Η Γενιά των Καταραμένων

Και κάπως έτσι φτάνουμε ύστερα από πολλές ταλαντώσεις, μέσα από γνωστικές και άγνωστες περιπλανήσεις, ακροβατώντας ανάμεσα στην συμβατικότητα και στα όνειρά μας. στην αποδοχή. Στην απόδοχή της πραγματικότητας. Στον ρεαλισμό της σύγχρονης αντίληψης, της σύγχρονης τάσης και της δυναμικής θεώρησης των εξελιγμένων πιθήκων για τη ζωή.

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα:
πόσο αλλάξαμε άραγε, πόσο πίσω αφήσαμε το παρελθόν μας; Ή μήπως όχι;

Πόσο μπροστά είμαστε όταν δέν έχουμε διδαχθεί τίποτε από το παρελθόν; Καιμε πιο δικαίωμα θέλουμε να δημιουργήσουμε το μέλλον, όταν δέν έχουμε τις δυνατότητες. Τις δυνατότητες που είναι έμφυτες αλλά παραγκωνίζονται και καταπατούνται συστηματικά από εξωτερικούς κοινωνικούς αλλά και εσωτερικούς μηχανισμούς, που στοχεύουν στην συντήρηση και διαιώνιση ενός απάνθρωπου συστήματος. Με την συμμετοχή μας συναινούμε καθημερινά στην εξαπάτησή μας. 

Πώς φτάσαμε από εκεί που βλέπαμε τα άστρα και κάναμε σκέψεις για διαστημικά ταξίδια, από ‘κει που μοιραζόμασταν τις γνώσεις μας με την ανθρωπότητα, από εκεί που το μυαλό μας κατέβαζε πρωτοποριακές ιδέες για τον Ανθρώπινο πολιτισμό και δημιουργούσαμε ολόκληρες κοσμοθεωρίες, και εξερευνούσαμε τις δυνατότητες του μυαλού μας και προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε το περιβάλλον και την πραγματικότητα, από εκεί που πήραμε τον μονοδιάστατο συλλογισμό μας και τον μετατρέψαμε σε ένα πολυδιάστατο μικροσύμπαν, να καταντήσουμε σαν τα σκουλήκια που μπαινοβγαίνουν στο χώμα κι όποιος θέλει τα πατά και τα φτύνει. Τα εξαφανίζει μονομιάς, τα δίνει βορά στις κότες να τα φάνε.
Πού είναι η εξέλιξη που δικαιούται ο Άνθρωπος, πού είναι η Ζωή, η Χαρά και η Δημιουργία, ποιοί έκλεψαν αυτές τις αξίες, γιατί δεν λογοδοτούν, γιατί δεν τιμωρούνται; 

Πώς μπορούμε να κραυγάζουμε για Δικαιοσύνη και Δημοκρατία και να γυρίζουμε την πλάτη και να αποστρέφουμε το βλέμμα και να διώχνουμε την “αρρώστια” και το “κακό” που βρίσκεται στον διπλανό μας;

Μην απορρίπτεις την ασκήμια της κοινωνίας, γιατί εσύ την δημιούργησες. Και το “τέρας” που φοβάσαι και αποστρέφεσαι μέρος της καρδιάς και του μυαλού σου είναι. Και πρέπει να καταλάβεις ακόμη, το πόσο κυνικός και άρρωστος γίνεσαι όταν πιστεύεις ότι δεν έχεις μερίδιο ευθύνης εσύ που μεγάλωσες και έζησες με γνώμονα μόνο την προσωπική σου ευχαρίστηση, την οικογενειακή σου ευμάρεια και την αναγκαστική εργασία που πρόσφερες ή προσφέρεις, και τώρα κλαίγεσαι ανάμεσα στις λαϊκές μάζες ή στην τραπεζαρία του σπιτιού σου περιμένοντας το νέο οικονομικό θαύμα ή την υποσχόμενη μελλοντική ανάπτυξη. Ξέρεις πολύ καλά ότι το μόνο που αγαπάς, είναι η ανάγκη σου να αγαπάς, να ικανοποιείσαι μέσω του εαυτού σου και μέσω των υπολοίπων. 

Λοιπόν άκου το εξής εξανδραποδισμένε πίθηκε, που ελίσσεσαι σαν το φίδι και περιμένεις την κατάλληλη ευκαιρία να πετύχεις στη ζωή σου. Μην ελπίζεις, γιατί φιλαράκο έκανες συμφωνία με το διάβολο. Ναι, τότε που η Ελλαδάρα κέρδιζε το Ευρωπαϊκό και το έθνος έτρεχε με 4. 5% ανάπτυξη. Τότε που χόρευες στα σκυλάδικα και αγόραζες ότι γούσταρε η ψυχούλα σου. Ακόμη και τώρα, ξέρω ότι στις γιορτές ανάβεις κάνα κεράκι και προσεύχεσαι να πάνε όλα καλά, γιατί είσαι Έλληνας και χριστιανός ορθόδοξος, και λογικά λες πως θα πάς στον παράδεισο – αυτό είναι ένα άλλο θέμα - αλλά η πάρτη σου πάρτη σου.

Λοιπόν άκου ένα μυστικό: λογάριασες χωρίς τον ξενοδόχο. Έχουν άλλα σχέδια αυτοί που ορίζουν τη ζωή σου. Θα σε στύψουν σαν λεμονόκουπα. Και θα σου πιούνε το αίμα σαν τους βρικόλακες των παραμυθιών. Θα σου ρουφήξουν με καλαμάκι Ευρωπαϊκής Ενώσεως όλο το βιός σου και θα εξαγοράσουν τις ελπίδες και το μέλλον των παιδιών σου γιατί εσύ τους έδωσες το δικαίωμα. Κατάλαβες ελληναρά μαλάκα μου; Εσύ άνοιξες την πόρτα στο διάβολο και τώρα ζητάς και τα ρέστα. 

Τράβα τώρα να κάνεις κάνα μπάνιο και από Σεπτέμβρη να προσκυνάς τα είδωλά σου και να δέρνεσαι με τον κατασκευασμένο αντίπαλό σου για να αμβλύνεις τα άρρωστα πάθη σου, όλες εκείνες τις εξαρτήσεις που σε κρατάνε πειθήνιο απέναντι στους απανταχού βιαστές σου, να καταπνίγεις την οργή και τον πόνο σου, για να μην ακούς τις κραυγές και ντρέπεσαι.

Φυσικά έχεις ακόμη δικαίωμα στο μικροαστικό όνειρο ή στην πραγμάτωση του αγνού και τίμιου επιχειρηματία, του κλασσικού ελληνικού αφεντικού που σέβεται τους υπαλλήλους του και βοηθά το κράτος και την κοινωνία με το αζημίωτο. Όπως και να περιμένεις από αυτούς που σε κυβερνάνε ή από τον θεό στον οποίο πιστεύεις πως θα σε σώσουν.

Και επειδή ο χρόνος τελειώνει, άκου κι ένα τελευταίο: όταν βγούνε οι “ξυλοκόποι” στο δρόμο, θα έχεις δύο επιλογές. Όταν θα χτυπήσουν και τη δική σου πόρτα και δεις από την κλειδαρότρυπα ή το ματογυάλι το γυαλιστερό τσεκούρι ή το κυρτό δρεπάνι, θα καταλάβεις τότε πως έχει έρθει η ώρα του θερισμού και του ξεριζώματος. Πρόσεχε εσύ λοιπόν τί θα επιλέξεις. Ξέρεις τί λένε, στη ζωή πρέπει να πιάνεις τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Διαφορετικά πάς χαμένος…
http://www.apocalypsejohn.com