Ο Πλίνιος έγραφε, ότι το μόνο που ξέρει ο άνθρωπος από την στιγμή που θα βγει από την κοιλιά της μάνας του, είναι να κλαίει. Πίσω απ’ όλα ανακαλύπτει θλίψη ή την ματαιότητά τους. Ίσως επειδή αν μας λείπει κάτι, αυτό είναι ο Χρόνος.
Κυνηγάμε την Γνώση σε όλη μας την ζωή, για να ανακαλύψουμε ότι τελικά όταν την αποκτήσουμε, δεν έχουμε αρκετό Χρόνο για να την αξιοποιήσουμε.
Η μεγαλύτερη γνώση είναι ότι τελικά δεν είμαστε τίποτα σημαντικό, παρά όντα που αρνούμαστε τις αδυναμίες τους. Αγαπάμε την Ελευθερία, αλλά δεν μας αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι.
Ο Παράκελσος όταν είχε μείνει μόνος, χωρίς κανέναν φίλο και έγραφε, ενώ παράλληλα συνομιλούσε με την σκιά του, άρχισε να σκίζει σελίδες από το σύγγραμμά του και τις έκαιγε, επειδή ήθελε να δουν οι άνθρωποι ένα φως επιτέλους μέσα στην νύχτα.
Υπάρχει ελπίδα; Στην Ελλάδα της κρίσης, όλη η ασχήμια που καλά είχε καμουφλαριστεί, δυστυχώς φάνηκαν όλα τα προβλήματα και πονάει η διαπίστωση πως οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι απαίδευτοι, κακιασμένοι, ζηλόφθονες, με την ρουφιανιά δεύτερη φύση και το κουτσομπολιό εθνικό σπορ. Μέσα σ’ όλα αυτά, πιστεύουν πως διεθνείς συνωμοσίες και ξένα κέντρα εξουσίας, από σιωνιστές ως νεφιλίμ τους κυνηγάνε, μα γιατί είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.
H μοναξιά, αυτή η εσωτερική που πνίγει κάθε ευαισθησία και δημιουργεί επιθετικότητα, δεν αφήνει χώρο για να ανθίσει η αγάπη. Το γνωστό ρητό “γνώθι σαυτόν” μπορεί να αναφέρεται σε κουβέντες για να δικαιολογήσει τα χάλια μας, στην πραγματικότητα το κακό έχει γίνει από την πολλή…αυτογνωσία.
Κατά βάθος οι ελληναράδες γνωρίζουν ότι είναι τραγικοί και λίγοι, απλά δεν έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα. Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω αν αυτός που κάθεται δίπλα μου π.χ. στο μετρό ειναι από αυτούς που έκρυβαν για χρόνια το αποκρουστικό τους πρόσωπο και ήρθε η κρίση για να τους ξεμπροστιάσει. Είναι ο “μέσος Έλλην πολίτης”, αυτή η άθλια κάστα που νομίζει πως είναι μεγαλοφυής και τόσα χρόνια κυβερνιέται από δήθεν εκσυγχρονιστές και “ευρωπαιστές”.
Η διάχυση του φασισμού επιμένω ότι πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο ακόμη κι από το οικονομικό σκέλος. Κανείς δεν γίνεται να μείνει ουδέτερος, αλλά να παίρνει ανοιχτά θέση. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της ουδετερότητας. Πράγματι αυτό που δεν μας περισσεύει είναι ο Χρόνος. Δεν ξέρω αν έχει νόημα καν να σχολιάζεις τις εξελίξεις στην καθημερινότητα, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι σαν να πιστεύεις πως η δεδομένη πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει.
Το παραπάνω δεν είναι μοιρολατρία, αλλά ανάγκη για Φως! Περισσότερο Φως! Ο άνθρωπος κλαίει από την στιγμή που γεννιέται. Μπουσουλάει, πέφτει, περπατάει, πέφτει, ρισκάρει, πέφτει, προσπαθεί, πέφτει. Και κλαίει σε όλη την πορεία του. Πέφτουμε για να ξανασηκωθούμε.
Κυνηγάμε την Γνώση σε όλη μας την ζωή, για να ανακαλύψουμε ότι τελικά όταν την αποκτήσουμε, δεν έχουμε αρκετό Χρόνο για να την αξιοποιήσουμε.
Η μεγαλύτερη γνώση είναι ότι τελικά δεν είμαστε τίποτα σημαντικό, παρά όντα που αρνούμαστε τις αδυναμίες τους. Αγαπάμε την Ελευθερία, αλλά δεν μας αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι.
Ο Παράκελσος όταν είχε μείνει μόνος, χωρίς κανέναν φίλο και έγραφε, ενώ παράλληλα συνομιλούσε με την σκιά του, άρχισε να σκίζει σελίδες από το σύγγραμμά του και τις έκαιγε, επειδή ήθελε να δουν οι άνθρωποι ένα φως επιτέλους μέσα στην νύχτα.
Υπάρχει ελπίδα; Στην Ελλάδα της κρίσης, όλη η ασχήμια που καλά είχε καμουφλαριστεί, δυστυχώς φάνηκαν όλα τα προβλήματα και πονάει η διαπίστωση πως οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι απαίδευτοι, κακιασμένοι, ζηλόφθονες, με την ρουφιανιά δεύτερη φύση και το κουτσομπολιό εθνικό σπορ. Μέσα σ’ όλα αυτά, πιστεύουν πως διεθνείς συνωμοσίες και ξένα κέντρα εξουσίας, από σιωνιστές ως νεφιλίμ τους κυνηγάνε, μα γιατί είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.
H μοναξιά, αυτή η εσωτερική που πνίγει κάθε ευαισθησία και δημιουργεί επιθετικότητα, δεν αφήνει χώρο για να ανθίσει η αγάπη. Το γνωστό ρητό “γνώθι σαυτόν” μπορεί να αναφέρεται σε κουβέντες για να δικαιολογήσει τα χάλια μας, στην πραγματικότητα το κακό έχει γίνει από την πολλή…αυτογνωσία.
Κατά βάθος οι ελληναράδες γνωρίζουν ότι είναι τραγικοί και λίγοι, απλά δεν έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα. Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω αν αυτός που κάθεται δίπλα μου π.χ. στο μετρό ειναι από αυτούς που έκρυβαν για χρόνια το αποκρουστικό τους πρόσωπο και ήρθε η κρίση για να τους ξεμπροστιάσει. Είναι ο “μέσος Έλλην πολίτης”, αυτή η άθλια κάστα που νομίζει πως είναι μεγαλοφυής και τόσα χρόνια κυβερνιέται από δήθεν εκσυγχρονιστές και “ευρωπαιστές”.
Η διάχυση του φασισμού επιμένω ότι πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο ακόμη κι από το οικονομικό σκέλος. Κανείς δεν γίνεται να μείνει ουδέτερος, αλλά να παίρνει ανοιχτά θέση. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της ουδετερότητας. Πράγματι αυτό που δεν μας περισσεύει είναι ο Χρόνος. Δεν ξέρω αν έχει νόημα καν να σχολιάζεις τις εξελίξεις στην καθημερινότητα, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι σαν να πιστεύεις πως η δεδομένη πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει.
Το παραπάνω δεν είναι μοιρολατρία, αλλά ανάγκη για Φως! Περισσότερο Φως! Ο άνθρωπος κλαίει από την στιγμή που γεννιέται. Μπουσουλάει, πέφτει, περπατάει, πέφτει, ρισκάρει, πέφτει, προσπαθεί, πέφτει. Και κλαίει σε όλη την πορεία του. Πέφτουμε για να ξανασηκωθούμε.
Strange Journal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου