O βασιλιάς Ριχάρδος Γ’ της Αγγλίας (1452-1485) δεν υπέφερε μόνο από σοβαρής μορφής σκολίωση στη σπονδυλική στήλη. Είχε επίσης μολυνθεί από παρασιτικά σκουλήκια που έφτασαν σε μέγεθος το μήκος ενός ποδιού.
Πολλοί ακόμη ισχυροί ηγεμόνες υπέφεραν από κοινού τύπου ασθένειες της εποχής τους, που συχνά τους έφερναν σε αμηχανία.
Ο Ριχάρδος Γ’ υπήρξε ο τελευταίος άγγλος μονάρχης που πέθανε στη μάχη, γεγονός που επέφερε και την την πτώση της δυναστείας των Πλανταγενετών από τον θρόνο της Αγγλίας.
Τα ευρήματα από τον σκελετό του Ριχάρδου, που βρέθηκε το 2012 από αρχαιολόγους κάτω από ένα πάρκινγκ στο Λέστερ, δείχνουν την παρουσία υπολειμμάτων των «askaris lumbricoides» από τα οποία είχε μολυνθεί.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κλαύδιος (10 π.Χ- 54 μ.Χ.), αντιμετώπιζε δυσκολίες στην ακοή και φέρεται να περπατούσε κουτσαίνοντας. Επιπλέον, γνωστός ως «ο αυτοκράτορας με το κινούμενο κεφάλι», είχε μια μόνιμη καταρροή από τη μύτη του.
Ενδεχομένως υπέφερε ακόμη από τυμπανισμό. Μάλιστα, ανησυχούσε τόσο έντονα για τους κινδύνους του να μην… «αερίζεται» που, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Σουετώνιο, «σχεδίαζε ένα διάταγμα για να νομιμοποιεί τον αερισμό στο τραπέζι, είτε άηχα είτε ηχηρά».
Ο Κάρολος Ε΄ (1500-1558), αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ως Κάρολος Α΄, βασιλιάς της Ισπανίας, δεν μπορούσε να φάει δημόσια εξαιτίας μιας παραμόρφωσης γνωστής ως χείλος ή γνάθος των Αψβούργων, το οποίο οφειλόταν στη μακρά ιστορία ενδογαμίας στην οικογένειά του.
Όπως πολλοί από τους Αψβούργους της Αυστρίας, ο Κάρολος είχε μία διευρυμένη κάτω γνάθο και λαγόχειλο. Αυτή η παραμόρφωση τον δυσκόλευε στο φαγητό, έτσι προτιμούσε να τρώει χωρίς να τον βλέπουν.
Τα παιδιά των ισχυρών Μεδίκων στην Αναγεννησιακή Φλωρεντία, υπέφεραν από ραχίτιδα, μία διαταραχή η οποία σήμερα είναι από τις πιο συχνές παιδικές παθήσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η ασθένεια αυτή, προήλθε από την υπερπροστασία που έδειχναν οι Μέδικοι στα παιδιά τους, τα οποία μεγάλωναν σύμφωνα με τα υψηλότερα κοινωνικά πρότυπα της εποχής τους χρησιμοποιώντας μεθόδους όπως τον παρατεταμένο θηλασμό, τη μικρή έκθεση στο ηλιακό φως και το βαρύ φάσκιωμα των βρεφών.
Η ελισαβετιανή εποχή συνδύασε την άνθηση του αγγλικού θεάτρου με την διεθνή επέκταση και τον ναυτικό θρίαμβο. Κι όμως, η Ελισάβετ Α΄(1533-1603), γνωστή και ως η «Παρθένος Βασίλισσα», είχε πολύ κίτρινα και ασύμμετρα δόντια, ενώ πολλά από αυτά έλειπαν.
Στην πραγματικότητα, είχε συχνά πονόδοντο, αλλά αρνούταν να αφαιρέσει τα ελαττωματικά της δόντια. Αυτή της η απόφαση την καταδίκασε στο να υποφέρει για χρόνια από πονόδοντο, ουλίτιδα αλλά και νευραλγίες στο πρόσωπο και στον λαιμό, σύμφωνα με τη συγγραφέα του βιβλίου “Elizabeth, the Queen”, Alison Weir. Η Ελισάβετ είχε επίσης κρίσεις πανικού καθώς και κιρσούς στο πόδι της, που πήρε χρόνια να επουλωθεί.
Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας (1638-1715), ή ο «βασιλιάς Ήλιος», είχε ένα μακρύ κατάλογο ασθενειών. Η πιο διάσημη, ήταν ένα πρωκτικό συρίγγιο, που προκλήθηκε από παρατεταμένες περιόδους ιππασίας.
Μάλιστα μετά από μία επιτυχή επέμβαση για την αφαίρεση του συριγγίου, διεξήχθησαν πολλοί εορτασμοί αφιερωμένοι στη γενναιότητα του βασιλιά και τις ικανότητες του χειρούργου.
Όσο για τον Ναπολέοντα, άλλο ένα Βατερλό υπήρξαν οι αιμορροΐδες. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, οι αιμορροΐδες του προκαλούσαν υπέρμετρο πόνο και τον αποδυνάμωσαν κατά τη διάρκεια της δραματικής μάχης που σήμανε το τέλος της ναπολεόντειας περιόδου της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο αυτοκράτορας της Γαλλίας Βοναπάρτης (από το 1804 ως το 1815), υπέφερε από επώδυνες αιμοραίδες από τα 20 του χρόνια. Αυτή η ασθένειά του, προστέθηκε σε άλλες επίσης δυσάρεστες αρρώστιες όπως η νευροδερματίτιδα. Τα 21α γενέθλιά του τα γιόρτασε έχοντας στο σώμα του πολλά εξανθήματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου