Η γάτα του Σρέντιγκερ .
Το γνωστό πείραμα ή αρχή της απροσδιοριστίας όπως γράφτηκε από τον Σρεντιγκερ Η γάτα μέσα στο κουτί με το θανάσιμο δηλητήριο το υδροκυάνιο .. λοιπόν ο κύριος Σρέντιγκερ προέτρεπε τους μαθητές του να φιλήσουν ένα κορίτσι για να δουν για πότε σταματά ο χρόνος να κυλάει .. Αυτός επινόησε και το πείραμα της γάτας. (γιατί της γάτας τώρα κι όχι του σκύλου.. οπαδός του ποδόγυρου.. επομένως γατοφιλος.. ) Προσπάθησε να κάνει κατανοητή την λεγόμενη «κβαντική υπέρθεση» σε μακροσκοπικό επίπεδο.. στην καθημερινή μας ζωή δηλαδή..
Σύμφωνα με το πείραμα οι πιθανότητες είναι 50-50. Δηλαδή 50% να ελευθερωθεί το υδροκυάνιο και να πεθάνει η γάτα και 50% να μην συμβεί τίποτα και η γάτα να χαίρει άκρας υγείας .. Μέχρι όμως ν΄ ανοίξουμε το κουτί για να δούμε τι κάνει η γάτα σύμφωνα με την κβαντική θεωρία και τους κανόνες της έχουμε τη λεγόμενη «υπέρθεση δύο καταστάσεων» . Δηλ στην ουσία δύο σύμπαντα, το ένα με την ζωντανή γάτα κι ένα με την νεκρή γάτα.. Επειδή προτού ανοίξουμε το θάλαμο δεν μπορούμε να ξέρουμε τι συμβαίνει για μας η γάτα δεν είναι ούτε ζωντανή ούτε νεκρή.. Εκνευριστική αυτή η απροσδιοριστία θα μου πείτε .. Θα θέλαμε να γνωρίζουμε τι συμβαίνει πάντα κι αυτή η φύση μας το απαγορεύει .. Άσε που παρατηρώντας κάτι το επηρεάζουμε συνεχώς .. πχ αν φοραω γιαλιά ή όχι κατά πόσο επηρεάζεται η παρατήρησή μου απ΄αυτό .. απ΄ότι αν τα αφαιρέσω .. Και παρατηρήσω το ίδιο πείραμα ανευ … ματογυαλίωνΑπ΄ την άλλη η λέξη θεωρία .. προέρχεται από το θεώμαι .. όπως άλλωστε και το θέατρο.. Θεωρία .. το θέατρο του μυαλού δηλαδή .. Μια θεωρία που δεν διαφέρει και πολύ από μια θεατρική παράσταση.. Θα μου πείτε τι σχέση έχει το παράδοξο με μας.. Μα είμαστε συνέχεια αναγκασμένοι να βασιστούμε σε παράδοξα … στην ουσία δεν μα διδάσκει κάτι παράδοξο ή παράλογο .. μας δίνει πιθανές εκδοχές .. Συνήθως βλέπουμε τα πράγματα με ενα μοναδικό τρόπο .. για μας τους ανθρώπους λέω .. Όταν βλέπουμε κάτι αυτό γίνεται πραγματικότητα.. τουλάχιστον για οσο το παρατηρούμε .. Απ΄ τη στιγμή που παρατηρείς κάτι το ορίζεις κι όλας .. Αλλά αυτό δεν αποκλείει την πιθανότητα να υπάρχουν και να λειτουργούν παράλληλα κι άλλες καταστάσεις που εμείς δεν βλέπουμε .. Απ΄ την άλλη το σύμπαν διατηρεί κάποια τάξη .. για αυτό δεν καταστρέφετε.. Ισχύουν κάποιοι κανόνες .. Πχ ανεβάζοντας τη θερμοκρασία αλλοιώνεις τη δομή πχ σε δύο αέρια ένα άτομο νατρίου διαφέρει από ένα άτομο νέου.. το ένα μέταλλο το άλλο αέριο. Σε υψηλή θερμοκρασία έχει αποδειχτεί ότι και τα δύο γίνονται αέρια και το νάτριο και το νέον δε διαφέρουν πλέον .. Υπάρχει όμως και το σύμπαν της γάτας... στο συγκεκριμένο μπορούμε να έχουμε και χρόνο και χώρο... Δύό έννοιες σχετικές όμως... Για να ορίσουμε το "γεγονός" αν θέλεις ως ένα σημείο θα πρέπει νά έχουμε το χώρο και το χρόνο. Τότε δυο γεγονότα που συμβαίνουν την ίδια στιγμή σ΄ ένα συγκεκριμένο σύστημα αναφοράς κάλλιστα μπορούν σε αν άλλο σύστημα αναφοράς να συμβαίνουν το ένα πρίν ή μετά το άλλο..
Επομένως δεν υφίσταται καμία (αιτιακή) σχέση μεταξύ τους που θα τα "συγχρονολογούσε" ... και τα συνέπεια να είναι άχρονα....
Ένας άλλος παράγοντας είναι και η κίνηση όσο πιο γρήγορα κινείται κάτι τόσο περισσότερο διαρκεί ....
Η θεωρία της σχετικότητας βασίζεται σ΄ ένα μεγάλο βαθμό σ΄ ένα σταθερό και απόλυτο μέσο μέτρησης ... ποιο είναι αυτό ... το φως και η ταχύτητά του...
Τίποτα λέει δεν μπορεί να ΄πάει γρηγορότερα από το φως και τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί στην ταχύτητά του..
Ένα δισεκατομμύριο ογδόντα εκατομμύρια χιλιόμετρα που διανύει το φως την ώρα παραμένουν εσαεί σταθερά και ανεπηρέαστα απο την θέση και την κίνηση του παρατηρητή..
Δεν είναι παράξενο το ότι μιλώντας για θάνατο μιλάμε για σκοτάδι και απώλεια φωτός ...
Βλέπεις τι ήθελε να πει ο μπαγάσας ο Σρέντιγκερ κατάφερε μ' ενα απλό παραδειγματάκι να σκιαγραφήσει όλη την παραξενιά της ύπαρξής μας ..
Εγώ τώρα που σου γράφω είμαι ζωντανή.. όμως δεν ξέρεις αν τη στιγμή που θα διαβάζεις τις γραμμές αυτές είμαι ακόμα .. μπορεί να είμαι και νεκρή..
Έτσι είμαστε συγχρόνως και ζωντανοί και νεκροί ή δεν είμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο...Ολα εξαρτώνται από τον παρατηρητή .. κι αυτός εξαρτάται από το μυαλό του .. ή ακόμα και απο το μάτι του ... απ΄ τα γυαλιά που φοράει ..
Θα μου πεις στην φύση τα πράγματα είναι πιο απλά .. Ο θάνατος είναι μια μορφή κενού.. Είτε δεν είναι οριστικός είτε δεν υπάρχει .. Πως γίνεται αυτό . Μα για τον απλούστατο λόγο πως όσο και να μας βολεύει .. κενό δεν υπάρχει .. Δεν θα το συναντήσουμε πουθενά , οσο κι αν το αναζητήσουμε .. Ας πούμε οι Ελεάτες νομίζω αρνιόνταν την κίνηση , επειδή προϋποθέτει κενό χώρο.. Το "κενό" όμως για μας όπως και για κείνους είναι ανύπαρκτο ή είναι δημιούργημα του μυαλού μας.. Στην ουσία ο "κενός " χώρος είναι μη-κενός... Μια "σούπα' αν θέλεις ύλης και αντι-ύλης που βρίσκεται σε διαρκή αναβρασμό..
Επομένως το "τίποτα" που κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί πως είναι ο ΄θάνατος ως μια μορφή καθολικής ανυπαρξίας είναι κάτι που περιμένει να γίνει ... είναι το μηδέν του παντός...
Καταλαβαίνεις όμως τι σου λέω αν σκεφτείς πως οτιδήποτε προστεθεί στο μηδέν αυτόματα το εξαφανίζει ή μηδενίζει ..
Και στην κβαντική μηχανική, σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας που διέπει τα σωματίδια, το άθροισμα του παντός είναι και πάλι το μηδέν...
Ο λόγος είναι ότι κάθε σωματίδιο διαθέτει αναγκαστικά και το αντισωματίδιο του ... που στην ουσία είναι το ίδιο σωματίδιο συμπεριφερόμενο διαφορετικά .. Πχ όταν ένα σωματίδιο ταξιδεύει και κινείται προς το μέλλον ,την ίδια στιγμή το αντισωματίδιο του ταξιδεύει ανάδρομα στο παρελθόν... Που σημαίνει ότι ο θάνατος ακολουθεί τη ζωή , αλλά μπορεί να προηγείται αυτής...
Ένα αρνητικό φορτίο που ταξιδεύει στο παρελθόν ισοδυναμεί μ' ένα θετικό φορτίο που κινείται προς το μέλλον. Α καταργούσαμε την τυραννία του χρόνου και ζητούσαμε την κατάργηση της αιτιοκρατικής σχέσης των γεγονότων .. τότε γέννηση και θάνατος θα συνυπήρχαν από την πρώτη κιόλας στιγμή
Όπως η γέννησή μας αποτελεί την πύλη που οδηγεί στο θάνατο έτσι και ο θάνατος εμπεριέχει ήδη την αναγέννησή μας..
Σίγουρα δεν πρέπει να μας τρομάζει η διαπίστωση της κβαντικής θεωρίας ότι το άθροισμα του παντός είναι το μηδέν... από το 1905 γνωρίζουμε ότι ενέργεια και μάζα είναι εναλλάξιμες μορφές. Αν υποτεθεί ότι μια ποσότητα ενέργειας κάπως, κάπου, κάποτε χάνεται, αύτή η απώλεια εξισορροπείται από μια ισοδύναμη ποσότητα μάζας που κερδίζεται , έτσι ώστε το συνολικό άθροισμα να είναι πάντα σταθερό, έστω μηδέν...
Απλά δηλαδή αλλάζει μορφή.. Από τη μια τώρα αν κάτι είναι νεκρό, θα πει πως κάποτε ζούσε… Και πως μπορείς να δεχτείς τη ζωή… υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που πιστεύουν ότι είναι ζωντανοί αλλά στην ουσία είναι νεκροί .. απλώς δεν το γνωρίζουν..
Κάποτε πρέσβευα ότι μόνον με την κατάκτηση της σοφίας, μόνο με τη γνώση και την κατάκτηση της αλήθειας ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει τους φόβους του για το αύριο και για την έμφυτη αγωνία του για τον θάνατο…
Άκουγα όμως κι απόψεις ότι μόνο με τη λυτρωτική επίδραση της ηδονής, με το ανεξέλεγκτο σέξ μπορεί να γαληνέψει η κατατρομαγμένη μας ψυχή. Μόνο με την απόλυτη απόλαυση της ηδονής την πλήρη ικανοποίηση και των πιο βάρβαρων ΄και αχαλιναγώγητων ένστικτων μας μπορεί ν΄ απαλλαγούμε από το αποπνικτικό σφιχταγκάλιασμα του θανάτου, του φόβου που μα τρώει τα σωθικά πολύ πριν πεθάνουμε. Μόνο όταν αισθανόμαστε αποστραγγισμένοι απ΄ όλες τις ορμές μας, μόνο τότε η ζωή πια δεν έχει νόημα. Τότε είμαστε ικανοί όχι μόνο να σκοτώσουμε δίχως ενοχές κι ενδοιασμούς αλλά και να πεθάνουμε άφοβα, με ψηλά το κεφάλι. Αντίθετα όποιος γνωρίζει ότι δεν έχει προλάβει να γευτεί τις ηδονές που θα μπορούσε να χαρεί ο άνθρωπος , τόσο πιο πολύ θα κλαψουρίζει όταν έρθει η ώρα να σταθεί μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Τότε όμως ο θάνατος θα τον έχει κατατροπώσει … Στην ουσία όμως ο έρωτας μόνο το φόβο της μοναξιάς είναι σε θέση να ξορκίσει . Από το θάνατο και το γκρέμισμα σ΄αυτόν ο έρωτας ουδέποτε μπορεσε να μας προστατέψει .. Όσο κι αν το επιθυμούμε, ο θάνατος με ξόρκια δεν πολεμιέται .. Είναι κάτι χειροπιαστό, κάτι ανεξάντλητο.. Δεν αρνούμαι την «παραδεισένια» υπόσταση του έρωτα .. ίσα ίσα αλλά ο έρωτας κυριαρχεί πάντα σε φυσική συνάρτηση με το θάνατο. Ο έρωτας κι ο θάνατος εν και τω αυτό..και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας δίχως θανατο..Γι αυτό άλλωστε είναι πιο εύκολο να πεθάνεις για κάποιον που αγαπάς παρά να ζήσεις μαζί του.. Ρομαντική αντίληψη θα πεις
Ίσως πραγματικά κάποιες ιδέες πεθαίνουν όταν γίνονται λέξεις ..
Φευγαλέες σκέψεις .. φευγαλέες στιγμές κλεμμένης αιωνιότητας.. σαν το φιλί των μαθητών του Σρέντιγκερ.. όπου οι μυλόπετρες του χρόνου σταματούν το άλεσμα τους..
Χρόνος κινούμενη εικόνα μια ακίνητης αιωνιότητας..
Τι μας εμποδίζει αλήθεια να διασχίσουμε το ποτάμι του χρόνου κατά πλάτος;;; Αν κι εφόσον το μήκος του χρόνου είναι «άπειρο» αν ο χρόνος δεν έχει ηλικία, εξίσου άπειρη δεν είναι και η εγκάρσια επέκτασή του … δηλαδή το πλάτος του;;;
Μια δίχως τέλος επανάληψη της ίδιας στιγμής που μας επιτρέπει να μένουμε ακίνητοι στο χρόνο καθώς μεταβάλουμε την θέση μας στο χώρο … . κάτι σαν τη μέρα της Μαρμότας νομίζω..
Απ΄’ την άλλη ένας παράγοντας που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι ο νόμος του τρία … δηλαδή ότι υπάρχει είναι αποτέλεσμα της συμπτώσεως και της δράσεως στο ίδιο σημείο και ταυτόχρονα τριών δυνάμεων : της παθητικής, της ενεργητικής και της δυνάμεως εξουδετέρωσης .. Οι τρεις δυνάμεις που αντανακλούν τους βασικούς όρους της δημιουργίας του Σύμπαντός. Πχ, Η παθητική δύναμη προέρχεται από τη στατική πχ. ο χώρος ενώ η ενεργητική δύναμη προέρχεται από μια δυναμική πχ. το χρόνο τέλος έχουμε και τη δύναμη εξουδετέρωσης που εξασφαλίζει την Ισορροπία του Σύμπαντος .. μα θα μου πείτε και οι τρεις είναι ενεργητικές δυνάμεις .. ναι έτσι είναι απλώς δίνουμε όνομα για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για αυτές μέσα από αιώνιες διεργασίες .. Πχ ένα παράδειγμα σε επίπεδο ανθρώπινο.
Άντρας (ενεργητική δύναμη) + γυναίκα (παθητική δύναμη) και ή ερωτική πράξη ( αγάπη, έρωτας κλπ) σαν δύναμη εξουδετέρωσης … όταν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες .. τοτε η σύλληψη είναι δυνατή .. πχ θα μπορούσε να τεθεί η σύλληψη σαν σύλληψη μιας ιδέας , ενός πονήματος .. κλπ.
Αν το παραπάνω το δούμε σαν δράση .. (τη γέννηση ενός παιδιού, μιας ιδέας κλπ) Αναγκαστικά θα έχουμε και μια αντίδραση εφαρμοζόμενη σε οποιαδήποτε σημείο, οποιαδήποτε κόσμου .. αναγκαστικά αντισταθμίζεται .. κι έτσι μπαίνει το μεγάλο προβλημα του θανάτου .. Μήπως όπως η ζωή γεννιέται από τη διατάραξη , ετσι κι ο θάνατος προκύπτει αναγκαστικά από την αρχή της Ισορροπίας ;;;;
(σκέψεις πάνω στο πείραμα της γάτας του Σρεντιγκερ και τη φιλοσοφία του Λιαντίνη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου