Η μυστική επιγραφή Α113 που κρύβεται στα κινούμενα σχέδια!

 Κάτι κρύβεται σε αμέτρητες ταινίες κινουμένων σχεδίων από την Disney και την Pixar. Πιθανότατα το έχετε δει ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να το καταλάβετε: Το Α113. Αυτός ο συνδυασμός γραμμάτων και αριθμών εμφανίζεται σε ταινίες κινουμένων σχεδίων για χρόνια. Δεν το πιστεύετε; Ένας φανατικός θαυμαστής των κινουμένων σχεδίων ανακάλυψε πολλά σχετικά πραδείγματα σε ταινίες. Το κρυφό μήνυμα είναι… παντού!

Στην πινακίδα του αυτοκινήτου της μαμάς του Andy στο Toy Story

Στo Bug’s Life

Σε κάμερα στο Finding Nemo

Στο The Incredibles

Σε διάφορα οχήματα


Σε μια ετικέτα στο αυτί του Ρατατούη

Ο κωδικός για το πρωτόκολλο εγκατάλειψης της Γης στο Wall-E

Ο αριθμός της δικαστικής αίθουσας στο Up
















Η εξήγηση είναι πραγματικά πολύ απλή. Το A113 αναφέρεται απλά στον αριθμό της αίθουσας, στο Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνια, όπου πολλοί σχεδιαστές κινουμένων σχεδίων έμαθαν την τέχνη τους. Με την τοποθέτηση του «Α113» κάπου στην ταινία, οι σχεδιαστές αποδίδουν τιμή στο χώρο που έμαθαν την τέχνη τους.

http://perierga.gr

Αμίμητες «ατάκες» δικηγόρων!

 Το βιβλίο «Disorder in the American Courts» περιλαμβάνει μερικές από τις πιο απίθανες ατάκες που έχουν ειπωθεί στα δικαστήρια και έχουν καταγραφεί κατά λέξη από δικαστικούς ρεπόρτερ στην Αμερική, οι οποίοι μετά βίας παρέμεναν σοβαροί την ώρα που γίνονταν οι ερωταποκρίσεις….

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Αυτή η μυασθένεια κ. μάρτυρα επηρεάζει τη μνήμη σας;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι..
ΔΙΚ: Και με ποιους τρόπους σάς επηρεάζει τη μνήμη;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ξεχνάω…
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ξεχνάτε; Μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα για κάτι που έχετε ξεχάσει;
___________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, δεν αληθεύει ότι όταν ένας άνθρωπος πεθάνει στον ύπνο του δεν το γνωρίζει ως το άλλο πρωί;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα στ’ αλήθεια περάσατε τις εξετάσεις για άσκηση νομικού επαγγέλματος;
___________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ο μικρότερος γιος, ο εικοσάχρονος, τι ηλικίας είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Είναι 20, όσο περίπου και το IQ σας.
___________________________________
ΔΙΚ: Ήσουν παρών όταν πάρθηκε η φωτογραφία σου;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα με δουλεύετε;
___________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και είχε τρία παιδιά, έτσι δεν είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πόσα ήταν αγόρια;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κανένα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Υπήρχε κανένα κορίτσι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κύριε Δικαστά, νομίζω χρειάζομαι άλλον δικηγόρο. Μπορώ να πάρω άλλον;
____________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς τερματίστηκε ο πρώτος σας γάμος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Λόγω θανάτου.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και με τίνος τον θάνατο τερματίστηκε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Για μαντέψτε;
_____________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Μπορείτε να περιγράψετε το άτομο;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ήταν μεσαίου αναστήματος και είχε γένια.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ. Ήταν άντρας ή γυναίκα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν δεν είχε έρθει κάποιο τσίρκο στην πόλη, μάλλον άντρας θα έλεγα…
_____________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πόσες από τις αυτοψίες σας τις έχετε διενεργήσει σε νεκρούς ανθρώπους;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ : Όλες. Οι ζωντανοί, ξέρετε, αντιστέκονται πάρα πολύ.
_____________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Θυμάστε την ώρα που εξετάσατε το σώμα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Η αυτοψία άρχισε γύρω στις 8:30 π.μ.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και ο κύριος Νέντον ήταν νεκρός εκείνη την ώρα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν όχι, σίγουρα ήταν μέχρι να τελειώσω!
______________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πριν διενεργήσετε τη νεκροψία ελέγξατε αν υπήρχε σφυγμός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την πίεση του αίματος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: ‘Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την αναπνοή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι..
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ώστε λοιπόν, είναι πιθανόν ο ασθενής να ήταν ζωντανός όταν αρχίσατε τη νεκροψία;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: ‘Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς μπορείτε να είστε σίγουρος, γιατρέ;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Γιατί ο εγκέφαλός του βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου σε μια γυάλα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Α, μάλιστα. Όμως θα μπορούσε ο ασθενής, παρ’ όλα αυτά, να είναι ακόμη ζωντανός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι, είναι πιθανόν! Θα μπορούσε να είναι ζωντανός και να ασκεί τη δικηγορία.
 http://perierga.gr

Οι άντρες ακούνε τις γυναίκες μόνο… τα έξι πρώτα λεπτά

 

Ο μέσος άντρας «αντέχει» να ακούει τη γυναίκα του να μιλά για το φαγητό που δεν πέτυχε, τον ανάδρομο Ερμή, τα συναισθήματά της και ό,τι άλλο την απασχολεί μόλις για έξι (ολόκληρα!) λεπτά.

Αντίθετα, όταν μιλά με τα φιλαράκια του για μπάλα, αθλητικά και το σεξ οι «αντοχές» του όχι μόνο αυξάνονται, αλλά υπερδιπλασιάζονται, φτάνοντας συνολικά τα 15 λεπτά.

Σε αυτό τουλάχιστον το συμπέρασμα κατέληξε μια έρευνα, που διεξήχθη ανάμεσα σε 2.000 ενήλικες και την οποία επικαλείται η Mail Online σε δημοσίευμά της.

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, πάνω από τους μισούς άντρες που συμμετείχαν σε αυτή παραδέχτηκαν ότι δεν είναι καθόλου καλοί ακροατές… εκτός κι αν πρόκειται για αθλητικά.

Σε ό,τι αφορά τις γυναίκες, το αγαπημένο τους θέμα συζήτησης είναι φυσικά η σχέση τους με το σύντροφό τους, με το 55% των ερωτηθεισών να δηλώνει ότι θέλει να μιλά για τον άντρα που υπάρχει στη ζωή της.

Τέσσερις φορές την εβδομάδα, ο μέσος άντρας «κατεβάζει» ρολά στα αυτιά του, αποφεύγοντας να ακούσει τη σύντροφό του. Αφορμή γι’ αυτό αποτελούν συνήθως θέματα συζήτησης που αφορούν κάποιο πρόσωπο που δε γνωρίζουν, για συναδέλφους, για σελέμπριτις και για… ρούχα.

Κι αν νομίζετε ότι μπορείτε να καταφέρετε να περάσει απαρατήρητη η… αδιαφορία σας… γελιέστε! Το 55% των γυναικών παραδέχτηκε, ότι συνηθίζει να τσεκάρει τακτικά το κατά πόσο ο σύντροφός τους προσέχει αυτά που του λένε, επιστρατεύοντας διάφορα «τεστ»

Διαθήκες πέρα από κάθε φαντασία που άφησαν με το στόμα ανοιχτό τους κληρονόμους

Όλα τα έχουμε δει σε αυτή τη ζωή. Ωστόσο υπάρχουν και οι μεταθανάτιες επιθυμίες, αυτές που γίνονται ευρέως γνωστές σε συγγενείς και φίλους, μετά το άνοιγμα μιας διαθήκης και τη σχετική γνωστοποίηση από δικηγόρους. Σύμφωνα μάλιστα με την Telegraph, εμπειρογνώμονες - γενεαλόγοι που μελετούν διαθήκες για πάνω από μισό αιώνα από την εταιρία Fraser and Fraser, με έδρα το Λονδίνο, ανέλαβαν να "ξεθάψουν" για το ευρύτερο κοινό, τις πιο ξεκαρδιστικές διαθήκες όλων των εποχών.
Ανάμεσα σε αυτές, με βάση το δικό τους Top Ten, ένας άνδρας που πριν χρόνια άφησε κληρονομιά στον ίδιο το... Χριστό, 26.000 δολάρια, σε περίπτωση που αποδειχτεί αληθινός και σε περίπτωση που αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα.
Η 59χρονη Annie Langabeer από την πλευρά της, άφησε στο αδερφό της δύο ταβάνια και ελάχιστα χρήματα, προκειμένου να αγοράσει ένα σχοινί, με το οποίο του πρότεινε πολύ απλά.... να πάει να κρεμαστεί! Τη διαθήκη συνόδευε η επιστολή: "Αν και νεκρή, το πνεύμα μου ζει", γεγονός που μάς παραπέμπει στο γεγονός ότι μάλλον οι σχέσεις τους δεν ήταν οι ιδανικότερες.

Οι ειδικοί "κοσκίνισαν" 200.000 διαθήκες από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά, σε μία προσπάθεια να εντοπίσουν τα οικογενειακά δέντρα εκατοντάδων ανθρώπων.
Ο Frank Smith ήξερε ακριβώς τι έκανε με την περιουσία των κοντά 3.000 δολαρίων, το Δεκέμβριο του 1937. Προειδοποίησε την κόρη του ότι θα μπορέσει να γίνει νόμιμος αποδέκτης των χρημάτων και των ακινήτων του, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα συνέχιζε να ζει με τον "ανήθικο σύζυγό της". Ο κ. Smith που απεβίωσε τελικά τον Νοέμβριο του 1942, δεν ξέχασε φυσικά να σημειώσει στα ψιλά γράμματα ότι "στη αντίθεση περίπτωση, η περιουσία θα δωριζόταν στο δημόσιο".
Τον Φεβρουάριο του 1999, ο Kenneth Gibson, επέμενε ότι η κόρη του θα πρέπει να κληρονομήσει το... "χρέος των 220 γραμ. λουκάνικων", εφόσον η μητέρα της που είχε ήδη φύγει από τη ζωή, δεν είχε πληρώσει όταν έπρεπε το αντίτιμο. Ο ίδιος απεβίωσε δύο μήνες αργότερα.
Περισσότερο ρομαντικός υπήρξε στη ζωή του ο Issac Cooke, ο οποίος το 1935 έγραψε τα πάντα στη γυναίκα του, Alice. Όταν όμως λέμε τα πάντα, τι εννοούμε; Για την ακρίβεια, πώς το εννοούμε; "Η διαθήκη του", λένε οι ειδικοί "είχε τη μορφή επτά - στιχου ποιήματος με ομοιοκαταληξία".
Ο 70χρονος Albert Orton από το Coventry που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών, το 1888, άφησε στη γυναίκα του μόλις ένα ποδήλατο - farthing (με τη σέλα  μπροστά στο τιμόνι και για το οποίο απαιτούνται άριστες οδηγικές ικανότητες), καθ' ότι δήλωνε αηδιασμένος σχεδόν από τον τρόπο που του συμπεριφερόταν όσο ήταν εν ζωή.
Ο Richard Walker ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά και δεν δίστασε να το αποδείξει έμπρακτα και μεταθανάτια. Δώρισε το ποσό των 10.000 δολαρίων στην "αγάπη της ζωής του", μία κοπέλα που γνώρισε σε μπαρ στην Ταϋλάνδη. Η ίδια θα μπορούσε να λάβει το ποσό στην ηλικία των 21. Ο κ. Walker πέθανε το 1982, σε ηλικία 41 ετών και στη διαθήκη του έγραψε: "Πείτε της ότι την αγάπησα, περισσότερο από οποιονδήποτε γνώρισα τυχαία στη ζωή μου ποτέ".
Ο Martin Turner συνέταξε τη διαθήκη του, τον Ιανουάριο του 1916. Αξιωματικός στο βρετανικό στρατό, είχε το κανονικό επώνυμο Tuchmann, γεγονός που ήταν καταχωρημένο σε όλα τα δημόσια έγγραφα. Ωστόσο, η μόνη του επιθυμία ήταν να τον αποκαλούν όλοι, με το επώνυμο Turner.
Ο  Stephen Cuthbert έγραψε το 2002 τη διαθήκη του, μέσω της οποίας καταστούσε σαφές ότι η περιουσία του θα προορίζονταν στην αποπληρωμή των ποτών και εν γένει της άστατης ζωής του, μετά την εγκατάλειψη του μάταιου τούτου κόσμου.
Τέλος, στις πιο σπαρταριστές διαθήκες που έχουν ποτέ καταγραφεί μέσα σε 50 χρόνια, κατατάσσεται και η επιθυμία του πάμπλουτου 7ου Μαρκήσιου του Londonberry, ο οποίος έγραψε στη γυναίκα του τα πάντα, αλλά μαζί και τα ζώα του. "Μοναδική μου επιθυμία είναι να δωρίσω στη σύζυγό μου, όλα τα ζώα που είχα στην κατοχή μου, μαζί όμως και με την φυσικό πολλαπλασιασμό τους". Όπερ σημαίνει μαζί και τα γεννητούρια τους.
Και μπορεί σήμερα να μην γνωρίζουμε τι ακριβώς έγινε κατά την αποδοχή κληρονομιάς, ωστόσο, αναγνωρίζουμε ότι πρόκειται για τις πιο πρωτότυπες διαθήκες που διαβάσαμε ποτέ!

Πηγή: telegraph.co.uk

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι σας κάνει ευτυχισμένους;

 

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι σας κάνει ευτυχισμένους; Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποια απλά, καθημερινά πράγματα σας κάνουν ευτυχισμένους; Άλλον τον κάνει 
ευτυχισμένο να βλέπει τηλεόραση, άλλον να διαβάζει ένα βιβλίο, άλλον τον αποφορτίζει ένας περίπατος. Όλους όμως τους κάνει ευτυχισμένους το σε ξ  !. Διαβάστε τη λίστα με τα 10 πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους.

Επιστήμονες από το τμήμα ψυχολογίας του πανεπιστημίου του Καντέρμπουρι στη Νέα Ζηλανδία, προσπάθησαν να ομαδοποιήσουν και να κατηγοριοποιήσουν τα 10 απλά καθημερινά πράγματα που υπόσχονται ευτυχία. Τα κριτήρια τους ήταν α) η ευχαρίστηση, β) το νόημα και γ) η χαλάρωση που προσφέρουν. Ο επικεφαλής της έρευνας Σάιμον Κεμπ, τόνισε ότι το σεξ, φυσικά και έρχεται πρώτο στη λίστα των πραγμάτων που μας κάνουν ευτυχισμένους. Τα υπόλοιπά είναι:

- το SΕX
- τα πάρτι
- ο εθελοντισμός και να φροντίζουμε τους άλλους
- η προσευχή και ο διαλογισμός
- η φροντίδα των παιδιών μας και το παιχνίδι μαζί τους
- το να ακούμε μουσική και να ταξιδεύουμε με τη φαντασία μας
- οι χαλαρές συζητήσεις με φίλους για διάφορα θέματα
- η ενασχόληση με κάποιο χόμπι
- τα ψώνια
- τα βιντεοπαιχνίδια

Στην ίδια έρευνα οι ψυχολόγοι εντόπισαν άλλα 10 πράγματα τα οποία ουσιαστικά είναι άχρηστα. Δηλαδή τα κάνουμε καθημερινά αλλά δεν προσφέρουν κάτι στον ψυχικό μας κόσμο και στην ευτυχία μας. Αυτά είναι:

- οι ασθένειες
- το Facebook
- οι δουλειές του σπιτιού
- η μελέτη
- η αποστολή SMS και email
- τα μαθήματα για το σχολείο ή το πανεπιστήμιο
- η εργασία επί πληρωμή
- η μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς
- η ενασχόληση με το Ίντερνετ και το κομπιούτερ
- το πλύσιμο, το ντύσιμο και η προσωπική φροντίδα

Ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα στο κεφάλι ή στα πόδια μας;

Τη θεωρία του Αϊνστάιν περί σχετικότητας του χρόνου, κατάφεραν να αποδείξουν επιστήμονες στις ΗΠΑ.Με τη χρήση δύο υπερσύγχρονων "ρολογιών κβαντικής λογικής", όπως... 
ονομάζονται, απέδειξαν ότι πράγματι ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα στο κεφάλι του ανθρώπου σε σχέση με τα πόδια του!

Τι λέει η θεωρία του Αϊνστάιν!

Υπεραπλουστεύοντας την θεωρία του Αϊνστάιν - για να γίνει κατανοητή από όλους- ας φανταστούμε ότι έχουμε δύο ρολόγια: το ένα είναι στο πάτωμα και το άλλο στην κορυφή μιας σκάλας.

Αυτό που έδειξαν οι επιστήμονες είναι ότι ο χρόνος ΔΕΝ κυλάει με την ίδια ταχύτητα στα δύο ρολόγια! Συγκεκριμένα κυλάει πιο αργά στο ρολόι που βρίσκεται στο πάτωμα, σε σχέση με εκείνο που βρίσκεται πάνω στη σκάλα. Αυτό συμβαίνει γιατί το ρολόι που βρίσκεται χαμηλά επηρεάζεται οριακά περισσότερο από την βαρύτητα!

Όσοι ζουν σε ψηλούς ορόφους, γερνούν γρηγορότερα!

Για να αποδείξουν τη θεωρία του Αϊνστάιν οι ερευνητές του Εθνικού Ινστιτούτου Προτύπων και Τεχνολογίας (www.nist.gov) των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον C.W. Chou, χρησιμοποίησαν δύο δύο υπερσύγχρονα ατομικά οπτικά ρολόγια ύψιστης ακρίβειας, ρολόγια κβαντικής λογικής" τα οποία υπολογίζεται ότι "χάνουν" μόλις ένα δευτερόλεπτο ανά 3,7 δισεκατομμύρια χρόνια, δηλαδή όσο περίπου υπάρχει η ζωή η Γη.

Τα τοποθέτησαν σε υψομετρική διαφορά μόλις 33 εκατοστών το ένα από το άλλο και στη συνέχεια έδειξαν ότι, αν κάποιος ζήσει επί 79 χρόνια σε υψόμετρο 33 εκατοστών ψηλότερο από κάποιον άλλο, θα γεράσει περίπου 90 δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου περισσότερο!

Ο Αϊνστάιν με τη θεωρία της ειδικής σχετικότητας, είχε εκφράσει την πεποίθηση ότι ο χρόνος δεν κινείται με την ίδια ταχύτητα για όλους και παντού στο σύμπαν αλλά είναι κάτι σχετικό που εξαρτάται από ειδικές συνθήκες.

Η σχετικότητα του χρόνου έχει αποδειχτεί εδώ και χρόνια ότι ισχύει για μεγαλύτερα υψόμετρα και μεγάλες ταχύτητες κίνησης. Είναι η πρώτη φορά που επιβεβαιώνεται για μικρές και ασήμαντες υψομετρικές διαφορές πάνω στη Γη -και μάλιστα μικρότερες του ενός μέτρου- και ταυτόχρονα για μικρές ταχύτητες κάτω των δέκα μέτρων ανά δευτερόλεπτο.

Δεν είναι δηλαδή υπερβολή να πούμε ότι άλλος χρόνος ισχύει στα κεφάλι μας και άλλος στα πόδια μας! Κατ' επέκταση, οι άνθρωποι που ζουν σε ψηλούς ορόφους, γερνάνε γρηγορότερα από εκείνους που ζουν στα ισόγεια!

Μοναξιά – Η Λερναία Ύδρα της εποχής μας

Η μοναξιά όπου και νά ’σαι είναι μοναξιά. Η μοναξιά πηγάζει από μέσα μας, αν και κάποτε μερικές συνθήκες της ζωής μάς την διαιωνίζουν! Όπως λόγου χάριν ο χαμός των αγαπημένων μας προσώπων, που έφυγαν από τη ζωή μας, είτε από το θάνατο, είτε από χωρισμό.

Οι μετανάστες, τα πρώτα χρόνια γεύτηκαν ολόστομα τη μοναξιά στην ξένη χώρα, οι περισσότεροι χωρίς γονείς και συγγενείς, χωρίς τους παιδικούς τους φίλους, και χωρίς γνωστούς. Ακόμα και το δημοτικό μας τραγούδι μάς λέει: «Την ορφάνια, την ξενιτιά, την πίκρα, την αγάπη, τα τέσσερα τα ζύγιασαν, μα πιο βαριά είν’ τα ξένα».

Και ήταν πολύ βαριά η μοναξιά, για τους μετανάστες τα πρώτα χρόνια της ξενιτιάς τους, γιατί ένιωθαν μονάχοι, χαμένοι στις άγνωστες χώρες που τους υποδέχτηκαν.

Η μοναξιά είναι πολύπλοκο και πολυδιάστατο θέμα, ή μάλλον ένα βαρύ μελαγχολικό συναίσθημα. Ο Καρυωτάκης ίσως από το βάρος της μοναξιάς και της αποξένωσης μπορεί να οδηγήθηκε στην αυτοκτονία.

Η μοναξιά είναι ένα πολύμορφο τέρας που μας κατατρώει, και μας καταστρέφει ολότελα τη ζωή. Ανάλογα με την αντοχή και την ψυχοσύνθεση του καθενός.

Όλοι κάποτε περνάμε από το καταπιεστικό συναίσθημα της μοναξιάς, που απειλεί να μας αφανίσει την ύπαρξη.

Υπάρχει μεγάλος αριθμός νέων που κατά στάδια διέρχονται περιόδους έντονης μοναξιάς, είτε γιατί δεν έχουν φίλους, είτε επειδή είναι δειλοί, ή γιατί δεν διαθέτουν το χάρισμα ή την τέχνη της επικοινωνίας.

Μοναξιά αισθάνονται και μερικά νέα ζευγάρια, διότι δεν εκδηλώνονται μεταξύ τους, ή γιατί έχουν αμφιβολίες για το δεσμό τους, όταν δεν ταυτίζονται τα πιστεύω τους, ακόμα και τα γούστα τους. Έτσι συνυπάρχουν στατικά, χωρίς τη στενή επαφή, αβέβαια για το μέλλον τους.

Μοναξιά αισθάνονται και κάποιοι παντρεμένοι άντρες, κλεισμένοι ερμητικά στη ρουτίνα της καθημερινής και εξουθενωτικής δουλειάς. Η κούραση μετά από τον κάματο της μέρας, τους κόβει τη διάθεση να επικοινωνήσουν με τη σύζυγο και τα παιδιά τους, και κλείνονται στον εαυτόν τους, πίνοντας και κανένα ποτηράκι παραπάνω, για να ξεδώσουν, και να ξεκουραστούν, κι αυτό κάποτε δημιουργεί νέα προβλήματα στην οικογένεια, όπως τον εθισμό στο ποτό, που απόρροιά του είναι ο αλκοολισμός και η βία.

Μοναξιά αισθάνονται και οι πολυάσχολες μητέρες, όταν έχουν μικρά παιδιά, που διαρκώς πρέπει να τα προσέχουν, προσφέροντας ολόκληρο τον εαυτόν τους στην οικογένεια. Κι όταν φτάσει το βράδυ και κοιμηθούν τα παιδιά, και ξεθεωμένες αυτές καθίσουν να ηρεμήσουν κάπως, αναρωτιούνται, αν αυτή είναι η χαρά, και η ευτυχία, που ονειρεύονταν σαν κοριτσόπουλα. Αυτή είναι τάχα όλη η ουσία της ζωής, που αφρόπλαθαν για ένα καλύτερο μέλλον;

Μοναξιά υπάρχει και όταν βγεις μια βόλτα στα μαγαζιά, μη και σπάσει η ρουτίνα της απομόνωσής σου στο σπίτι, χωρίς μια φίλη κοντά σου. Η μοναξιά σε κυνηγάει κι όταν τρέχεις βιαστικά στα ψώνια, τριγυρισμένη από ένα πλήθος άγνωστους ανθρώπους δίπλα σου. Η μοναξιά μέσα στο πλήθος πληθαίνει.

Μοναξιά υπάρχει και μέσα στην καρδιά μας, όταν δεν μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Μέσα μας αισθανόμαστε ένα μεγάλο και αδυσώπητο κενό.

Η κάθε ηλικία έχει τις αιτίες της μοναξιάς της. Άλλοτε πραγματικές, και άλλοτε φανταστικές.

Μοναξιά αισθάνεσαι και όταν νομίζεις πως δεν σε αγαπούν, χωρίς να έχεις το θάρρος ή την κρίση να αντιμετωπίσεις κατάματα το αν αξίζεις, ή τι προσφέρεις εσύ στους δικούς σου, για να σε αγαπήσουν, και να σε σεβαστούν. Γι’ αυτό, ας μην ξεχνάμε πως η καλοσύνη, η αγάπη, και η ευγένεια είναι τα κλειδιά για την αρμονική μας συμβίωση, και την προσωπική μας ηρεμία.

Πολλές, λοιπόν, και διάφορες είναι οι επιπτώσεις της μοναξιάς, καθώς και οι αιτίες της, που μας ξεσχίζουν τη ζωή και πνίγουν τις χαρές μας.

Η μοναξιά είναι στενά συνδεδεμένη με τη διάθεση. Όταν δεν έχεις διάθεση να βγεις έξω, να δεχτείς στο σπίτι σου, να χαρείς τη συναναστροφή των ανθρώπων, γίνεσαι εσωστρεφής, και πάσχεις από το ύπουλο νόσημα της μοναξιάς.

Για να υπερπηδήσουμε τη μοναξιά, πρέπει να σκεφτόμαστε πάντοτε θετικά, ακόμα και μέσα σε δύσκολες καταστάσεις. Μια θετική σκέψη, και μια καλή πράξη την ημέρα, μας δίνουν πνευματική ευφορία και ελπίδα, για την αντιμετώπιση ενός δύσκολου σήμερα. Επίσης να έχουμε κάποιο χόμπι: όπως πλέξιμο, κέντημα, διάβασμα, να λύνουμε σταυρόλεξα, να ζωγραφίζουμε, να ασχολιόμαστε με το σπίτι, με τον κήπο, να καλλιεργούμε λουλούδια, ακόμα και σε γλάστρες. Να στολίζουμε τη ζωή μας με χρώματα και ομορφιά.

Να ανήκουμε σε κάποιον όμιλο ή σύλλογο. Να προσφέρουμε εθελοντική εργασία, να πηγαίνουμε εκδρομές, να επισκεπτόμαστε Μουσεία, αν αυτό μας ευχαριστεί.

Η κοινωνία μας συνέχεια αλλάζει μορφή. Παλιότερα είχαμε γύρω μας δικούς μας ανθρώπους, τη γειτονιά μας, τις παρέες μας. Είχαμε φίλους για μια ολόκληρη ζωή.

Τώρα αρχίζουμε να αποσυνδεόμαστε. Άλλοι αποδήμησαν εις Κύριον, άλλοι κλείστηκαν σε γηροκομεία, άλλοι έχουν προβλήματα υγείας. Έτσι, όσο μεγαλώνουμε, τόσο και τα προβλήματα της μοναξιάς αυξάνονται. Ξέρω ανθρώπους που ζουν σε Housing Commission διαμερίσματα και δεν γνωρίζουν ποιος κατοικεί στη διπλανή πόρτα.

Ο πολιτισμός προχωρά αγέρωχα. Εμείς κλείνουμε την πόρτα μας και την καρδιά μας ερμητικά, και αμπαρωνόμαστε ασφυκτικά μέσα στη μοναξιά μας. Εντοιχιζόμαστε μέσα στους τέσσερις τοίχους, με την εικονική παρέα της τηλεόρασης. Δεν βγαίνουμε έξω για να μην χάσουμε τη συνέχεια των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Μα έτσι χάνουμε το νόημα της ζωής μας, και βλάπτουμε την υγεία μας, αλόγιστα, με την ακινησία μας...

Φοβόμαστε να επικοινωνήσουμε. Να εμπλακούμε με τη ζωή των άλλων, και σταδιακά αποκοβόμαστε από τον άνθρωπο. Δεν μας ενδιαφέρει ουδόλως ο «απώτατος» πλησίον, για να μην φορτωθούμε περιττά προβλήματα και ευθύνες. Μας φτάνουν τα δικά μας. Έτσι απομένουμε μόνοι μας, και μας κατατρώγει η μοναξιά μας. Κι ύστερα παραπονιόμαστε κιόλας πως μείναμε μόνοι...

Γι’ αυτό πρέπει να ανοίξουμε τις καρδιές μας στον άνθρωπο. Να βγούμε έξω από το σπίτι, να συναντήσουμε γνωστούς και να συνομιλήσουμε. Να ανταλλάξουμε μαζί τους δυο ανθρώπινες κουβέντες, με ευγένεια και καλοσύνη. Οι εκδηλώσεις των Πολιτιστικών μας Συλλόγων αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούν. Μας ενώνουν κοινά ενδιαφέροντα. Μας αδελφοποιούν. Ανταλλάσσουμε αναμεταξύ μας γνώμες, ιδέες και σκέψεις. Και ας μην ταυτιζόμαστε απόλυτα. Ας μην συμφωνούμε εντελώς σε όλα. Αρκεί να σεβόμαστε τους ανθρώπους και τις ιδεολογίες τους. Οι ιδέες των άλλων είναι παράθυρα με φως, που σκορπίζουν τα σκοτάδια της απομόνωσής μας. Που μας δίνουν ζωή, και μας εμπλουτίζουν οι εμπειρίες τους.

Τώρα, όσο είναι καιρός. Γιατί το αύριο θα είναι ακόμα πιο σκληρό και από το σήμερα. Διότι αύριο μπορεί να είμαστε καθηλωμένοι στο σπίτι μας, και να μην μπορούμε – ακόμα και αν θέλουμε – να βγούμε πλέον έξω. Και τότε θα δείτε τι εστί μοναξιά και απομόνωση! Να είσαι ανίκανος και μόνος, μακριά από τη ζωή, και από όλα εκείνα που με τόση αξιοσύνη κάποτε αγάπησες... Ξωμάχοι πλέον της ζωής, και άχρηστοι. Κι όσοι έχουν μνήμη, θα πονούν ακόμα και για εκείνα που έζησαν, και με πολλή λύπη θα τα θυμούνται.

Η αρμονική συνύπαρξη, η αλληλεγγύη και η ενότητα, μας παρηγορούν και μας λυτρώνουν, μας γλυκαίνουν τη ζωή. Μάθαμε εμπειρικά και πικρά, πως η έλλειψη επικοινωνίας είναι απομόνωση και μοναξιά. Χρειαζόμαστε τους άλλους, και ολοκληρωνόμαστε σαν άνθρωποι μέσα από τους γύρω μας.

Γι’ αυτό ας δείξουμε κατανόηση, ευγένεια, καλοσύνη και ανθρωπιά σε όσους πάσχουν από το φοβερό αυτό τέρας, «Τη Μοναξιά», που μας πικραίνει τόσο απάνθρωπα τις ζωές μας.

Ας καταπολεμήσουμε με όλη μας τη δύναμη τη Λερναία Ύδρα με τα πολύμορφα κεφάλια, που κατασπαράζει την εποχή μας!  Παρόλο που η Επιστήμη προχωρά, ο πολιτισμός καλπάζει, η μοναξιά, και η κατάθλιψη, διαρκώς πολλαπλασιάζονται. Η ζωή μας μετατρέπεται σε έρημο, χωρίς φιλικές οάσεις...



Ντίνα Αμανατίδου

Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν κοντά στα γενέθλιά τους;

Άλλο ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο φέρνει στο φως μία νέα ελβετική επιστημονική έρευνα….Οι άνθρωποι, ιδίως οι ηλικιωμένοι, πεθαίνουν τη μέρα των γενεθλίων τους, συχνότερα από κάθε άλλη μέρα του χρόνου.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον κοινωνιολόγο δρα Βλαντέτα Αϊντάσιτς-Γκρος του Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής του πανεπιστημίου της Ζυρίχης, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό επιδημιολογίας “Annals of Epidemiology”, σύμφωνα με τη βρετανική «Ιντιπέντεντ», ανέλυσαν δεδομένα από 2,4 εκατ. θανάτους που συνέβησαν σε μία περίοδο 40 ετών.
Όπως προέκυψε, είναι 14% πιο πιθανό να πεθάνει κανείς τη μέρα που έχει τα γενέθλιά του, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη μέρα μέσα στο έτος.
Ο κίνδυνος αυξάνεται μάλιστα ανάλογα με την ηλικία, με αποτέλεσμα όσοι είναι άνω των 60 ετών, να κινδυνεύουν κατά 18% περισσότερο να πεθάνουν ανήμερα στα γενέθλιά τους.
Όσον αφορά την αιτία του θανάτου τη μέρα των γενεθλίων, για τους ηλικιωμένους ο κίνδυνος για θάνατο από εγκεφαλικό είναι αυξημένος κατά 21,5%, από καρδιά κατά 18,6% και από καρκίνο κατά 10,8%.
Ακόμα, στους άνδρες (αλλά όχι στις γυναίκες), είναι αυξημένος κατά 35% περίπου ο κίνδυνος αυτοκτονίας, καθώς επίσης κατά 28,5% ο κίνδυνος θανάτου από ατύχημα και κατά 44% από μοιραία πτώση.
Οι Ελβετοί επιστήμονες αποδίδουν το φαινόμενο δε δύο αιτίες. Η πρώτη, η οποία είναι η λιγότερο πιθανή, υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι που είναι σοβαρά άρρωστοι, μάχονται να κρατηθούν στη ζωή ως τα γενέθλιά τους για να τα γιορτάσουν.
Η δεύτερη, εντελώς αντίθετη, εξήγηση, που θεωρείται πιο πειστική και φέρει την ονομασία «υπόθεση της αντίδρασης στις επετείους», θεωρεί ότι πολλοί άνθρωποι αντιδρούν αρνητικά σε κάθε επέτειο και ειδικότερα των γενεθλίων τους, με συνέπεια να αγχώνονται υπερβολικά.
Αυτό το στρες υποσκάπτει την υγεία τους και αυξάνει την πιθανότητα θανάτου τους τη συγκεκριμένη μέρα.
Τα αρχεία των νοσοκομείων επιβεβαιώνουν ότι υπάρχουν αυξημένες εισαγωγές ασθενών για έμφραγμα και άλλα καρδιαγγειακά προβλήματα ακριβώς στις μέρες των γενεθλίων τους.
 http://mystiria.gr

Έξι επαγγέλματα που ευτυχώς εξαφανίστηκαν

Οι αιώνες περνούν, οι εποχές αλλάζουν, ωστόσο οι δυσκολίες στην εξεύρεση εργασίας δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν. 
Και η ανεργία πάντα θα αναγκάζει κάποιους να αναζητούν επαγγελματικό καταφύγιο σε δυσάρεστες ή περίεργες εργασίες, τις οποίες κανείς δεν θέλει να τις κάνει. Πηγαίνοντας ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο θα ανακαλύψουμε τέτοια παράξενα επαγγέλματα, τα περισσότερα από τα οποία ευτυχώς έχουν εκλείψει, όπως:

Αφυπνιστής (Αγγλία και Ιρλανδία, εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης): Πολύ πριν γίνουν προσιτά και αξιόπιστα τα ρολόγια που κουδουνίζουν, ο άνθρωπος–ξυπνητήρι είχε καθήκον να ξυπνάει τον κόσμο το πρωί για να πιάσει δουλειά στις βιομηχανίες. Χρησιμοποιώντας ως εργαλείο ένα μακρύ, ελαφρύ ραβδί (συνήθως από μπαμπού) χτυπούσε επίμονα τα τζάμια των σπιτιών των εργατών, μέχρι να βεβαιωθεί ότι ο πελάτης-εργαζόμενος είχε ξυπνήσει. Κι όλος ο κόπος για λίγες πέννες την εβδομάδα. Το ερώτημα είναι, ο αφυπνιστής πώς ξυπνούσε;

Διώκτης σκυλιών (Ευρώπη, 16ος-19ος αιώνας): Υπάλληλος της τοπικής εκκλησίας, ο διώκτης με το μαστίγιο αναλάμβανε να διώχνει τα απείθαρχα οικόσιτα σκυλιά που συνόδευαν τους φιλόζωους–εκκλησιαζομένους. Όσα από αυτά αναστάτωναν τη θεία λειτουργία, απομακρύνονταν με μεγάλες ξύλινες λαβίδες. Ο διώκτης άρπαζε με αυτές το σκυλί και το έβγαζε δια της βίας έξω από τον ναό. Η αμοιβή του συχνά καταχωρούνταν στα λογιστικά βιβλία της εκκλησίας.

Υπηρέτης της τουαλέτας (Αγγλία, 15ος αιώνας): Όταν η αυτού μεγαλειότης πήγαινε στην τουαλέτα για την ανάγκη του, κάποιος έπρεπε να περιμένει υπομονετικά δίπλα του για να τον σκουπίσει και να καθαρίσει τη βασιλική λεκάνη. Οι βασιλείς ανέθεταν το… αξιοζήλευτο αυτό καθήκον σε γόνους ευγενών και εύπορων οικογενειών, οι οποίοι σταδιακά αναλάμβαναν και χρέη έμπιστου γραμματέα απολαμβάνοντας υψηλό κοινωνικό κύρος. Άρα, η φράση «Πάω εκεί όπου ακόμα και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του» μάλλον δεν ευσταθεί. Ίσως περισσότερο στέκει η λαϊκή σοφία: «Για να ανέβεις κοινωνικά, πρέπει να αναμιχθείς με τα σκ…».

Τροφοδότες της υδραύλου (από την αρχαία Ελλάδα έως το Βυζάντιο): Η ύδραυλος (ή ύδραυλις) (εικόνα) ήταν ένα δημοφιλέστατο πνευστό μουσικό όργανο (πρόδρομος του εκκλησιαστικού οργάνου), που λειτουργούσε με συνδυασμό νερού και πεπιεσμένου αέρα. Όσο ο χειριστής του οργάνου πατούσε τα πλήκτρα, έφηβοι ή δούλοι φρόντιζαν για την παραγωγή του αέρα ανεβοκατεβάζοντας τα φυσερά. Προφανώς επρόκειτο για εποχιακή απασχόληση, μιας και η ύδραυλος χρησιμοποιούνταν στα θεάματα του ιπποδρόμου και για την εκτέλεση στρατιωτικής μουσικής.

Νεροτρίφτης (ρωμαϊκή εποχή): Τα μάλλινα και τα βαμβακερά υφάσματα ήθελαν από τότε την περιποίησή τους, για να παραμείνουν καθαρά και αφράτα. Ο σκλάβος (συνήθως) που αναλάμβανε την υπηρεσία του καθαριστηρίου για τα ρούχα δούλευε βυθισμένος μέχρι τον αστράγαλο μέσα σε μια γούρνα γεμάτη με ούρα και υφάσματα. Τα ούρα εκείνη τη εποχή έπαιζαν τον ρόλο του απορρυπαντικού. Ονομάζονταν «μπουγάδα», ήταν ιδιαίτερα πολύτιμα και φορολογούνταν. Καθόλου παράξενο, αφού τα αμμωνιακά άλατα βοηθούν στον καθαρισμό και τη λεύκανση των υφασμάτων.

Γραφέας για κατάρες (ρωμαϊκή εποχή). Το επάγγελμα είχε εξασφαλισμένη πελατεία: Πλήθη «καλοκάγαθων» Ρωμαίων συνέρρεαν σε ναούς και βωμούς για να καταθέσουν τη δική τους γραπτή κατάρα. Ο υπομονετικός γραφέας ήταν εκεί μέρα-νύχτα στην υπηρεσία του κοινού, για να σκαλίσει επάνω σε ένα λεπτό φύλλο από μαλακό μόλυβδο τη λεπτομερή κατάρα που επιθυμούσε ο πελάτης. Στη συνέχεια το πλακίδιο με το ανάθεμα καρφωνόταν επάνω στον βωμό ή τον τοίχο του ναού.

Γιατί τα ελαστικά των αυτοκινήτων είναι μαύρα;

 Με κάποιες πιθανές εξαιρέσεις, τα περισσότερα ελαστικά είναι μαύρα.

 

 

Το φυσικό καουτσούκ έχει μια υπόλευκη απόχρωση και τα ελαστικά των πρώιμων αυτοκινήτων έφεραν αυτό το πιο ανοιχτό χρώμα. Επίσης, οι πρώτοι κατασκευαστές ελαστικών πρόσθεταν συχνά οξείδιο ψευδαργύρου στο φυσικό καουτσούκ για να ενισχύσουν το υλικό, με αποτέλεσμα τα λευκά ελαστικά.

 

Κάποια στιγμή όμως, οι κατασκευαστές ελαστικών αποφάσισαν να γίνουν πιο σκούρα.

Η απορία δημιουργήθηκε στον δημοσιογράφο Ντέιβιντ Τρέισι όταν επισκέφτηκε το Μουσείο Ford Piquette Avenue του Ντιτρόιτ και είδε τα λευκά λάστιχα ενός Ford Model T, του οχήματος που ξεκίνησε να παράγεται το 1908. Ο Τρέισι έθεσε το ερώτημα στην Michelin, η οποία τον πληροφόρησε ότι, γύρω στο 1917, τα ελαστικά άλλαξαν χρώμα όταν οι κατασκευαστές άρχισαν να προσθέτουν μαύρο άνθρακα.

Οι λόγοι δεν ήταν αισθητικοί. Ο μαύρος άνθρακας -ένας στοιχειώδης άνθρακας που παράγεται από την ατελή καύση αερίου ή λαδιού και συλλέγεται ως σωματίδια- αυξάνει την ανθεκτικότητα του ελαστικού, εν μέρει εμποδίζοντας τις βλαβερές ακτίνες UV που μπορούν να προκαλέσουν ρωγμές στο καουτσούκ και βελτιώνοντας την πρόσφυση στο δρόμο. Βελτιώνει επίσης την αντοχή στο τέντωμα, κάνοντας τα ελαστικά πιο ανθεκτικά στη φθορά του δρόμου.

Τα παλαιότερα ελαστικά, που δεν είχαν υποστεί επεξεργασία με άνθρακα, προτού χρειαστεί να αντικατασταθούν, μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για 5000 μίλια. Τα επεξεργασμένα όμως με άνθρακα, άντεχαν για 50.000 μίλια ή και περισσότερο.

Ωστόσο, την εποχή που τα ελαστικά άλλαξαν χρώμα υπήρξε και κάτι ακόμη. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε σε έλλειψη οξειδίου του ψευδαργύρου, καθώς χρειαζόταν για την κατασκευή πυρομαχικών και αντικαταστάθηκε από τον άνθρακα -αν και το οξείδιο του ψευδαργύρου εξακολουθεί να παίζει ρόλο στη διαδικασία κατασκευής ελαστικών σήμερα.

Η εξέλιξη όμως του χρώματος των ελαστικών δεν σταμάτησε εκεί. Από νωρίς, οι εταιρείες προσπάθησαν να περιορίσουν το κόστος παραγωγής, προσθέτοντας μόνο άνθρακα στα πέλματα, δημιουργώντας έτσι άθελά τους τα ελαστικά με το λευκό πλαϊνό τοίχωμα και τα σκούρα πέλματα, μια εμφάνιση που εξακολουθεί να είναι δημοφιλής στους συλλέκτες κλασικών αυτοκινήτων σήμερα.

 

από: mental floss

Πατέρας και γιος (Ένα πραγματικό Μάθημα ζωής)

Πατέρας και γιος (Ένα πραγματικό Μάθημα ζωής)

 Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος , για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.

Γιος: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
Πατέρας: «Ναι βεβαίως , τι είναι;»
Γιος: «Μπαμπάς, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»...
Πατέρας: «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;» ρώτησε θυμωμένα.
Γιος: «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
Πατέρας: «Εάν πρέπει να ξέρεις παίρνω $50 την ώρα.»
Γιος: «Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω.
Γιος: «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις $25;»
Ο πατέρας εξαγριωμένος, «εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι, ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»

Tο μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.
Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;

Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται:
Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα $25.00 και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
«Κοιμάσαι γιε μου;» Ρώτησε.
«Δεν κοιμάμαι » απάντησε το αγόρι.
«Σκεφτόμουν ,ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς .«Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα $25 που μου ζήτησες .»
Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας . «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα.

Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει.
Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του, και κοιτάζει τον μπαμπά του.
«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;» ο πατέρας του γκρινιάζει .
«Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω,» το μικρό παιδί απάντησε.
«Μπαμπά, έχω $50 τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου;
Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι . Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.»
Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ικέτευσε για τη συγχώρεσή του.

Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους σας που εργάζεστε τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς , εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Θυμηθείτε να μοιραστείτε εκείνη την αξία $50 του χρόνου σας με κάποιους που αγαπάτε.
"Εάν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες . Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής τους. " 

http://wwwaristofanis.blogspot.gr/

ΟΣΚΑΡ ΑΤΥΧΙΑΣ.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Ένα "δάσος" από πινακίδες απ' όλο τον κόσμο

1. 
   

φωτογραφία

Το Sign Post Forest είναι μια συλλογή από πινακίδες κοντά στην πόλη Watson Lake, στην περιοχή Γιούκον του Καναδά και είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα στον Alaska Highway.



Αυτό το γεμάτο από -διαφόρων μεγεθών, σχημάτων και ειδών- πινακίδες "δάσος", ξεκίνησε από τον Αμερικανό στρατιώτη Carl K. Lindley το 1942, όταν κατασκευαζόταν ο Alaska Highway. Ενώ ο Lindley εργαζόταν σε έναν άλλο αυτοκινητόδρομο τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στον σταθμό πρώτων βοηθειών του στρατού στο Watson Lake για να αναρρώσει.

φωτογραφία

Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, του ζητήθηκε να βάψει και να επιδιορθώσει τις πινακίδες κατεύθυνσης -εκείνα τα χρόνια, ήταν κοινή πρακτική για το Μηχανικό του στρατού των ΗΠΑ να τοποθετούν πινακίδες κατεύθυνσης στα στρατόπεδα τους.

φωτογραφία

Κάποιος διοικητής λοιπόν, του ζήτησε να επισκευάσει τις πινακίδες. Καθώς ο Lindley ολοκλήρωνε την εργασία του, αποφάσισε να την προσαρμόσει και να προσθέσει μια πινακίδα που έδειχνε την κατεύθυνση και τα χιλιόμετρα για τη γενέτειρά του, το Danville του Ιλλινόις.

φωτογραφία

Με τα χρόνια, η μια αυτή πινακίδα έγινε ολόκληρο "δάσος" πινακίδων, που προστέθηκαν από άλλους και που πλέον καταλαμβάνει μερικά στρέμματα σε έκταση.

φωτογραφία

Ο Lindley γνώριζε την παράδοση που ξεκίνησε και αυτό που είναι τώρα γνωστό ως Signpost Forest. Το 1992, 50 χρόνια μετά από την πρώτη πινακίδα που ανεγέρθηκε εκεί, ο Lindley επισκέφθηκε την περιοχή με τη σύζυγό του.

Δυστυχώς, η πρώτη πινακίδα που είχε τοποθετήσει ο Lindley έχει χαθεί, αλλά δημιουργήθηκε ένα αντίγραφο, την οποία τοποθέτησε ο ίδιος. Αυτό το αντίγραφο, έχει αναρτηθεί στο Κέντρο Επισκεπτών, μαζί με φωτογραφίες του Lindley που τραβήχτηκαν το 1942 και το 1992.

φωτογραφία

Σήμερα, υπάρχουν πάνω από 100.000 πινακίδες στο Δάσος και ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς κάθε χρόνο, καθώς ταξιδιώτες απ' όλο τον κόσμο συμβάλουν και συνεχίζουν την παράδοση.

Για την ιστορία, ο Alaska Highway (γνωστός και ως Alaskan Highway, Alaska-Canadian Highway, ή ALCAN Highway) κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για να ενώνει τις ΗΠΑ με την Αλάσκα μέσω του Καναδά. Ολοκληρώθηκε το 1942 με μήκος περίπου 2.700 χλμ, ενώ το 2012 έφτανε τα 2.232 χλμ. Η διαφορά στην απόσταση οφείλεται στη διαρκή ανακατασκευή του (έχει αλλάξει το δρομολόγιο και έχουν ισιώσει πολλά τμήματα). Ο αυτοκινητόδρομος άνοιξε για το κοινό το 1948.Αναρτήθηκε από Φοίνικας 

Σκηνές βγαλμένες από ταινία στο Πεκίνο: "Νύχτωσε" στις 3 το μεσημέρι

Ένα περίεργο και τρομακτικό φαινόμενο

Εικόνες «Αποκάλυψης» βίωσε το Πεκίνο την περασμένη εβδομάδα. Στις 15:45 της 21ης Μάη, ο ουρανός της κινεζικής πρωτεύουσας έγινε ξαφνικά μαύρος λες και ήταν νύχτα.

Συγκεκριμένα, ο εικονολήπτης του BBC, Έντουαρντ Λόρενς, αποφάσισε να καταγράψει σε βίντεο αυτό το παράξενο φαινόμενο.

«Είναι 3:45 στο Πεκίνο και εντελώς ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν. 10 λεπτά πριν, ήταν μέρα. Τώρα είναι σκοτάδι σαν νύχτα» αναφέρει ο δημοσιογράφος, με καταρρακτώδεις βροχές να αρχίζουν να πέφτουν στην κινεζική πόλη μετά από λίγο.

Πραγματικά, πρόκειται για ένα σπάνιο μετεωρολογικό φαινόμενο, που έπληξε την πρωτεύουσα της Κίνας, Πεκίνο.

Δείτε το βίντεο:

Ο αληθινός αρχιτσιγκούναρος που ξεπέρασε τον Σκρουτζ

Ο ζάμπλουτος που έφτασε στο σημείο να δανείσει με επιτόκιο 4% στο γιο του για να δώσει λύτρα για τον εγγονό του που είχε απαχθεί

---

---

Λονδίνο, μέσα του 19ου αιώνα, μια νύχτα που χιόνιζε, μια παραμονή Χριστουγέννων. Γεμάτος αδιαφορία για κάθε λογής συναίσθημα ή τρυφερότητα, ο γνωστός σε όλους μας Σκρουτζ, ο γερο-τοκογλύφος, μετράει τα λεφτά του. Εκείνος δεν το γνωρίζει ακόμα, όμως η μοίρα του θα αλλάξει, ποτέ δεν είναι αργά για ένα θαύμα...
Στη σημερινή εποχή παραδείγματα ανάλογα με αυτά του διάσημου αρχιτσιγκούναρού Σκρουτζ υπάρχουν πολλά. Βέβαια όχι με ευτυχισμένο τέλος.
Για παράδειγμα γνωστός δισεκατομμυριούχος που ζει σαν... Έλληνας συνταξιούχος με μειωμένη σύνταξη και ΕΚΑΣ είναι για παράδειγμα ο ιδρυτής των IKEA. Αν και είναι διάσημος και πάμπλουτος, ωστόσο αγοράζει ρούχα από τα «καλάθια» για να ντυθεί, ενώ τρώει τα διάσημα κεφτεδάκια της αλυσίδας για οικονομία.
Ο ιδρυτής της αλυσίδας επίπλων IKEA, Ίνγκβαρ Κάμπραντ, είχε πάντοτε τη φήμη του τσιγκούνη, ένα... κουσούρι που τον βοήθησε να αναπτύξει τον κολοσσό των έτοιμων επίπλων, ένα από τα κορυφαία brand names στον κόσμο.
Από την άλλη, μπορεί ο Πατ Μπρέναν (Pat Brennan) να είναι άγνωστος για τους Έλληνες αλλά είναι ο άνθρωπος που έχει χτίσει τις μισές ΗΠΑ. Χωρίς υπερβολή έχει χτίσει τεράστιο αριθμό σπιτιών... Ως συνιδιοκτήτης της Brennan Builders έχει κάνει μια τεράστια περιουσία ως εργολάβος.
Όταν λοιπόν, μία φορά είπε στην εγγονή του να μαζέψει τους συνδετήρες για να τους ξαναχρησιμοποιήσει αργότερα, η μικρή απάντησε «μα γιατί αφού είναι πολύ φτηνοί». Τότε ο ζάμπλουτος παππούς της, της είπε «ξέρεις πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένα σεντ αν το ξεχειλώσεις;».

Ο Άγγλος πολιτικός που αποτέλεσε την έμπνευση του Ντίκενς

Ο Κάρολος Ντίκενς, ο σημαντικότερος Βρετανός συγγραφέας της Βικτωριανής εποχής φαίνεται να εμπνεύστηκε τον Εμπενίζερ Σκρουτζ, από τον υπαρκτό Τζον Μέγκοτ.
Ο Τζον μέχρι τα τριάντα του ζούσε με όλες τις ανέσεις, ντυνόταν με τα ακριβότερα υφάσματα και δεν φοβόταν να χάσει χιλιάδες λίρες σε χαρτοπαιξίες.
Περνώντας την τέταρτη δεκαετία της ζωής του κάτι άλλαξε... Όταν πέθανε η μητέρα του, είχε καταφέρει να δημιουργήσει περιουσία αξίας 100 χιλιάδων λιρών χωρίς να σπαταλήσει ούτε μια λίρα κατά τη διάρκεια της ζωής της.
Τότε ο Τζον πλεύρισε το θείο του, τον Χάρβεϊ, για να πάρει την περιουσία του.
Ο θείος άφησε τη μεγάλη ακίνητη περιουσία του να ρημάξει, ντυνόταν με ρούχα πεθαμένων συγγενών και τρεφόταν μόνο με ότι έπιανε στο κυνήγι. Καθώς ο Χάρβεϊ ήταν ανύπαντρος και δεν είχε παιδιά, ο Τζον τον επισκεπτόταν με σκοπό να κληρονομήσει την περιούσια του. Μάλιστα, άλλαξε το επώνυμο του από Μέγκοτ σε Ελβς, που ήταν το επώνυμο του θείου του για να τον πείσει.

Το 1763, ο Χάρβεϊ πέθανε και ο Τζον κληρονόμησε 350.000 λίρες και μαζί κάποιες συνήθειες του θείου του. Άφησε τα ακίνητα του που είχαν ξεπεράσει τα 100 στην απόλυτη παρακμή, ντυνόταν σαν ζητιάνος και δεν χρησιμοποιούσε μεταφορικό μέσο.
Δεν παντρεύτηκε, καθώς ένας γάμος κόστιζε, αλλά απέκτησε δύο νόθους γιους και αρνήθηκε να πληρώσει για την εκπαίδευση τους. Το 1774, ο Ελβς εκλέχθηκε στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, αλλά αρνήθηκε όλα τα κοινοβουλευτικά προνόμια και την χρηματοδότηση για την καθιερωμένη καμπάνια των πολιτικών. Τα μόνα χρήματα που ξόδευε ήταν για το μεσημεριανό του.
Η περιουσία του ξεπερνούσε το 1 εκατομμύριο λίρες, αλλά πέθανε ως ο φτωχότερος άνθρωπος. Προς το τέλος της ζωής του, ο χρόνιος υποσιτισμός κλόνισε την ψυχική του υγεία.
Για να μην ξοδέψει λέγεται ότι έκλεβε ακόμη και πουλιά που έπιαναν οι αρουραίοι για να φάνε...
Η συνολική του περιουσία άγγιζε το 1 εκατομμύριο λίρες, αλλά ο ίδιος μάζευε ένα ένα τα νομίσματα, τα τύλιγε σε χαρτοπετσέτες και τα έκρυβε σε κάθε γωνιά του σπιτιού του.

Ο Τζέι Πολ Γκέτι δεν πλήρωνε ούτε τους απαγωγείς του εγγονού του

Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεπεράσει έναν διάσημο τσιγκούνη. Τον Τζέι Πολ Γκέτι. Ο Τζέι Πολ Γκέτι έκανε την περιουσία του κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και είχε τον έλεγχο σε πάνω από 200 εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης της Getty Oil Company.
Το 1966, το Guinness World Records τον ανακήρυξε τον πιο πλούσιο ιδιώτη του κόσμου, με περιουσία που ξεπερνούσε τα 2 δισ. δολάρια την εποχή που πέθανε, το 1976.
Ο Γκέτι ήταν διάσημος τσιγκούνης και είχε εγκαταστήσει ένα κερματοτηλέφωνο στην έπαυλή του.
Από το 1957 ο Γκέτι ήταν στην κορυφή του κόσμου αφού «χτύπησε» το πετρέλαιο στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Κουβέιτ. Λιγότερο από 20 χρόνια αργότερα, ήταν στο νεκροκρέβατό του, αφού είχε παρακολουθήσει την αυτοκτονία του μεγαλύτερου γιο του, το θάνατο της κόρης του από υπερβολική δόση ηρωίνης, και την περίφημη μακάβρια απαγωγή του εγγονού του.
Η ζωή του είχε μεγάλες διακυμάνσεις. Πέρασε δύο χρόνια κάνοντας τρελή ζωή με πολλές γυναίκες, ποτά και τζόγο και αργότερα επέστρεψε στις επιχειρήσεις έτοιμος για όλα.
Όπως γράφει και το Forbes ο Γκέτι ήταν μια σκέτη ιδιοφυΐα για τις επιχειρήσεις και τα γεωπολιτικά, όμως στην οικογένειά του ήταν η απόλυτη καταστροφή εξαιτίας τις τσιγκουνιάς του... Παντρεύτηκε πέντε φορές και απέκτησε πέντε γιους.

Στα παιδιά που απέκτησε φερόταν με απίστευτη απαξίωση. Δεν πήγαινε ούτε καν στους γάμους τους. Δεν πήγε ούτε στην κηδεία του μικρότερου γιου του Τίμι, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 12 ετών από όγκο στον εγκέφαλο.
Έμεινε στην ιστορία για την άρνησή του να πληρώσει 17 εκατομμύρια δολάρια ως λύτρα όταν απήγαγαν τον έφηβο εγγονό του (Πολ Γ') στη Ρώμη στην δεκαετία του ’70. Ο Γκετί αρνήθηκε να συμβάλει στην καταβολή των λίτρων, δηλώνοντας πως έχει δεκατέσσερα εγγόνια και πως αν δεχόταν να δώσει έστω και μια δεκάρα στους απαγωγείς για τον ένα του εγγονό τον οποίο κρατούσαν για πέντε μήνες μέσα σε μια σπηλιά.
Μετά την άρνησή του, έκοψαν το αυτί του παιδιού και το ταχυδρόμησαν σε μία τοπική εφημερίδα. Λέγεται ότι τελικά έδωσε μόλις 2,2 εκατομμύρια, τα οποία δάνεισε στον γιο του με τον όρο να του επιστραφούν με επιτόκιο 4%.
Όταν ο Πολ ο Γ' τηλεφώνησε στον παππού του για να τον ευχαριστήσει που έδωσε τα χρήματα, εκείνος αρνήθηκε ακόμη και να απαντήσει στο τηλεφώνημα.

Ο εγγονός δεν άργησε να πάρει την κάτω βόλτα, δεν ξεπέρασε ποτέ όσα έγιναν και το 1981 (πέντε χρόνια μετά το θάνατο του παππού), έχοντας πάρει ένα θανατηφόρo κοκτέιλ από βάλιουμ, μεθαδόνη και αλκοόλ, έπαθε εγκεφαλικό και κίρρωση του ήπατος.
Έπεσε σε κώμα και όταν συνήλθε ήταν πλέον τετραπληγικός και είχε σχεδόν χάσει την όρασή του. Το τέλος τον βρήκε το Φεβρουάριο του 2011, στην κατοικία του, στο Μπάκιγχαμσαϊρ στην Αγγλία. Ο Πολ Γ΄ είχε την ατυχία να είναι εγγονός του Πολ Γκετί και γιος του σερ Πολ Γκετί Β', του φιλανθρώπου που έδωσε 140 εκατ. δολάρια σε καλούς σκοπούς αλλά αρνήθηκε να πληρώσει τα ιατρικά έξοδα του παράλυτου γιου του.

Ποιά Βασίλισσα ζήτησε συγνώμη από το δήμιό της

Φήμες λένε ότι υπάρχει Βασίλισσα που ζήτησε από το δήμιο της να τη συγχωρέσει...

Η Μαρία Αντουανέτα,Αυστριακή Πριγκίπισσα και μετάπειτα Βασίλισσα της Γαλλίας που εκτελέστηκε κατά τη γαλλική Επανάσταση έχει αφήσει εποχή για τη χλιδή με την οποία ζούσε ενώ ο λαός της πεινούσε,και όχι μόνο.Όμως ήταν παροιμιώδης η ευγένειά της.Φημολογείται ότι όταν ο Δήμιος την οδήγησε στη γκιλοντίνα εκείνη τον πάτησε...

Αμέσως του είπε:
"Συγχωρήστε με κύριε,δεν το ήθελα".

Λόγια που ήταν και τα τελευταία της πριν η λαιμητόμος της αφαιρέσει τη ζωή.
oxaxanoulis.blogspot.gr

Το μάθημα ζωής με το 20ευρω που όλοι πρέπει να διαβάσουμε …

Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές «Ποιός θέλει αυτό το… χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.

Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε… «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.

Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του. Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο. Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.

«Παιδιά μου» τους είπε «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα. «Ότι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 Ευρώ!! Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν, άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία, αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει».

Μ’αρέσουν οι άνθρωποι που αλητεύουν ωραία στη ζωή

Γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα.

Αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι αυτούς που νυχθημερόν φοράνε ένα καλογυαλισμένο, ατσαλάκωτο εαυτό με τη μόνιμα παγωμένη κύρτωση χειλιών που ονομάζουν χαμόγελο.

Δεν μου αρέσει το είδος ανθρώπου που κρύβεται πίσω από αυστηρά κοστούμια και γυαλιστερά αυτοκίνητα, φαντεζί φορέματα και πέρλες της κακιάς ώρας. Με απωθεί οτιδήποτε δήθεν ψευτοκουλτουριάρικο θεωρείται δείγμα επιπέδου, πνευματικότητας ή στυλ.

Αντίθετα, μου αρέσουν οι άνθρωποι που αλητεύουν ωραία στη ζωή. Που τσαλακώνονται, που είναι χαλαροί, που φλερτάρουν μαζί της όποτε βρουν ευκαιρία.

Αυτοί που δεν αναλώνονται στα «καθώς πρέπει» και βουτάνε στα «καθώς θέλω» τους, που τα χέρια τους μπορεί να έχουν αποκτήσει κάλους από τις αμέτρητες φορές που έχουν πάρει την πέτρα και την έχουν στύψει όσες φορές κι αν απογοητεύτηκαν, που κάνουν κουπί με κάθε καιρό.

Τους ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Έχουν μια λάμψη στο βλέμμα. Ένα χαμόγελο καθαρό. Αν είσαι παρατηρητικός μπορεί φευγαλέα να τους δεις να κλείνουν πονηρά το μάτι στη ζωή και τους εραστές της. Γνωρίζονται μεταξύ τους οι ωραίοι αλήτες της ζωής. Πετούν σπίθες ακόμη κι όταν κάθονται. Είναι έτοιμοι να ξεχυθούν σε ότι τους κεντρίσει το ενδιαφέρον χωρίς δεύτερη σκέψη.

Δεν αγχώνονται με τα δάχτυλα που επιδεικτικά κουνιούνται μπροστά τους και τονίζουν τα comme il faut και τις ευεργετικές ιδιότητές τους. Προτιμούν να νιώσουν το νερό της βροχής να κυλά πάνω τους κι ας βραχούν μέχρι το κόκκαλο, να νιώσουν τον ήλιο να ζεσταίνει φλέβες τους ακόμη κι υπάρχει η πιθανότητα να καούν, να ζήσουν όπως γουστάρουν οι ίδιοι κι όχι όπως τους επιβάλλουν οι άλλοι.

Η μόνη ίσως εξάρτησή τους είναι συνήθως η επιθυμία τους να βουτούν με πάθος σε ό,τι κάνουν. Αγαπούν την ακίνδυνη τρέλα. Αυτή που σε ωθεί να ζεις αλητεύοντας στους δρόμους της ζωής.

Είναι πολυπράγμονα όντα οι αλήτες της. Είναι λάτρεις της σταθερότητας της αστάθειας. Να μην παίρνουν δηλαδή τίποτα και κανέναν δεδομένο. Να αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα και την κάθε ευκαιρία με την ίδια θέληση και αποφασιστικότητα να την κάνουν δική τους. Πατάνε το γκάζι. Χέρια σταθερά στο τιμόνι με προορισμό το ωραίο πολλά υποσχόμενο άγνωστο.
Γιατί συνηθίζουν να βλέπουν την ζωή όμορφη, τρελά όμορφη και χώνονται σε έναν αγώνα να την νιώσουν να τους κατακλύζει. Να την αφήσουν να τους διδάξει, να τους πληγώσει, να τους ανεβάσει.

Δεν επιλέγουν ότι τους πασάρει ο καθένας που δηλώνει ειδικός επί παντός, το σίγουρο, την ασφαλή επιλογή, την περπατημένη. Διαλέγουν να εξερευνήσουν, να βιώσουν και μετά να διαλέξουν διαδρομή.

Ξέρουν πως μπορεί οι κανόνες να βοηθούν να αποφύγεις κακοτοπιές αλλά πως ο καθένας, επίσης, πρέπει να τους ανακαλύψει μόνος του. Η γνώση μεταβιβάζεται, η πείρα όμως όχι. Και αυτοί οι ωραίοι τύποι θέλουν να γνωρίζουν που πατάνε. Γι’ αυτό αλητεύουν σε γωνιές, λεωφόρους, στενά σοκάκια, παντού. Γυρίζουν τη ζωή ανάποδα.

Τους αρέσει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Καλωσορίζουν τα GPS, τους χάρτες, τις συμβουλές αλλά ακούνε πρώτα από όλα το ένστικτό. Ξέρουν πως εκείνο σπανίως κάνει λάθος. Δεν θρηνούν πάνω από συντρίμμια και λάθος επιλογές. Ξέρουν πως ότι χάνεται, φεύγει για πάντα. Το παρελθόν δεν ξαναζωντανεύει, τα λάθη δεν διορθώνονται κι έτσι πάνε παρακάτω.

Δεν φοβούνται τόσο τον θάνατο, όσο την πιθανότητα να περνά η ζωή χωρίς να την ζουν. Αυτή είναι για εκείνους η αληθινή τραγωδία. Αυτόν τον τρόπο ξέρουν.

Μου αρέσουν αυτού του είδους οι αλήτες γιατί είναι αληθινοί άνθρωποι. Δεν κλείνουν την πόρτα στους άλλους. Κάνουν το φθηνότερο και ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, προσφέρουν ένα κομμάτι του εαυτού τους.

Πριν τους κρίνεις, επικρίνεις ή κατακρίνεις, πριν βγάλεις συμπεράσματα για τη στάση ζωής τους, τι λες; Είσαι για μια αλητεία