Η μικρή κοινωνία σοκάρεται....Η μάνα του παιδιού τσακίζεται κι όλα γύρω της κλυδωνίζονται επικίνδυνα..Η αγωνία, η απελπισία, το πένθος, λογικά θα έπρεπε να το διαδεχτεί το μίσος, η εκδίκηση....
Ο δολοφόνος ένας νεαρός άντρας, περιθωριακός, τοξικομανής, φυλακίζεται και περιμένει την ημέρα της εκτέλεσης του....Στην φυλακή κανένας επισκέπτης....Κανένας συγγενής, άλλωστε δεν είχε και ποτέ, κανένας φίλος, γιατί δεν έκανε ποτέ... Ο μοναδικός άνθρωπος που πηγαίνει σχεδόν καθημερινά που κάθεται όλη την ώρα του επισκεπτηρίου, χωρίς να μιλάει παρά μόνο να τον κοιτάζει και να αφήνει τα δάκρυα του να τρέχουν μαζί με τα δικά της, να βλέπει τα μαλλιά του να ασπρίζουν από την προσμονή και την αγωνία του θανάτου, που τον ακούει να μιλάει για την πολυτάραχη ζωή του, μια ζωή μοναχική από τα παιδικά του χρόνια, μέσα στα ιδρύματα, στους δρόμους, στον υπόκοσμο, να περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα εγκλήματα του, είναι η μάνα του δολοφονημένου κοριτσιού!!.....Και είναι αυτή η ίδια που παίρνει να θάψει το σώμα του μετά την εκτέλεσή του....
Και είναι αυτή η ίδια που κάθε μέρα πηγαίνει λουλούδια στον τάφο του, μετά την επίσκεψη στον τάφο της κόρης της.....
Το συγκεκριμένο βιβλίο, που δεν θέλω φυσικά να διαφημίσω, το έχω διαβάσει τρεις φορές....
Την πρώτη φορά συγκλονίστηκα και συγκινήθηκα.. Την δεύτερη θαύμασα, μα και προβληματίστηκα..
Την τρίτη, λίγες μέρες πριν, κατάλαβα......
Τι είναι για τον καθένα από μας η συγχώρεση?..Μια απλή λέξη, μια πράξη αληθινής αγάπης, μια εσωτερική ανάγκη, μια αφορμή να γίνουμε αποδεκτοί και αγαπητοί επιφανειακά?..Να επιδείξουμε ανωτερότητα και καλοσύνη?.
Πόσες φορές δεν δεχτήκαμε μια συγνώμη, και δώσαμε μια δεύτερη,και τρίτη , ίσως και πολλαπλή ευκαιρία σε κάποιον που μας πόνεσε, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε( εκούσια η ακούσια) μέσα από την δική του ''ευκαιρία'' να έχουμε και εμείς την δική μας να τον πληγώσουμε το ίδιο??..
Πόσες φορές δεν ζητήσαμε εμείς μια συγνώμη χωρίς να την εννοούμε πραγματικά, μόνο και μόνο για να φανούμε υπεύθυνοι, η γιατί δεν μπορούμε να απεξαρτηθούμε από έναν άνθρωπο η μια κατάσταση?
Και πόσοι γύρω μας είναι εκείνοι που μπορούν να εισχωρήσουν στην βαθύτερη και ουσιαστική έννοια αυτής της τόσο μεγάλης , αλλά και τόσο παρεξηγημένης και ευκολοφόρετης λέξης??...
Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να κατανοήσει, να αγγίξει τόσο βαθιά την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχής??..
Ποιος είναι εκείνος που πραγματικά αξίζει την συγχώρεση, μα και ποιος μπορεί να είναι εκείνος που ποτέ δεν θα βρεθεί στην ίδια θέση, και στην ανάγκη να τον συγχωρέσει κάποιος άλλος??
Έχω βρεθεί φυσικά και στις δύο θέσεις, έχω κάνει και υποστεί όλα τα παραπάνω ''είδη''της συγνώμης...Και μάλιστα πολύ εγωιστικά τις περισσότερες φορές....Με μια αμιγώς υπαρξιακή πρεσβυωπία, μια τάση να ερμηνεύω δηλαδή ενδόμυχα τις καταστάσεις και τις συμπεριφορές όπως εμένα με ''βόλευαν'' η έστω στην καλύτερη περίπτωση, όσο εγώ άντεχα....
Γιατί η συγχώρεση τελικά είναι μια επιλογή και μια δύναμη...Τεράστια, απόλυτη, αδιαπραγμάτευτη, για όσους καταφέρνουν να την κατακτήσουν, να την υιοθετήσουν και να βιώνουν το μεγαλείο της...
Και φυσικά αυτήν την δύναμη δεν την διαθέτουν όλοι, η πολύ συνειδητά δεν την επιλέγουν....
Πιστεύω πολύ στην ανθρώπινη θέληση, αλλά κατανοώ επίσης τις αδυναμίες και τα ανθρώπινα όρια....
Εκείνο όμως που είναι σίγουρο, είναι πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την αληθινή αυτογνωσία, την εσωτερική σοφία και γαλήνη, την υπέρτατη ψυχική λύτρωση.....Είναι το μόνο αντίδοτο στο δηλητήριο της εγωπάθειας και της αδυναμίας, με το οποίο εμείς οι ίδιοι ποτίζουμε την ψυχή και την ζωή μας....
Τώρα βέβαια θα μου πείτε ότι αυτό είναι μια ουτοποία, μια ρομαντική και ανεφάρμοστη πια άποψη μέσα στην μαυρίλα, τον ανταγωνισμό και την κακία γύρω μας....
Ίσως......Από την στιγμή όμως που έχει γνωρίσει ο καθένας από μας έστω κι έναν άνθρωπο που έχει αυτήν την δύναμη, ( εγώ είχα την τύχη να γνωρίσω δύο..) και ζει αυτήν την ευτυχία, αυτό σημαίνει πως το αδύνατο και το ανεφάρμοστο βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό και τον εγωισμό μας.....
Κι αν ταρακούνησα για λίγο την συνείδηση μας ( και την δική σας και την δική μου) ζητώ μία αληθινή ΣΥΓΝΩΜΗ..
http://estarova.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου