιας κακότεχνης γυάλινης χιονόμπαλας, μαρμελάδες με τα καπάκια τους διακοσμημένα με έργα του, μια δαχτυλήθρα και μια Μπάρμπι (!) με τη μορφή της αγαπημένης φίλης και συνοδοιπόρου του, Εμιλι Φλέγκε, όπως την απαθανάτισε στον καμβά, χαρτομάντιλα για να φυσάει κανείς τη μύτη του επάνω στον εναγκαλισμό των εραστών της τοιχογραφίας του Μεγάρου Στόκλετ, «Εκπλήρωση».

 Την τέχνη του Κλιμτ τη γνωρίζουν και οι πέτρες μέσα από τη φτηνή αναπαραγωγή της. Και τη γνωρίζουν συνήθως ως την όμορφη, εύρυθμη απεικόνιση τρυφερών ερωτικών σκηνών όπως το «Φιλί» (αλήθεια, πόσα φοιτητικά δωμάτια διακοσμήθηκαν με αυτή την αφίσα;) και τα πορτρέτα γυναικών χαμένων μέσα στα σαγηνευτικά πολύχρωμα ρούχα τους. Η αλήθεια, ωστόσο, καταλαμβάνει περισσότερα επίπεδα και ισχυρισμοί όπως αυτός του συγγραφέα Φρανκ Γουίτφορντ ότι «o Κλιμτ είναι ένας ασήμαντος καλλιτέχνης μέσα στην Ιστορία της Τέχνης» αδικεί τον αυστριακό δημιουργό.

 Στο κάτω κάτω, υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος της Βιεννέζικης Απόσχισης (Wiener Secession), της βιεννέζικης αρ νουβό, του κινήματος δηλαδή που αντιτέθηκε στον ακαδημαϊσμό της τέχνης, προσπάθησε να συγκεράσει τέχνη, αρχιτεκτονική και σχεδιασμό αντικειμένων και έκανε το πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση του μοντερνισμού. Επιπλέον, ο Κλιμτ επηρέασε, αλλά και στήριξε, τους νεότερους ζωγράφους, όπως τον εκρηκτικά ταλαντούχο Εγκον Σίλε, ο οποίος σόκαρε την κοινωνία της εποχής με τα «πορνογραφικά» γυμνά του και μάλιστα συνελήφθη το 1912, επειδή πίνακές του εκτέθηκαν σε χώρο προσβάσιμο σε παιδιά.

Η τέχνη του Κλιμτ δεν προκάλεσε τέτοιου είδους αντιδράσεις, τουλάχιστον όχι στο σύνολό της, αλλά είχε, και έχει ακόμη, τη δύναμη να συγκινεί. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι εκπληκτικής, ανυπέρβλητης ομορφιάς. «Δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο» έλεγε ο ίδιος για τον εαυτό του. «Είμαι ένας ζωγράφος που ζωγραφίζει μέρα με την ημέρα, από το πρωί ως το βράδυ. Οποιος θέλει να μάθει περισσότερα για μένα θα πρέπει να κοιτάξει προσεκτικά τα έργα μου». Στο κτίριο της Απόσχισης, λοιπόν, γνωστό και ως Σετσεσιόν, έχει τοποθετηθεί μόνο για εφέτος μια εξέδρα που σου επιτρέπει να δεις από πολύ κοντά την υπερυψωμένη «Ζωφόρο του Μπετόβεν», φιλοτεχνημένη το 1902: την τρίπτυχη τοιχογραφία στην οποία αναπαριστάται η περιπέτεια της «ανθρωπότητας» καθώς πρέπει να αντιμετωπίσει τις εχθρικές δυνάμεις, ανάμεσά τους και η Λαγνεία, η Ασέλγεια, η Ακράτεια, μέχρι να φθάσει στην ευτυχία, η οποία έχει τη μορφή της ποίησης και της μουσικής. Και τον παθιασμένο εναγκαλισμό του ζευγαριού, για να μην ξεχνιόμαστε, ένα από τα αγαπημένα μοτίβα του Κλιμτ.

Αυτό που διαπιστώνει, λοιπόν, κανείς είναι ότι ο γεννημένος το 1862 Γκούσταφ Κλιμτ ήταν ένας άνθρωπος που βρισκόταν μπροστά από την εποχή του. Οχι μόνο λόγω των καινοτομιών της τεχνοτροπίας του (για παράδειγμα τα φύλλα χρυσού, επιρροή από τα ψηφιδωτά που είχε αντικρίσει στη Ραβέννα ή η επίπεδη απεικόνιση των μορφών). Αλλά κυρίως επειδή γνώριζε, αν θέλετε από πρώτο χέρι, ενστικτωδώς και από εμπειρία, αυτά που ο σύγχρονός του Φρόιντ έφερνε στο φως έπειτα από κοπιώδη κλινική ανάλυση: εν αρχή ην η σεξουαλικότητα. Αυτή βρίσκεται στο επίκεντρο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η «σκοτεινή ήπειρος», όμως, όπως αποκαλούσε ο Φρόιντ συγχυσμένος τη γυναικεία σεξουαλικότητα, δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου «σκοτεινή» για τον Κλιμτ. 

Στη διερεύνηση και κατανόησή της ίσως τον βοηθούσε και η προαναφερθείσα φίλη του Εμιλι Φλέγκε – και η ίδια ανοιχτόμυαλη και πρωτοπόρος στον τομέα της, τον σχεδιασμό ρούχων απαλλαγμένων από τους κορσέδες της ευπρέπειας και του ψυχαναγκασμού, ραμμένων με ζωηρόχρωμα υφάσματα, παρόμοια με τα μοτίβα που χρησιμοποιούσε ο Κλιμτ στους πίνακές του. 

Η σχέση τους κράτησε ως τον θάνατο του Κλιμτ, το 1918. Στο Μουσείο Leopold του Museum Quartier της Βιέννης, ειδικά για την επέτειο της γέννησης του Κλιμτ, εκτίθενται μέσα σε προθήκες οι καρτ ποστάλ της αλληλογραφίας τους και φωτογραφίες που μαρτυρούν την ιδιαίτερη σχέση που μοιράζονταν χωρίς, όμως, να διευκρινίζουν τη φύση της. Δεδομένης της ερωτικής ασυδοσίας του Γκούσταφ και της ομορφιάς της Εμιλι, η δική τους ήταν πιθανότατα μια ελεύθερη σχέση χωρίς δεσμεύσεις και υποσχέσεις, δομημένη στην αμοιβαία εκτίμηση και στη συνάφεια των ασυμβίβαστων προσωπικοτήτων τους.

Στη συντηρητική Βιέννη των αρχών του 20ού αιώνα ο Κλιμτ αντιμετωπιζόταν προφανώς ως ένας εκκεντρικός καλλιτέχνης. Οι ερωτοδουλειές του αφορούσαν κοπέλες των χαμηλών στρωμάτων και όχι «κυρίες» της υψηλής κοινωνίας. Στο στούντιό του, βέβαια, κεκλεισμένων των θυρών, οι εβραίες ως επί το πλείστον κυρίες που έστελναν τους πάμπλουτους βιομηχάνους συζύγους στο κατώφλι του για να πληρώσουν τον λογαριασμό του πορτρέτου τους, συχνά γοητεύονταν από τον ρασοφόρο δημιουργό και παραδίδονταν στη γοητεία του.

 Το «Πορτρέτο της Σόνια Νιπς», για παράδειγμα, από την πρώιμη φάση του Κλιμτ, βρίσκεται δίπλα στο λαοφιλές «Φιλί» στην Πινακοθήκη Μπελβεντέρε και ως εκ τούτου λίγοι στέκονται να το παρατηρήσουν. Η συνεσταλμένη γυναίκα σε κοιτάζει όπως κοιτούσε κάποτε τον ζωγράφο της, με αιδημοσύνη, ίσως και με κάποια ανομολόγητη ενοχή, όμως στο χέρι της κρατάει το σημειωματάριό του, δείγμα οικειότητας μεταξύ δυο ανθρώπων που μοιράζονταν περισσότερα από τυπικές χειραψίες...

Στην ίδια πινακοθήκη, πρώην ανάκτορο του πρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας, βρισκόταν μέχρι πρόσφατα και ένα άλλο θρυλικό έργο του Κλιμτ. Θρυλικό για λόγους που δεν συνδέονται τόσο με την καλλιτεχνική αξία του, όσο επειδή είναι συνυφασμένο με τη μοίρα των πάλαι ποτέ πάμπλουτων εβραίων της Βιέννης. Αυτών, δηλαδή, που έδωσαν στον Κλιμτ την ελευθερία να δημιουργεί και να ζει πλουσιοπάροχα όταν ο ίδιος ήρθε σε σύγκρουση με το Ακαδημαϊκό κατεστημένο, το σκανδαλισμένο από τη «Φιλοσοφία», την «Ιατρική» και τη «Νομική» του, τις τοιχογραφίες που προορίζονταν για την οροφή του Πανεπιστημίου της Βιέννης, αλλά θεωρήθηκαν έως και πορνογραφικές εξαιτίας της ηδυπαθούς γύμνιας τους. 

«Η προσωπογραφία της Adele Bloch-Bauer I» φιλοτεχνήθηκε το 1907 και κατασχέθηκε μαζί με τις περιουσίες τόσων και τόσων εβραίων από τους ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ξαναβρέθηκε στα χέρια απογόνου της οικογένειας μόλις το 1998, χρονιά που η αυστριακή κυβέρνηση αποφάσισε να το επιστρέψει. Τελικά αγοράστηκε το 2006 από τον υιό Εστέ Λόντερ, Ρόναλντ, της Neue Gallery στη Νέα Υόρκη, για το μεγαλύτερο ποσό που είχε διατεθεί ως τότε για την απόκτηση ενός έργου τέχνης: 135 εκατομμύρια δολάρια. Μπορεί να το δει κανείς και ως μια μεταθανάτια ανταπόδοση του Κλιμτ στους απογόνους των ανθρώπων που του έδιναν δουλειά και του επέτρεπαν να ζει άνετα ως τον θάνατό του, στα 55 του. Αιτία; Η πνευμονία, επιπλοκή της ισπανικής γρίπης που είχε θερίσει κόσμο και κοσμάκη. Στον έρωτα ορισμένοι είναι πιο τυχεροί, αλλά στον θάνατο είμαστε όλοι ίσοι.

Ο φωτογράφος που έδωσε ζωή στα έργα του Πικάσο

Οι φιγούρες στα έργα του Πικάσο, εμφανίζονται με τρόπο ασυνήθιστο και παράξενα κατανεμημένο, που όμως ανέδειξε τον Ισπανό ζωγράφο σε σύμβολο της μοντέρνας τέχνης. Ωστόσο τα διάσημα έργα του, αποκτούν πλέον ανθρώπινη μορφή χάρη στον Ισπανό φωτογράφο μόδας Recuenco

O Eugenio Recuenco έντυσε, έβαψε και φωτογράφισε μοντέλα, αναπαριστώντας μερικές από τις διασημότερες φιγούρες στα έργα του Πικάσο, παρουσιάζοντας έτσι μία ενδιαφέρουσα και ταυτόχρονα εντυπωσιακή προσέγγιση του ίδιου προτύπου.

Οι φωτογραφίες του Recuenco, παρουσιάζουν τα έργα του διάσημου Ισπανού καλλιτέχνη με τρόπο διαφορετικό, υποδηλώνοντας για πρώτη φορά ότι η παραμόρφωση μπορεί να είναι και στοιχείο ανάδειξης της ομορφιάς του μοντέλου κι όχι απαραίτητα απαξίωσης του.

Παιχνίδια με το φεγγάρι.

Σύμφωνα με το βιογραφικό του από την ιστοσελίδα του, ο Laurent Laveder είναι ένας τύπος κομπιουτερά με γνώσεις από όλες τις γλώσσες που κάνουν έναν υπολογιστή να κλαίει και να μουρμουρίζει.

Αλλά όταν το φεγγάρι βγαίνει, ο Laveder γίνεται ένα διαφορετικό εντελώς πλάσμα. Ένας αστροφωτογράφος που έχει βρει τον τρόπο να πιάσει με λάσο το φεγγάρι.

Στην σειρά φωτογραφιών του με τίτλο «Παιχνίδια με το φεγγάρι» παρουσιάζει μια τελείως διαφορετική πλευρά του πλησιέστερου πλανήτη στην γη. Το φεγγάρι γίνεται λάμπα, ρολόι, μπαλόνι. Μπορεί να τεμαχισθεί ακόμη και να πεταχτεί σαν μπάλα από τον έναν στον άλλον..