Υπάρχει κάτι πολύ πιο σπάνιο, πολύ πιο σημαντικό από την ικανότητα. Είναι η ικανότητα να ανακαλύπτεις και να αναγνωρίζεις την ικανότητα.
…Και όχι μόνο την ικανότητα. Αλλά και η ικανότητα να μπορείς να αναγνωρίζεις, να βλέπεις, να εκτιμάς την αξία αυτών που έχεις, στο χρόνο που τα έχεις.
Δυστυχώς για εμάς, σπανίως εκτιμάμε την αξία των πραγμάτων, προσώπων που υπάρχουν στην ζωή μας την στιγμή, την περίοδο που τα έχουμε, όσο μας ανήκουν. Λίγοι είναι αυτοί που αναγνωρίζουν την αξία τους, όσο τα ζουν και τα έχουν.
Συνήθως παίρνουμε ως δεδομένα καταστάσεις και ανθρώπους χωρίς να αναλογιστούμε πως θα είναι η ζωή μας όταν κάποια στιγμή δε θα τα έχουμε.
Ή ακόμη χειρότερα τα αφήνουμε να φύγουν και μετά την απομάκρυνση τους, αναπολούμε την παρουσία τους, εκτιμούμε την αξία τους. Τα βλέπουμε.
Πόσες φορές αλήθεια έχουμε χάσει ευκαιρία ευτυχίας, επειδή απλώς δεν «ανοίξαμε» τα μάτια μας; Επειδή απλώς δεν είδαμε αυτό που είχαμε δίπλα μας; Και όταν τελικά το είδαμε ήταν τόσο αργά που έπαψε να είναι η ευκαιρία ευτυχίας μας.
Γιατί δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την δυνατότητα ευτυχίας μας στον κατάλληλο χρόνο; Γιατί έχουμε αντίληψη με καθυστέρηση; Γιατί απουσιάζει η αντίληψη μας όταν πρέπει να είναι παρούσα με όλο της το είναι; Γιατί δεν έχουμε την αντίληψη να δούμε την ευκαιρία ευτυχίας όσο την κρατάμε στα χέρια μας; Γιατί έχουμε καθυστερημένη όραση;
Με τα χρόνια και με όλα αυτά που έχουμε δει και έχουμε ζήσει, θα έπρεπε να είμαστε πιο έτοιμοι, πιο έμπειροι στο να αναγνωρίζουμε, στο να βλέπουμε.
Η εμπειρία είναι αυτή που μας κάνει να καταλάβουμε, να δούμε το λάθος όταν πάμε να το ξανακάνουμε.
Η εμπειρία είναι όμως και αυτή που θα έπρεπε να μας έχει κάνει πιο σοφούς. Η εμπειρία είναι αυτή που μας βγάζει απ’ το σκοτάδι του τυφλού και μας κάνει να βλέπουμε.
Όχι μόνο το εμφανές παρόν μας, αλλά και το επερχόμενο μέλλον μας, όπως το ορίζουν οι επιλογές του παρόντος μας.
Και στο παρόν μας έχουμε και μια επιλογή μας. Ίσως έγινε επιλογή μας από τύχη, από συγκυρία. Ίσως έγινε επιλογή μας χωρίς να το επιλέξουμε, χωρίς να το κυνηγήσουμε. Ίσως ήρθε απλά μπροστά μας και τελικά αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε.
Αυτή η επιλογή μας, στο χρόνο που της δίνουμε όμως είναι μια ευκαιρία να γίνει συνειδητοποιημένη επιλογή, συνειδητοποιημένη ευκαιρία.
Γιατί τελικά αν το καλοσκεφτούμε τίποτα δεν εξαρτάται απλώς από την τύχη, αλλά από την σωστή κρίση και προνοητικότητα μας.
Και καθόλου δεν έχει να κάνει με τον κακό συγχρονισμό, την διαφορά “φάσης”. Αυτό αν το καλοσκεφτούμε δεν υπάρχει πραγματικά. Όλα έχουν να κάνουν με το πόσο συνειδητοποιημένοι είμαστε ώστε να δούμε αυτό που έχουμε απέναντι μας.
Γιατί λοιπόν δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε, αλλά να ΔΟΥΜΕ πραγματικά την επιλογή μας και να εκτιμήσουμε την αξία της όσο είναι επιλογή μας;
Έχουμε αναλογιστεί ότι μπορεί να χάνουμε την ευκαιρία να έχουμε αυτό που θέλουμε, αυτό που αναζητάμε, αυτό που μας ταιριάζει επειδή έχουμε ετεροχρονισμένη αντίληψη; Γιατί δεν βλέπουμε όσο έχουμε, γιατί δε μας βλέπουν όσο μας έχουν;
Πόσο συμπαντικά άδικο είναι αυτό να «βρίσκεις το φως σου» όταν η ευκαιρία για το ομορφότερο θέαμα έχει πια χαθεί;
Πόσο άδικο είναι να καταλαβαίνεις, να βλέπεις αυτά που σου προσφέρθηκαν, αυτά που σου δόθηκαν, όταν πια έχεις διώξει, δεν έκανες καν προσπάθεια να κρατήσεις τον άνθρωπο που σου τα έδωσε;
Πόσο άδικο είναι να τον αναπολείς και να αναγνωρίζεις την αξία του, όταν πια είναι μακριά σου;
Πόσο άδικο είναι να μη μας βλέπουν όσο μας έχουν;
Πόσο άδικο είναι να μην μας αντιλαμβάνονται έγκαιρα;
Ο μόνος τρόπος για να δούμε, να αντιληφθούμε τα πράγματα γύρω μας χωρίς χρονοκαθυστέρηση είναι να αφεθούμε. Να επιτρέψουμε τα μάτια της ψυχής να κάνουν την δουλειά. Είναι τα μάτια που δεν χάνουν χρόνο. Είναι τα μάτια που μπορούν να δουν και να νιώσουν χωρίς απαγορεύσεις, εγωισμούς, φόβους και δισταγμούς της λογικής.
Μπορούν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι να δούνε, να μας δούνε, να ανακαλύψουν, να μας ανακαλύψουν, να μας αντιληφθούν και να εκτιμήσουν την αξία μας. Ακόμη και μέσα στο χάος.
« Η απόλυτη παράνοια είναι η απόλυτη λογική»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου