Είναι ένας μπαμπάς με πράσινα μάτια –ακριβώς ίδια με τα μάτια του μικρού της προηγούμενης παραγράφου- που χάνει συνέχεια από το γιο του. Όταν ένας μπαμπάς μεγαλώνει, ο δικός του μπαμπάς είναι πολύ μακριά για να του κάνει πάρτυ, ανοίγει μόνος του την τηλεόραση για να δει ποδόσφαιρο, και τα εφαρμοσμένα μαθηματικά του τού αποκαλύπτουν με «ενήλικη κακία» πως όλοι οι παίκτες είναι επίτηδες μικρότεροί του.
Υπάρχει κάπου ένας μπαμπάς που για 3 με 4 ώρες κάθε απόγευμα κάνει παρέα με τον γιο του, που στα δεκάλεπτα διαλειμματα μεταξύ των σετ ηλεκτρονικών αγώνων, θυμάται δυστυχώς πως πρέπει -έστω για λίγο- να ξαναγίνει ο μεγάλος μπαμπάς και να διαβάσει τον μικρό για το σχολείο, που τον διαβάζει όσο πιο γρήγορα μπορεί γιατί λαχταρά να ξαναγίνουν παρέα, γιατί λαχταρά να παίξει.
Υπάρχει κάπου στην Αθήνα ένας μικρούλης που βαριέται το διάβασμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο μπαμπάς του το βαριόταν όταν ήταν και εκείνος μικρούλης.
Υπάρχει κάπου ένας μπαμπάς που σηκώνει στους ώμους τον μικρούλη του και τον πάει βόλτα: στο Πλανητάριο, στα αστέρια, στο γήπεδο δεν έχει σημασία... και καθώς ο μικρός κάθεται αναπαυτικά στους ώμους του μπαμπά του, εκείνος αρχίζει να σφυρίζει, και καθώς κυκλοφορούν ο μπαμπάς προσπαθεί να πείσει τον μικρούλη του πως οι λέξεις είναι σαν το σφύριγμα, πως οι λέξεις έχουν ήχους και χρώματα, πως οι λέξεις φτιάχνουν την αγάπη, και πως ό,τι και να γίνει ένας μπαμπάς και ένας γιος μπορούν να αρχίζουν ξανά και ξανά και να βαθαίνουν και να ριζώνουν και να παραμείνουν ήρωες ο ένας για τον άλλον ακόμη και αν η ζωή δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση τελικά.
Ναι, είμαι σίγουρη, υπάρχει κάπου ένας μπαμπάς που νιώθει πολλές φορές αδύναμος και τότε έχει μια ωραία έμπνευση και πιάνει και σχεδιάζει φωτισμένα σπιτάκια και όμορφα μονοπάτια και ύστερα στέλνει με αγάπη τον μικρούλη του εκεί ή σε κάτι άλλα παράξενα πολύχρωμα παραμύθια, όπου του συστήνει νάνους και γίγαντες και πολεμιστές μέσα σε τρεις μόνο ώρες και ύστερα τον Μαιτρ και τη Μαργαρίτα, και το κορίτσι με τα σπίρτα, πάντα με την ίδια ευκολία.
Υπάρχει ένας μπαμπάς που φοβάται. Ναι φοβάται πολύ μήπως ο ίδιος είναι πολύ μακριά όταν ο γιος του γίνει μεσήλικας, και ύστερα διώχνει το φόβο του και ονειρεύεται μέσα σε ένα starbucks να έρχεται ο γιος του μεγάλος και όμορφος και αφού τον κεράσει έναν καφέ, να τον παίρνει και να πηγαίνουν βόλτα, να πηγαίνουν ταξίδια, να πηγαίνουν γήπεδο...και ύστερα ο μικρούλης-μεγάλος να αγοράζει γλειφιτζούρια στο μπαμπά του-ακόμη πιο μεγάλο και να μυρίζουν και οι δυο άρωμα ή aftershave και ύστερα να του μαθαίνει να οδηγεί ή πώς θα βρει το μοναδικό κορίτσι - και ας ξέρει καλά ο μπαμπάς πως δεν υπάρχουν μοναδικά κορίτσια.
Και επειδή υπάρχει αυτός ο μπαμπάς, αν τον δείτε στο δρόμο σας καμιά μέρα να κουβαλά στους ώμους του τον μικρούλη του, μην τον προσπεράσετε, χαρίστε τους μια στιγμή από τη ζωή σας, αφιερώστε τους μια όμορφη ματιά, ή ακόμη καλύτερα καθίστε σε μια γωνιά και ακούστε τη σιωπή τους.
Γιατί για αυτόν τον μπαμπά ό ήχος τούτης της σιωπής, ο θόρυβος από τα παπούτσια του μικρού του καθώς ανεβαίνει στους ώμους του μπαμπά του, το μάσημα μιας τσίχλας, είναι εκείνη ακριβώς η μαγεία που τον απελευθερώνει από τον εαυτό του, από κάθε ενήλικη σύμβαση της καθημερινότητάς του, και του χαρίζει ένα μεγάλο βήμα, το πρώτο της ζωής του, για να εκτιναχθεί πάνω από τα αστέρια, εκεί που η βαρύτητα δεν έχει πια καμιά σημασία. ..
Και ύστερα σκεφτείτε πως τούτος ο μπαμπάς υπήρξε κάποτε μικρούλης. Υπήρξε και αυτός στους ώμους του δικού του μπαμπά και ένιωθε το ίδιο ρίγος όταν άκουγε για τους αστροναύτες και το φεγγάρι."It is lonely up here!" θα ακούσει τον μικρούλη να του λέει...Και καθώς θα τον κατεβάζει από τους όμως του σίγουρα θα σκεφτεί πως ποτέ του δεν έχει ξανακούσει την μοναξιά τόσο όμορφη και γαλήνια.
"It is lonely up here!" θα πει πολλές φορές στον εαυτό του. Ναι τούτος ο μπαμπάς θα ήθελε σίγουρα η ζωή του να μοιάζει με τραγούδι. Ένα τραγούδι του Bob Dylan ή τωνRolling Stones. Να μπορεί πάντα να έχει αυτό που θέλει. Ένα τραγούδι σκληρό και τρυφερό, καινούριο και παλιό, μελαγχολικό και χαρούμενο, ψιθυριστό και θυμωμένο, κακόφωνο μα ουσιαστικό. «Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Πάντως προσπάθησα. Μόνο, που τον πόνο εξακολουθώ να τον νιώθω.», αυτό θα σου πει αν του πιάσεις κουβέντα.
Αν βρεις στο δρόμο σου έναν μπαμπά πιάσε κουβέντα μαζί του. Και καθώς θα σου δείχνει την φωτογραφία των γενεθλίων του γιου του και θα σου λέει πως «Ο μικρούλης μου είναι το παιδάκι στη μέση της φωτογραφίας», που ξέρεις, μπορεί να νιώσεις για 5 ολόκληρα λεπτά την τρυφερότητα των
λέξεων. Ίσως και την αγάπη... Και ύστερα χάρισέ του το πιο όμορφο χαμόγελό σου, γιατί βλέπεις οι μπαμπάδες στα 45 τους έχουν ανάγκη από ένα αληθινό χαμόγελο.
Και πριν χωρίσετε πες του πως είσαι σίγουρη πως δεν είναι κληρονομική η πραγματικότητα.Αυτός θα καταλάβει.
Γιατί ο δικός μου 45χρονος μπαμπάς είναι ο πιο έξυπνος μεσήλικας που ξέρω!
Πηγή xristan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου