Δεν έχεις δουλειά. Οι φίλες σου πάνε Σαββατοκύριακο στη Τζιά και εσύ ξεμένεις πίσω γιατί δεν έχεις λεφτά ούτε για σινεμά. Συγχαρητήρια, ζεις στο κλίμα της εποχής.
Η μαμά, σε κάνει τρυφερές αγκαλιές, όπως εκείνες όταν χτυπούσες με το ποδήλατο στα 90’s. Η γιαγιά, σου δίνει χαρτζιλίκι, γιατί «έχουμε κρίση και στην τηλεόραση λένε ότι δεν βρίσκεις εύκολα δουλειά σήμερα» και ο μπαμπάς σου σταμάτησε να σε ρωτάει «τι θα κάνεις στη ζωή σου, επιτέλους, σταμάτα να βγαίνεις- πρέπει να σοβαρευτείς!»
Όλα κυλάνε «όπως πρέπει» στην ελληνική οικογένεια και στις παρέες. Όλοι αγαπιούνται πιο πολύ τώρα, αποφασίζουν να συγκατοικήσουν, να συνταξιδέψουν, να συνεργαστούν, καταργιούνται τον ίδιο εχθρό.
Συγχαρητήρια, είμαστε δυστυχισμένοι.
Π.Φάληρο, Σάββατο πρωί στο κρεβάτι. Ανοίγω τα μάτια, κοιτάζω το κενό, θυμάμαι ότι το παιδί κοιμάται στη γιαγιά του. Και για κάποιο-περίεργο- λόγο είμαι ευτυχισμένη. Μια στιγμή κράτησε, μη φανταστείς, εκείνο το συναίσθημα της πληρότητας, όπου όλα στη ζωή μοιάζουν να πηγαίνουν καλά. Η λίστα όπου καθημερινά ανατρέχω για να κάνω ένα check σε καθετί που ζω, ξαφνικά ήταν γεμάτη «tick»
Έρωτας, σπίτι, παιδί, φίλοι, δουλειά, όλα καλά!
Ο πυρετός είναι το λιγότερο που φαντάστηκα ότι μπορεί να έχω, αφού συνήλθα από την..παραίσθηση.
Και, ναι, αν με ρωτάς, ένιωσα ένοχη. Γιατί μετά, άνοιξα την τηλεόραση και κάποιος δεν είχε να πληρώσει το νοίκι, κάποιος είναι 3 χρόνια άνεργος και κάποιος μένει σε παγκάκι. Και ναι. Για μια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να με μαλώνει που χαμογέλασα πλατιά πριν λίγη ώρα στο κρεβάτι. Που δεν είχα για τίποτα να γκρινιάξω.
Που το μυαλό μου δεν είχε να κάνει μαθηματικές εξισώσεις για να καταφέρει να χωρέσει σε μία μέρα όσα δεν χωράνε σε τρεις, που οι φίλες μου είχαν χρόνο να με δουν σε «μαμαδίστικες» ώρες και όχι μόνο..after, που τα επαγγελματικά ραντεβού δεν γίνονται «για να περνάει η ώρα» και που βλέπω τον άντρα μου για παραπάνω από μια ώρα χωρίς κάποιος απ’τους δυο μας να κοιμάται στον καναπέ.
Αυτά για λίγο.
Σχεδόν αυτόματα θυμήθηκα πέντε «σοβαρά» προβλήματα για τα οποία, ευτυχώς, μπορούσα να γκρινιάξω στη μαμά μου, στον μπαμπά μου, στον Γιάννη, στην Κρίστη -δεν θες να ξέρεις.
Είναι πλέον βέβαιο. Όλα είναι μια μεγάλη συνωμοσία που θέλει να υποτάξει τον άνθρωπο στη μιζέρια.
Είμαστε τέλεια εκπαιδευμένοι σ’αυτήν, στη στεναχώρια, στη γκρίνια. Πώς αλλιώς;
Αν όλοι περπατούσαμε χαμογελαστοί στο δρόμο, το ότι μας ψεκάζουν θα ήταν ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί.
Μαρία Κουλούρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου