Λέμε συνήθως ότι τα αγόρια αγαπάνε τη μαμά, είναι μαμάκηδες και άλλα τέτοια! Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά αγαπάνε και τους δύο γονείς. Απλά για τα αγόρια ο πατέρας αποτελεί πρότυπο. Η ευθύνη του γονιού πατέρα είναι πολύ μεγάλη, αφού ο μικρός, μετέπειτα νεαρός και στη συνέχεια άνδρας, ρουφάει σαν σφουγγάρι όλα τα καλά ή ακόμα και τα στραβά του γονιού του.
«Συνήθως ο πατέρας είναι αυτός ο οποίος εδραιώνει στην ψυχή του παιδιού το συναίσθημα της ασφάλειας. Θεωρείται ο προστάτης και ο υπερασπιστής της οικογένειας» αναφέρει η ψυχολόγος Ιουλία Σουλάνδρου στην εισήγηση της σε σχετική ημερίδα « Για πολύ καιρό οι θεωρητικοί της ψυχολογίας αγνόησαν το ρόλο του πατέρα στην οικογένεια και ειδικά στην ανάπτυξη του παιδιού. Ίσως γιατί πίστευαν ότι η επίδραση του έχει μικρότερη σημασία από εκείνη της μητέρας. Σήμερα η επιστήμη της ψυχολογίας έγκυρρα μας λέει ότι η αλληλεπίδραση πατέρα-παιδιού είναι πολύ σημαντική και επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την προσωπικότητα του παιδιού».
«H συμβολή του πατέρα είναι απαραίτητη διότι προσφέρει ασφάλεια και προστασία, αφού θεωρείται από το παιδί σύμβολο δύναμης και εξουσίας. Η μορφή εξουσίας που συμβολίζει ο πατέρας, είναι απαραίτητη για την κοινωνικοποίηση, την αυτονομία και την ψυχική οργάνωση του παιδιού. Η συχνή παρουσία του πατέρα βοηθά το παιδί να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, η οποία του εξασφαλίζει τη δημιουργία υγιών σχέσεων με τους άλλους» αναφέρει μεταξύ άλλων σε άρθρο της η ψυχολόγος Αποστολία Ντέκοβα.
Το κακό είναι όταν ο δεσμός αυτός σπάει και μάλιστα απότομα. Αν είναι θάνατος, μένει μια πίκρα, μία νοσταλγία, ένα γιατί, αλλά το παιδί κατανοεί το αναπόφευκτο, κατανοεί ότι δεν εγκαταλείφθηκε εσκεμμένα. Στον χωρισμό όμως τα πράγματα αλλάζουν και αφήνουν ανεξίτηλη πικρία στα παιδιά που τους ακολουθεί σχεδόν σε όλη τους τη ζωή!
«Το 50% των χωρισμένων πατεράδων καταλήγουν να έχουν χάσει την ουσιαστική επαφή με τα παιδιά τους. Κάποιοι διακόπτουν κάθε επικοινωνία, άλλοι διατηρούν μια εθιμοτυπική σχέση, ίσως αυτή που έχει επιβάλλει το Δικαστήριο» τονίζει η κ. Σουλάνδρου και συνεχίζει στην εισήγηση της «Με τον τρόπο αυτό το μήνυμα που στέλνει στο παιδί είναι ότι δεν αξίζει το χρόνο του και την προσοχή του. Ένα μήνυμα που με επιείκεια θα χαρακτηρίζαμε “τραυματικό” και όταν το παιδί είναι αγόρι η κατάσταση επηρεάζει αποφασιστικά την ψυχή του παιδιού».
Τα πράγματα δυσκολεύουν στην εφηβία. Την περίοδο αυτή ο ρόλος του πατέρα -και γενικά των γονιών- κλυδωνίζεται και δοκιμάζεται αρκετά και γίνεται πολύ πιο δύσκολος και ιδιόμορφος από όλες τις προηγούμενες περιόδους. Ο πατέρας προσπαθεί να εμποδίσει το παιδί από τις παγίδες της ζωής ή να το συμβουλέψει για τις σωστές στάσεις και συμπεριφορές που πρέπει να υιοθετήσει στις διάφορες περιστάσεις που θα αντιμετωπίσει.
Τώρα όμως τα παιδιά, και κυρίως τα αγόρια, υιοθετούν μια κριτική – αντιδραστική στάση απέναντι στους γονείς, αρχίζουν να αμφισβητούν τις αντιλήψεις και τις ιδέες του πατέρα τους και αναθεωρούν τις απόψεις που είχαν παλιότερα.
Στην εφηβική ηλικία, εμφανίζεται στα παιδιά μια τάση αυτονομίας, η οποία έρχεται σε σύγκρουση με τον υπερπροστατευτικό πατέρα. Το πρόβλημα αυτής της αντιδραστικής συμπεριφοράς παρατηρείται πιο έντονα στα αγόρια· το αγόρι προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του με την οικογένεια, να ελευθερωθεί από την καταπίεση που μπορεί να νιώθει και να ζήσει κάθε στιγμή που περνάει όσο πιο έντονα μπορεί, ενώ από την άλλη ο πατέρας προσπαθεί να το προστατέψει από τον έξω κόσμο, να το παρεμποδίσει να πέσει στις κακοτοπιές και στις παγίδες του. Αναπόφευκτα λοιπόν, δημιουργείται σύγκρουση.
Στην περίοδο της εφηβείας, τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους ρεαλιστικά και καταρρίπτονται τα πρότυπα μίμησης και τα ινδάλματα που είχαν όταν ήταν μικρότερα.
Υπάρχει, βέβαια, και η αντίθετη περίπτωση, όπου ο έφηβος θα δει τον πατέρα του ως άξιο πρότυπο μίμησης, ξεπερνώντας τις ασυνείδητες ψυχοσεξουαλικές τάσεις, που τον διέκριναν στις προηγούμενες χρονικές περιόδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου