Ο νους μας και τα συναισθήματα μας είναι δύο διαφορετικές πτυχές του ανθρώπου, που όμως, είναι περιπλεγμένα. Το ένα επηρεάζει το άλλο και αντίστροφα, αλλά σε πιο βαθμό; Την επίδραση που έχει το ένα πάνω στο άλλο είναι θεμελιώδης στο πως φερόμαστε και στο πως χειριζόμαστε τη ζωή.
Όπως όλοι γνωρίζουμε εκ πείρας, όταν έρθουν οι στιγμές να διαμορφώσουμε τις αποφάσεις και τις δράσεις μας, τα συναισθήματα μετρούν εξίσου - και πολλές φορές περισσότερο - με την σκέψη. Υπάρχει περισσότερη από ότι θα έπρεπε έμφαση στην αξία της καθαρής λογικής [Το ΙQ (δείκτης νοημοσύνης)] στην ζωή του ανθρώπου. Για καλό ή κακό, όταν τα συναισθήματα κυριαρχήσουν, τότε η νοημοσύνη μπορεί να μηδενισθεί.
Υπήρξε κάποτε η πεποίθηση πως τα συναισθήματα δεν έχουν θέση στην νοημοσύνη, και πως διαστρεβλώνει τη νοηματική ζωή. Οι επιστήμονες, τότε αποπλανήθηκαν από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή σαν το εν λειτουργία μοντέλο του νου μας, ξεχνώντας πως στην πραγματικότητα, ο εγκέφαλος με το δίκτυο νευρώνων του είναι πλημμυρισμένο σε ένα παλμικό ποτάμι από νεύρο-χημικές ουσίες (ο εγκέφαλος μας αποτελείται από χημικές ουσίες που ονομάζονται νεύρο-πομποί που κινούνται δια μέσου όλου του εγκεφάλου). Γι' αυτό ακόμα διερευνάται μέχρι πιο βαθμό υπάρχει νοημοσύνη μέσα στα συναισθήματα και το βαθμό που μπορούμε να φέρουμε τη νοημοσύνη στα συναισθήματα.
Συχνά, στο περιβάλλον που ζούμε, συναντούμε ζευγάρια που ένα χωρισμό.Μερικοί από αυτούς προσπαθούν να λέγοντας: 'Είναι για το καλό' ή 'Δεν τον / την χρειάζομαι', ενώ ταυτόχρονα τα μάτια τους είναι γεμάτα δάκρυα. Κάποιος που δακρύζει σημαίνει πως είναι λυπημένος, παρ' όλο που τα λόγια του δηλώνουν το αντίθετο. Το ένα είναι ενέργεια του συναισθηματικού νου, το άλλο του λογικού νου. Σε μία πραγματική έννοια έχουμε δύο νους, ένα που σκέφτεται και ένα που αισθάνεται.
Αυτοί οι δύο θεμελιώδης διαφορετικοί τρόποι να γνωρίζουμε τα πράγματα, αλληλεπιδρούν ούτως ώστε να κατασκευάσουν τη διανοητική μας ζωή. Από τη μια, ο λογικός νους, δηλαδή, ο τρόπος κατανόησης που τυπικά έχουμε εν συνείδηση, δεσπόζει στην αντίληψη, την σκέψη και την ικανότητα να συλλογίζεται και να διερωτάται. Από την άλλη, ο συναισθηματικός νους, δηλαδή το σύστημα κατανόησης των πραγμάτων, είναι αυθόρμητος και ισχυρός, αν και μερικές φορές παράλογος .
Η διχογνωμία, συναίσθημα / λογική, μας θυμίζει τη λαϊκή διάκριση , μεταξύ "καρδιάς" και "μυαλού". Όταν γνωρίζετε ότι κάτι είναι σωστό "στην καρδιά σας", αυτό είναι μια διαφορετικής τάξης πεποίθηση - ένα, κάπως πιο βαθύ είδος σιγουριάς, παρά να σκέφτεστε πως είναι σωστό με τη λογική. Υπάρχει μια σταθερή τάση αναλογίας του λογικού σε συναισθηματικό έλεγχο του νου: όσο πιο έντονο είναι το αίσθημα, τόσο πιο κυρίαρχος γίνεται ο συναισθηματικός νους - και τόσο πιο ανίκανος / αναποτελεσματικός καταντά ο λογικός νους.
Αυτοί οι δύο νους, το συναισθηματικό και το λογικό, δρουν σε στενή αρμονία τις περισσότερες φορές περιπλέκοντας τους διαφορετικούς τρόπους μάθησης τους για να μας καθοδηγήσουν στη μας. Συνήθως υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ του συναισθηματικοί του λογικού νου με το συναίσθημα να τροφοδοτεί και να ενημερώνει τις δράσεις του λογικού νου, και ο λογικός νους να εκλεπτύνει και κάποτε να κάνει βέτο (αρνησικυρία) τις εισηγήσεις των συναισθημάτων.
Τις περισσότερες στιγμές αυτοί οι δύο νους είναι υπέροχα συντονισμένα. Τα αισθήματα είναι απαραίτητα για τη σκέψη, και η σκέψη για τα συναισθήματα. Όμως όταν τα πάθη ορμούν / ανεβαίνουν η ζυγαριά γέρνει. Είναι ο συναισθηματικός νους που καταλαμβάνει το πάνω χέρι, κατακλύζοντας το λογικό νου.
Υπάρχει ένα ωραίο σατιρικό χωρίο που έγραψε ο «Erasmus» Από το Rotterdam (πόλη της Ολλανδίας), το οποίο συλλαμβάνει αυτή τη συνεχή ένταση μεταξύ της λογικής και του συναισθήματος.
«Ο Δίας έχει απονέμει πιο πολλή πάθος παρά λογική - θα μπορούσες να εις την αναλογία 24 προς 1. Έστησε δύο μανιασμένους τύραννους σε αντίθεση της μοναχικής δύναμης της Λογικής: τον θυμό και την σαρκική επιθυμία. Σε πιο βαθμό μπορεί η Λογική να επικρατήσει ενάντια στις συνενωμένες δυνάμεις αυτών των δύο, το κάνει αρκετά ξεκάθαρο η κοινή ζωή του ανθρώπου. Η Λογική κάνει το μόνο πράγμα που μπορεί: φωνάζει μέχρι να βραχνιάσει η φωνή της, επαναλαμβάνοντας φόρμουλες αρετής, ενώ οι δύο τύραννοι, της λένε να πάει να κρεμαστεί, και γίνονται όλο και περισσότερο θορυβώδης και προσβλητικοί, μέχρι που, επιτέλους, ο κυβερνήτης τους (η λογική) εξαντλείται, τα παρατά και παραδίνεται.»*
Αυτή η υπέροχη σάτιρα συλλαμβάνει, με χιουμοριστικό τρόπο, την παλιά αντιζηλία μεταξύ της κεφαλής και της καρδιάς. Στο παλιό παράδειγμα επικρατούσε το ιδεώδης της λογικής απαλλαγμένο από το τράβηγμα του συναισθήματος. Το νέο παράδειγμα, μας παροτρύνει να αρμονίσουμε την κεφαλή και την καρδιά. Για να το πράξουμε αυτό σωστά στις ζωές μας, σημαίνει πως πρώτα πρέπει να κατανοήσουμε τι σημαίνει να χρησιμοποιήσουμε έξυπνα το συναίσθημα.
* Το χωρίο του «Erasmus» είναι μεταφρασμένο από το αγγλικό πρωτότυπο.
http://thesecretrealtruth.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου