Η υποκρισία εκτιμάται περισσότερο από την ευτυχία.

Αρκει να  κρατούνται οι ισορροπίες και να μην ταράζεται το κοινωνικό οικοδόμημα.

Όσο φαγωμένο κι αν είναι, πρέπει να συντηρηθεί πάση θυσία.

Να μην αλλάξει τίποτα και χαθούν οι ισορροπίες κι ας σκορπάνε δυστυχία.

Το ψέμα δεν είναι μεμπτό, η αλήθεια είναι που φέρνει τρόμο γι’ αυτό πρέπει να κρύβεται.

 

Οι κουρτίνες που κλείνουν τα βράδια στα σπίτια, δεν είναι παρά η αυλαία στη σκηνή του θεάτρου της καθημερινότητας μόνο που οι ηθοποιοί έχουν χάσει πια την ικανότητα να διακρίνουν το έργο από την αληθινή ζωή.

Πίσω από τα παράθυρά τους, κρύβουν αφανέρωτες ζωές που τις κρατάνε μυστικές, πολλές φορές κι από τους ίδιους τους εαυτούς τους.

 

Δεν είναι τίποτα περίεργοι τύποι, δεν είναι κάποια σπάνια δείγματα του ανθρώπινου είδους, είμαστε όλοι εμείς με τις «φυσιολογικές ζωές», τη στρωτή συμπεριφορά, τα σωστά σενάρια.

Τα μυστικά γεννάνε ψέματα, τα ψέματα θρέφονται από την ντροπή, η ζωή ξοδεύεται άζωη.

Κουκουλώνεται η αλήθεια, σκεπάζεται, κι ας γεννιούνται σκουλήκια μέσα στη σαπίλα.

Δεν πειράζει όμως. Αρκεί να πηγαίνεις με τη μάζα, οι πολλοί ξέρουν καλύτερα.

Είναι πιο εύκολο έτσι. Θέλει δύναμη για να διεκδικήσεις την ευτυχία.

Όταν αποκαλύπτεις την αλήθεια σου, τους φοβίζεις. Τους θυμίζεις τη δικιά τους αλήθεια και πώς να την ξεθάψουν;

Καλύτερα να μην ξεσηκώνεις την οργή τους.

 

Ό,τι σου ζητάει καθένας για να σε αποδεχτεί, για να σε αγαπήσει, εσύ του το δίνεις για να ανήκεις κάπου.

Μόνο που εκεί στην πορεία, κάποια στιγμή σταμάτησες να ανήκεις στον ίδιο σου τον εαυτό.

Και ζεις για τους άλλους…μέσα από τους άλλους.

Ντύνεσαι καθημερινά τα «ρούχα του Βασιλιά» και υποκρίνεσαι ότι είσαι καλά.

Κι ας ξέρεις ότι είσαι γυμνός.

Φωτεινή Τέντη