Όλα αρχίζουν από και τελειώνουν με..

Γράφει η Στεφανία Λυγερού 
«Το να νικάς τον εαυτό σου, απ' όλες τις νίκες είναι η πρώτη κι η καλύτερη.» Πλάτων

Η πρώτη μου αντίδραση είχε να κάνει με τη λέξη «νίκη», επειδή προϋποθέτει πόλεμο και θεωρώ λάθος τον πόλεμο με τον εαυτό. Στην πορεία έγινε πιο συγκεκριμένο, νίκη ενάντια στον εγωισμό, στον φόβο, στην εξάρτηση, μήπως αυτό εννοεί ο Πλάτωνας ότι πρέπει να νικήσουμε. Να νικήσω τον εγωισμό, τον φόβο, την εξάρτηση; Μα δεν υπάρχουν αυτά, εγώ τα δημιουργώ. Αν υπερβώ τον φόβο μου τον εξαφανίζω. Παύει να υφίσταται. Ο νους τον δημιουργεί, οι σκέψεις μου.. Χμ.. Αν κάποιος με φοβίσει ξαφνικά (μπου) δεν έχω προλάβει να σκεφτώ!! Εκεί ποιος τον δημιούργησε; Ο φόβος απλά υπάρχει;

….

Ο φόβος είναι ένα από τα δεδομένα μου, έχει χρήση αυτοπροστασίας σε κατάσταση κινδύνου. Ένστικτο!! Αντανακλαστικό σε περίπτωση κινδύνου!!

Πάλι τσινάει το μέσα μου γιατί το εσώτερο (εκεί που βρίσκονται όλα τα συναισθήματα) δεν είναι αδύναμο, αδύναμη είναι η ανθρώπινη υπόσταση. Ο εσώτερος εαυτός δεν φοβάται…  

…..

Ο παιδεμός που τρώμε σήμερα είναι απαραίτητος για να ετοιμαστεί το «μηχάνημα» να αντέξει τη συνειδητότητα.

…..

Κανονικά ο φόβος υπάρχει για να μας εξυπηρετεί, να μας προστατεύει. Γιατί σήμερα δεν συμβαίνει αυτό;

Γιατί ζούμε παρά φύση!! Δεν είναι το κουφάρι μας ικανό να σηκώσει το αίσθημα, γιατί γίναμε… μαλθακοί!!! Μαλθακό μηχάνημα δεν σηκώνει την ψυχή. 

Την εποχή του Λεωνίδα τον φόβο τον χρησιμοποιούσαν!! δεν τον έτρεμαν!! Γι’ αυτό οι άνθρωποι υπερτερούσαν του συναισθήματος, το έκαναν ότι ήθελαν όχι το αντίστροφο!! Το είχαν υπηρέτη τους, δεν το υπηρετούσαν.

Γίναμε μαλθακοί επειδή στοχεύσαμε στην καλοπέραση! Οι αρχαίοι πρέσβευαν/επένδυαν στην σκληραγώγηση.

….

Κάποια στιγμή ένας δάσκαλος μού είπε ότι την Τραγωδία (το θέατρο) την χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για να προχωρούν συνειδησιακά. Με τους ρόλους ΒΙΩΝΑΝ τον πόνο σαν να τον ζούσαν (όπως σήμερα τον βιώνουμε κυριολεκτικά κι έτσι προάγεται η σκέψη). Αυτοί το είχαν ΜΑΘΗΜΑ για να περνούν τα στάδια τους γρήγορα ΚΑΙ αναίμακτα!!!! Αναίμακτα γιατί είναι τελείως άλλο να αντιμετωπίζεις τον πόνο όταν σού μπαστακώνεται εκεί που δεν τον περιμένεις, και τελείως άλλο να επιλέγεις να το πάθεις, να αναμετρηθείς επειδή θες, με επίγνωση. Στην δεύτερη περίπτωση εσύ έχεις την εξουσία πάνω του.

…..

Οι πρόγονοί μας προκαλούσαν τον φόβο, τον πόνο, έρχονταν επίτηδες αντιμέτωποι για να δυναμώσουν το κουφάρι. Στην γλυκανάλατη εποχή μας ο άνθρωπος κατάντησε να μην αντέχει να αγαπά.. πώς να νιώσει υπεράνω πόνου, φόβου!

Η γη αυτή, η Ελληνική, ευθύνεται για το πνεύμα.. και..

Μέσα μας κουβαλάμε τους προγόνους μας…

Είναι χρέος μου και όρκο δίνω να τιμήσω τα πάτρια που κρατούν το πνεύμα μου αχόρταστο, αλλά/και να φανώ αντάξια των σπουδαίων προγόνων μου που τα πάντα ανέδειξαν.  

Υ.Γ. Το κείμενο δεν είναι μοναχικές σκέψεις, είναι συζήτηση με την αγαπημένη μου φίλη Περσεφόνη. Τα μισά από τα λεγόμενα είναι δικά της.

Όταν παλιά ψαχνόμουν μόνη μου πέρναγαν χρόνια για να ανέβω μισό σκαλοπάτι. Σήμερα που μοιράζομαι τις σκέψεις, τα αδιέξοδά μου, με τόσο σπουδαίους ανθρώπους ο συλλογισμός τρέχει σφαίρα. Αν δεν είχαμε ο ένας τον άλλον δεν θα μας έφτανε η μία ζωή..

oxafies