ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!

Για τα παιδιά θέλω να σας πω….τα παιδιά μας, αν είστε συνειδητά γονείς….

…για τα αθώα και τρυφερά αυτά πλάσματα τα γεμάτα όνειρα κι ελπίδες…που βλέπουμε καθημερινά και καμαρώνουμε, και κορδωνόμαστε… Φίλοι γονείς, πολύ φοβάμαι ότι δεν αγαπάμε, όσο αληθινά λέμε, τα παιδιά μας…
ναι, ναι…έτσι νομίζω….

Καταλαβαίνω… σας ξενίζει ίσως να ακούτε κάτι τέτοιο….
Εσείς που τόσες θυσίες κάνετε καθημερινά γι αυτά, που φροντίζετε να μην τους λείψει τίποτα…
Ίσως μάλιστα να πιστεύετε ότι δεν σας αφορά…
Όμως για ρίξτε μια ματιά στον κόσμο γύρω σας, στον κόσμο που τα έχετε φέρει…
Τι γεύση παίρνετε? Πως σας φαίνεται?
Πικρός, σκληρός και άδικος?
Χμ, θα έλεγα πως είστε αρκετά επιεικείς για μια πρώτη βιαστική ματιά.
Για ξανακοιτάξτε σας παρακαλώ λίγο πιο προσεκτικά, λίγο βαθύτερα…
Λοιπόν?
Μια ατελείωτη δυστυχία και μια πολύμορφη βία που απλώνεται σαν καρκίνος σχεδόν στα πάντα…
…μια ασχήμια τόσο αταίριαστη σ αυτό τον τόσο όμορφο πλανήτη. 
Ναι, ξέρω…θα μου πείτε ίσως το κλασσικό «…και φταίω εγώ που είναι ο κόσμος έτσι? Τι να κάνω εγώ? Εγώ προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για τα παιδιά μου…»

Ας είμαστε θα έλεγα ειλικρινείς καλοί μου φίλοι, δεν αγαπάμε αληθινά τα παιδιά μας, ναι... γιατί……

….γιατί αν τα αγαπούσαμε αληθινά όπως λέμε, ο κόσμος δεν θαχε τούτη την αποτρόπαιη και άδικη μορφή, δεν θα υπήρχε πόλεμος σε καμιά γειτονιά του κόσμου, για κανένα απολύτως λόγο,
οι άνθρωποι δεν θα σκότωναν, δεν θα βασάνιζαν, δεν θα εξευτέλιζαν ο ένας τον άλλο με τέτοια αγριότητα…
δεν θα καταστρέφαμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε και ανήκουμε, με τόση άγνοια και αφέλεια…
αν τα αγαπούσαμε αληθινά δεν θα συντηρούσαμε τόσα πολλά χρόνια ένα τόσο απάνθρωπο και απαράδεκτο σύστημα αξιών, έναν καθαρά εγωκεντρικό υλιστικό πολιτισμό απογυμνωμένο από πραγματική ηθική, πανανθρώπινες αξίες, αλληλεγγύη και ενότητα, 
δεν θα επιτρέπαμε να κυβερνάνε τον κόσμο μας και να μας οδηγούν στην καταστροφή εμάς, τα παιδιά μας κι ότι όμορφο στον κόσμο αυτό υπάρχει, μια χούφτα επικίνδυνα διεστραμμένοι, φιλόδοξοι, ματαιόδοξοι και άχρηστοι…
…πολιτικοί, τραπεζίτες, μεγαλοεπενδυτές, μεγαλοεπιχειρηματίες που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παίζουν με αριθμούς και έννοιες που καμία σχέση με την αληθινή ζωή δεν έχουν,
…που απλά έχουν αντικαταστήσει την αξία της ζωής με την αξία χαρτονομισμάτων για το δικό τους και μόνο «στενό» όφελος.
…δυστυχείς και ανάξιοι μέσα στη λογιστική τους οπτική για τον κόσμο.
Πόσο κρίμα που μόνο αυτό έμαθαν να κάνουν…!!
Πόσο φτωχοί μέσα στον εύπλαστο και ψεύτικο «πλούτο» τους…!!

Αλήθεια, πως νοιώθετε, τι αισθάνεστε κοιτώντας αυτές τις τόσο συνηθισμένες εικόνες γυμνών, πεινασμένων και άρρωστων παιδιών του τρίτου κόσμου, φτωχών παιδιών των πολέμων και των στερήσεων?
Λυπάστε, είμαι βέβαιος…. μα ησυχάζει η ψυχή σας επειδή σας φαίνονται τόσο μακρινές τούτες οι εικόνες και δεν αφορούν τα δικά σας παιδιά.
Δεν είναι δικά μας δηλαδή παιδιά και τούτα τα δύσμοιρα??
Γίνεται να είσαι γονιός και άλλα να νοιώθεις για τα δικά σου γεννήματα και άλλα για κάποιου άλλου γονιού που έτυχε να βρίσκεται σε κάποια άλλη γωνιά τούτης της γης??
Δεν είναι όλου του κόσμου τα παιδιά παιδιά μας?
Αλλιώτικες ανάγκες έχουνε τα δικά μας από εκείνα??
Υπάρχει κάποια διαφορά αν είναι μαύρα, κόκκινα ή άσπρα???

Αν τα αγαπούσαμε αληθινά, φίλοι γονείς, θα τον είχαμε αλλάξει τον κόσμο, δεν θα αναρωτιόμασταν «εγώ μωρέ θα σώσω τον κόσμο» 
Θα τον σώζαμε!!! Απλά θα τον σώζαμε!!!
Θα καταλαβαίναμε την ευθύνη μας για ότι συμβαίνει γύρω, κι ας μην μας τόμαθαν ποτέ οι παλιότεροι.
Αυτή η ανακάλυψη θάτανε η δική μας πραγματική επανάσταση, η δική μας προσφορά στη νέα γενιά, θα άλλαζε κυριολεκτικά το DNA για τις επόμενες γενιές, μην το γελάτε…
Ο κόσμος είναι ό,τι εμείς είμαστε, κι αν ο κόσμος είναι άσχημος είναι γιατί εμείς είμαστε έτσι και εξακολουθούμε να είμαστε…

Εμείς οι γονείς, ξέρετε, έχουμε τεράστια ευθύνη για την πορεία του κόσμου μας.
Μεγαλώνουμε και εκπαιδεύουμε το νέο αίμα της κοινωνίας, αγνά και καλοπροαίρετα πλάσματα, που όταν έρχονται στον κόσμο αυτό, είναι γεμάτα ζωντάνια, φρεσκάδα και χαμόγελα. 
Αν τα είχαμε καταλάβει όλα αυτά πραγματικά θα σηκωνόμασταν από τους καναπέδες, απ όπου παθητικά και με τα σνακ στο χέρι, κοιτούσαμε τον κόσμο να πορεύεται, μέσα από τις οθόνες μας…
θα σηκωνόμασταν, θα ξεβολευόμασταν, όχι για να βγούμε στους δρόμους με τα ένστικτα και τα σύμβολα που μας χωρίζουν, μα με το νου, με το νου αυτού που ξέρει, αυτού που δεν ζητάει από κανέναν άλλο, μα δρα, κάνει, δεν περιμένει τον άλλο να κάνει την αρχή, δεν περιμένει κανένα «σωτήρα»…
θ απλώναμε το χέρι στο διπλανό, δεν θα το δαγκώναμε, θ αγκαλιαζόμασταν, δεν θα σπρωχνόμασταν…
Καταλαβαίνετε τι λέω? Καταλαβαίνετε…??
Θα βλέπαμε τα απαράδεκτα σαν απαράδεκτα και θα τα αλλάζαμε, το άδικο σαν άδικο και θα το αλλάζαμε, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή…

Αντί να τα αλλάξουμε όλα τούτα όμως, εμείς συνεχίσαμε ό,τι από τους παλιότερους βρήκαμε, παραδόσεις και δεισιδαιμονίες και μια ηθική όπως μας βόλευε…
φροντίσαμε να συντηρήσουμε όλες τις αξίες της ζούγκλας που μας έμαθαν και όλους τους ανόητους μεταξύ μας διαχωρισμούς… 

εγώ θέλω αυτό, εσύ θέλεις εκείνο, εγώ πιστεύω αυτό, εσύ πιστεύεις το άλλο, εγώ κίτρινος, εσύ πράσινος, εγώ χριστό, εσύ αλλάχ και πάει λέγοντας…
καταφέραμε να έχουμε ένα σωρό ανόητους μεταξύ μας διαχωρισμούς, εθνικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς, πολιτικούς, οικονομικούς και δε μάθαμε να συνεργαζόμαστε, να μαθαίνουμε ο ένας απ τον άλλο…

ένας ατελείωτος κόσμος ιδεών για το κάθε τι να μας χωρίζει…

καθένας και μια διαφορετική άποψη για το σωστό και το λάθος…χωρίς καν να καταλαβαίνει ότι παπαγαλίζει μοναχά όσα του έμαθαν…
για ρίξτε ξανά μια ματιά από ψηλά στον κόσμο τούτο, στον πλανήτη μας…βλέπετε πουθενά σύνορα?
Είναι πια αποδεδειγμένο και επιστημονικά, πολλά χρόνια τώρα μα δεν μας το λένε οι κατέχοντες, ότι όλα και όλοι στον κόσμο τούτο, στο σύμπαν ολόκληρο, είναι ΕΝΑ!!!

Δεν αλλάξαμε τον κόσμο αυτό φίλοι μου γονείς…
και δεν το κάναμε γιατί παραμυθιαστήκαμε μια χαρά από τους τεχνίτες του είδους, πιστέψαμε σε ιδέες, οράματα, λόγια του αέρα και συντελέσαμε κι εμείς στο να είναι έτσι ο κόσμος σήμερα…
αρκεστήκαμε στα ψίχουλα γιατί δε μάθαμε να ζητάμε πολλά απ τη ζωή, από μας τους ίδιους, το ανάστημά μας ήτανε πολύ χαμηλό λες και είχαμε υψοφοβία…
…δεν το κάναμε γιατί κάπου εκεί, σε κάποια γωνιά αυτού του σάπιου συστήματος βολέψαμε κι εμείς τους δικούς μας φόβους, τις δικές μας επιθυμίες, τη δική μας ματαιότητα, αναβάλλοντας διαρκώς την όποια αλλαγή για…αργότερα…
Αρκεστήκαμε στο να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ένσημά μας, με κάθε τρόπο…
…κρύψαμε κάτω απ το χαλί την ασχήμια και το ψέμα μας, μην αλλοιωθεί η κοινωνική μας εικόνα, το προφίλ που χτίσαμε…

Εγώ λέω πως
«αν θες να καταστρέψεις μια αλήθεια κάν’ την ιδέα και προσπάθησε να τη φτάσεις», για να νομίζεις ότι κάτι κάνεις…
Όπως λέει και ο Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ, στο βιβλίο του Ο πειρασμός του ολοκληρωτισμού, «οι φανατικοί νομίζουν ότι πεθαίνουν για τις ιδέες τους, αλλά στην πραγματικότητα πεθαίνουν από αυτές...».
Κάπου εκεί νομίζω πως την πατήσαμε, κάναμε τις αλήθειες ιδέες αντί να τις ζούμε απλά και σκαλώσαμε στις φάκες και στα δίχτυα όλων αυτών που καραδοκούσαν.
Μα η αλήθεια να την ανακαλύψεις χρειάζεται μονάχα, άμεσα, με καθαρή ματιά, τίποτες άλλο, είναι αυτονόητη, δεν κατασκευάζεται, το ψέμα μοναχά κατασκευάζεται.

Δεν τα αγαπάμε αληθινά τα παιδιά μας.
Δεν είναι κόσμος αυτός που τα φέραμε να ζήσουν.

Κι αν αντέχετε να πάμε ακόμα πιο βαθειά, η αλήθεια είναι ότι δεν μάθαμε να αγαπάμε πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό.
Για να δώσεις αγάπη χρειάζεται πρώτα να την κατέχεις, να ζεις μέσα σ αυτή την ενέργεια, να κυλά στο αίμα σου…
…και να είστε βέβαιοι ότι θα ήταν σαν τη γνώση του δασκάλου, που όση και να δίνει στα παιδιά δεν του λιγοστεύει, δεν τελειώνει…
Αν είχε συμβεί αυτό, εύκολα και αυτονόητα η πραγματική και όχι κτητική αγάπη θα πέρναγε και στα παιδιά μας, δεν θα πέρναγαν σ αυτά όλες οι φοβίες και οι ανασφάλειές μας.

Γιατί αυτές μεταφέρουμε στα παιδιά μας, τις φοβίες μας και τις αξίες που πηγάζουνε απ αυτές.

θυμάστε όταν τα βγάζαμε βόλτα στα πάρκα και τις παιδικές χαρές όταν ήτανε μικρά-μικρά μωράκια?
Που τους δίναμε απεριόριστη αγάπη, φροντίδα και ασφάλεια?
Γιατί κράτησε τόσο λίγο?
Γιατί η ζωή τους από κείνη τη στιγμή και μετά είναι γεμάτη ανασφάλεια, καθωσπρεπισμό, υπακοή, φόβο και ασχήμια?
Γιατί προσπαθούμε να προσαρμόσουμε αυθόρμητα και υγιή νέα παιδιά στο άρρωστο περιβάλλον μας?
Τα παιδιά μας κινούνται μέσα σ αυτό τον κόσμο σαν τα τυφλά κουτάβια, παραπατάνε σε μια κοινωνία που δεν τους προσφέρει τίποτε απολύτως εκτός από την ασχήμια της και καταναλωτικά, υλιστικά, άχρηστα τι περισσότερες φορές, αγαθά.
Μια κοινωνία που δεν τους δίνει αληθινή, ουσιαστική γνώση και πρόσβαση μα τα βάζει να ανταγωνιστούν μεταξύ τους σκληρά και ανήθικα…
Δεν έχουνε ιδέα ποιοι είναι, που βρίσκονται, που πάνε…
απλά παραπατάνε, σκουντουφλάνε, πέφτουνε και ξανασηκώνονται…
Εξαγοράζουμε την άγνοια μέσα στην οποία τα καταδικάσαμε δίνοντάς τους άχρηστα τις περισσότερες φορές υλικά αγαθά, παθητικές παροχές που τα αποβλακώνουνε και στόχους χωρίς κανένα αντίκρισμα…
Τα μαθαίνουμε να βάζουν ασταμάτητα στόχους που πρέπει να εκπληρώσουν και τελικά ξεχνάνε να ζήσουν γιατί η ζωή δεν περιμένει, η ζωή κυλά αδιάκοπα δίπλα τους.

Μισόγυμνες δυστυχισμένες σταρ και ελαφρόμυαλοι γόηδες είναι τα πρότυπά τους.
Αυτά βλέπουνε όπου γυρίσουν το βλέμμα.
Τα πρότυπά τους δεν είναι μήτε ποιητές, μήτε επιστήμονες, μήτε μπροστάρηδες των τεχνών.

Κολυμπούν σε κόσμους πρόσκαιρης ευχαρίστησης τα Σαββατόβραδα χωρίς να έχουνε ιδέα τι τα περιμένει αύριο που θα θελήσουν ν ανοίξουν τα φτερά.
Τα φτερά? Ποια φτερά άραγε?
Ποιος τους είπε ποτέ, ποιος τους έδειξε ότι έχουνε φτερά? 
Ποιος τους άφησε να ανακαλύψουν τι ομορφιές, τι ικανότητες κουβαλάνε? 
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα?
Ένα σύστημα που φροντίζει να καταστρέφει δραστήρια, ενεργητικά και διψασμένα παιδιά κάνοντάς τα νωχελικά, μηχανικά και αντιδραστικά??
Νωχελικοί, συνήθως, καθηγητές και δάσκαλοι του μεροκάματου που τα φοβίζουν αντί να τα ενθαρρύνουν, που τα παραγεμίζουν άχρηστη παραποιημένη γνώση με στόχο τον καλό βαθμό??
Τα στέλνουμε στα σχολεία για «να γίνουν κάτι»…???
Δηλαδή είναι ένα τίποτα τα παιδιά μας και τα στέλνουμε εκεί να γίνουν «κάτι»??

Τι πραγματικά θέλουμε? 
Μήπως κι εμείς τα ετοιμάζουμε, τα προτρέπουμε μάλιστα να συνεχίσουν τον ίδιο ανόητο φαύλο κύκλο?
Μήπως γενιές και γενιές νέων ανθρώπων, κι εμείς μαζί, ευνουχιστήκαμε από κάθε μας κλήση, τάση, ικανότητα στο βωμό του να γίνουμε «κάτι»???
Αυτό θέλουμε και για τα παιδιά μας?

Τι κάνουμε για όλα αυτά φίλοι γονείς?
Ξυπνάμε και κοιμόμαστε ήσυχοι?
Φοβάμαι πως το αύριο είναι τώρα.

Συνεχίζω λοιπόν να λέω πως δεν τα αγαπάμε τα παιδιά μας αληθινά…

Πρέπει να αποφασίσουμε αν τα θέλουμε πιθηκάκια που μιμούνται ή ελεύθερα και συμβιωτικά πλάσματα σ ένα κόσμο όμορφο, βιώσιμο, ασφαλή και αυτάρκη, μακριά από κάθε κοινωνική αρρώστια του παρελθόντος.

Θέλουμε παιδιά πειθαρχημένα και υπάκουα ή παιδιά ελεύθερα?

Νομίζω πως αγάπη πραγματική χωρίς ελευθερία δεν είναι αγάπη…
Τι λέτε, είναι??

Τούτος ο κόσμος είναι αποτέλεσμα του φόβου και της άγνοιάς μας ότι μπορούν τα πράγματα να μην είναι τόσο άσχημα όσο είναι σήμερα…
Σήμερα μάλιστα που έχουμε, ίσως για πρώτη φορά, μοναδικές ευκαιρίες, «εργαλεία» και γνώση να τα αλλάξουμε όλα!!!

Τάσος Πετρίδης