Σκέψεις, απλές για τη δικιά μας καθημερινή ζωή

Επαναπροσδιορισμός, αυτοκριτική, δημιουργικότητα, το αισθάνομαι η κρίση αυτή, η οικονομικοπολιτική δεν θα’ναι αφορμή για ταξικούς και πολιτικούς αγώνες!

Είναι συμπαντική και ταυτόχρονα ατομική. Αυτοτιμωρία γιατί διαλέγαμε τους πολιτικούς με λάθος κριτήρια;

Ο ηγέτης πάνω απ’όλα πρέπει νά’ναι πνευματικός, πολυδιάστατος με όρια ήθους και ανηθικότητας!

Ποια δράση, ποια επανάσταση, έχουν ξαναγίνει επαναστάσεις….Έτσι θά’ ρθουν πάλι οι νέοι ηγέτες;

Μήπως πρέπει να δουλέψουμε τους εαυτούς μας, μήπως ήρθε ο καιρός αυτός;

Να πληρώσουμε το τίμημα;

Ξεχάσαμε τον εαυτό μας, τη σύνδεση του με τη φύση ανθρώπινη και μη…

Οι παιδικές καταβολές της γενιάς μας αυτοακυρώθηκαν μέσα από τις τεχνητές μας ανάγκες.

Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι ένα καστανόξανθο κορίτσι με χρυσό σταυρουδάκι στο λαιμό που εκτιμούσε τα πάντα γύρω του! Τα αρώματα, τα χρώματα, τους ήχους της φύσης, τα λόγια ενός ποιητή…

Τα παιχνίδια με τα παιδιά της γειτονιάς και ας ήταν πολλές φορές αγώνας επιβίωσης, τις σοφές κουβέντες των μεγάλων, το ζεστό ζυμωτό ψωμί που του πρόσφεραν, τη χαρά της συνεύρεσης στα πανηγύρια!

Δε λέω …κάθε εποχή έχει τη κουλτούρα της και κάθε άτομο ή κοινωνία τα ενοχικά σύνδρομα και συνειδητά ή ασυνείδητα λάθη.

Όμως τότε εκτιμούσαμε, πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάς αυτό που σου προσφέρεται, ανεξάρτητα αριθμού και βιτρίνας!

Όντως χρειαζόμασταν αυτή την απομάκρυνση από τον πρωταρχικό μας εαυτό;

Όντως χρειαζόμασταν τόσα πολλά όσο μας έκαναν να πιστέψουμε; Το όμορφο φυσικό τοπίο και αυτά που μας ζωγράφιζε στη ψυχή μας χρειαζόμασταν και όχι το τεχνητό του υπερλουξ ξενοδοχείο με τα διακοποδάνεια!

Όντως επήλθε ισορροπία μεταξύ του συγκεντρωτικού πλουτισμού και του απλού λαου με το πλαστό χρήμα; Ο κόσμος που ανήκε στον πρώτο ζούσε με λιγότερες ενοχές βλέποντας τους δεύτερους, έχοντας το δανεισμό στα χέρια τους να τους αντιγράφουν!!!

Ψάχνω το DNA μου στο αρχικό καλούπι, όχι αυτό που μεταγραφόταν από το RNA δηλ.από εξωατομικους παράγοντες, ανθρώπους, καταστάσεις.

Ας θυμηθούμε λοιπόν με τι γινόταν ευτυχισμένο εκείνο το παιδί; Με τι ευχαριστιόταν, τι του άρεσε να ακούει και να κάνει; Τι να αντιγράφει από τους μεγάλους; Να’ναι αρχηγος στο παιχνιδι; Να φροντιζει τη γη και τα ζωα του παππου; Να ζωγραφιζει οπου εβρισκε; Να πλεκει οπως η γιαγια; Και αλλα πολλα, δεν ειναι ζωη αυτα τα υλικα που ολο και αποζητουσαμε αλλά και αυτα που νιωθαμε, μαθαιναμε και βιωναμε!!!

Εικονες που μας ανηκουν, μιας αλλης εποχης, μπορει οικονομικοτεχνολογικα πολυ πιο φτωχη αλλά ειναι οι καταβολες μας, η κινητηριος δυναμη μας!

Αλοιμονο στα σημερινα παιδια που δεν εχουν τετοιες εικονες θησαυρο σχεσης με το περιβαλλον ειτε φυσικο ειτε του πλεγματος των ανθρωπινων σχεσεων ωστε να καταγραφεται σε ενα τμημα του εγκεφαλου τους που μπορει να φτιαχνει παραμυθια αρα ουσιες χαρας, ελπιδας, υπομονης και επιμονης, πεισματος ωστε να αναζητα συναισθηματα ικανοποιησης με αυτα που μπορει ο ιδιος να δημιουργησει, ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ!

Συνδυαζοντας λοιπον τον απομακρυσμενο μας πρωταρχικο εαυτο με δεξιοτητες που αποκτησαμε ή θα αποκτησουμε γινομαστε ικανα ατομα για δραση! Υποψην πολλες φορες θα χρειαστουμε βοηθεια, δεν ειναι κακο ουτε ντροπη, αλλωστε ο στοχος ειναι καποτε να γινουμε και οι ιδιοι αρωγοι με οσα θα διαθετουμε οταν θα’μαστε σε κατασταση εκκινησης!

Η ζωη πρεπει να ρεει….αλλιως δημιουργουνται ψυχικες, πνευματικες, σωματικες αλλοιωσεις, ο,τι γινεται για επιβεβαιωση και ματαιοδοξια μας οδηγει σε τελμα ροης αρα σε αδιεξοδο προσκρουσης με τη πορτα της νεκρωσης της αυτοπραγματωσης του καθενος μας!!!!

Σας αφιερωνω σ’αυτο το σημειο το ποιημα Αν του Κιπλινγκ

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ‘ χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι’ αυτό το φταίξιμο σε σένα,

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,

Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν’ αποσταίνεις,

ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,

ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,

Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,

Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,

Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού ‘χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν’ αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ’ ένα σωρό όλα εκείνα που ‘χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν’ αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν’ αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,

Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,

Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ‘ ναι η Γη
κι όλα εκείνα πλου κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ-

Άντρας σωστός τότε θε να ‘σαι, γιε μου!

Σκεψεις, απλες για τη δικια μας καθημερινη ζωη…..

Ανθή Νταμπρατζή

http://enallaktikidrasi.com