Ο αιώνας της λογικής του… “παραλόγου”!

Θεωρίες που αναμφισβήτητα προκάλεσαν τις μεγαλύτερες επιστημονικές προσωπικότητες αλλά και την κοίνη ανθρώπινη λογική δημοσιεύθηκαν στα μέσα του περασμένου μας αιώνα, θέτοντας προ των πυλών το θεμελιώδες πλέον πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πειραματική φυσική, αυτό της απόλυτης γνώσης της κατάστασης ενός μικροσκοπικού συστήματος.

Όντας εξοικειωμένοι με την κλασική θεωρία των Νεύτωνα και μετέπειτα του Einstein, όπου η γνώση των αρχικών συνθηκών ενός προβλήματος είναι ικανή και αναγκαία για την πρόβλεψη των ακριβών συνθηκών που θα επικρατούν σε αυτό μετά την πάροδο ενός χρονικού διαστήματος, βρισκόμαστε απέναντι σε μια ολότελα διαφορετική οπτική ενός παρόμοιου προβλήματος…μια οπτική που εισάγει τον όρο της πιθανότητας να γνωρίζουμε μια συνισταμένη που αναζητούμε… μια οπτική “παράλογη”!

Τέλη 19ου με αρχές 20ου αιώνα εξέχοντες επιστημονικές φυσιογνωμίες μεταξύ αυτών Maxwell, Planck, Einstein, Bohr, Wien, Boltzmann, κ.α, θέτουν τις βάσεις και ταυτόχρονα την ανάγκη μια νέας “πνοής” για την εξήγηση φαινομένων που απομακρύνονταν από την τότε θεωρητική ερμηνεία. Μερικά χρόνια μόλις αργότερα Schrödinger και Heisenberg “στήνουν” την νέα θεωρία προκαλώντας την επιστημονική κοινότητα να δει με διαφορετικό τρόπο τις τότε παγιωμένες έννοιες να απαγκιστρωθεί από τις περιορισμένες της αισθήσεις και να εμπιστευθεί την ίδια την γλώσσα της Φυσικής… τα μαθηματικά!

Η κβαντομηχανική θεωρία είναι πλέον γεγονός. Το υπό μελέτη σύστημα περιγράφεται πλέον από μια κυματοσυνάρτηση η οποία μας δίνει την “πιθανότητα” να είναι αυτό σε μια συγκεκριμένη κατάσταση. Όλες μας οι υποθέσεις έχουν πιθανοκρατικό πια χαρακτήρα, αυτό επιτάσσει η αρχή της αβεβαιότητας, ενώ τα φαινόμενα αποκτούν στατιστική υπόσταση. Η φαινομενικά χαοτική, ανοργάνωτη κίνηση του μικρόκοσμου μπορεί να εξηγηθεί με αυτή ακριβώς την θεώρηση, μα η κβαντομηχανική δεν προσέφερε μόνο αυτό. Προκάλεσε με την δημοσίευση της ερωτήματα αναπάντητα τα οποία θα αποτελούσαν τροφή για τους μεταγενέστερους θέτοντας με αυτόν τον τρόπο τα θεμέλια ενός καινούριου τομέα της φυσικής, αυτόν της πυρηνικής και της στερεάς κατάστασης, ενώ παράλληλα τροφοδότησε και συνεχίζει να τροφοδοτεί μέχρι και σήμερα την ολοένα και αναπτυσσόμενη τεχνολογία.

Μέσα από τις εξισώσεις κατανοούμε την ρευστότητα των πραγμάτων, την παρουσία μιας ανώτερης συμμετρίας που η φύση έχει επιλέξει να “χρησιμοποιεί” και ταυτόχρονα την αδυναμία μας να γνωρίζουμε πάντοτε τα πάντα.
Συνδυασμός μαθηματικών και φιλοσοφίας, μια “όμορφη” περιγραφή εκείνων που δεν μπορούμε στην πραγματικότητα ούτε καν να δούμε, εκείνων των μαγικών στοιχειωδών σωματιδίων που η φύση τους είναι διττή αφού ανάλογα την περίπτωση μπορούν να συμπεριφερθούν είτε ως σωματίδια είτε ως κύματα.

Κατανοώντας αυτό το αμάλγαμα της ανθρώπινης νόησης μπορούμε πλέον να σταθούμε γεμάτοι ελπίδα απέναντι στην αποκρυπτογράφηση των μηχανισμών που περιβάλλουν τα υποατομικά φαινόμενα που αν και μακριά από τις ανθρώπινες αισθήσεις και λογική αποκτούν σιγά σιγά νόημα. Είμαστε πλέον τυχεροί θεατές σε μια “παράλογη” για κάποιους κάποτε μα σχεδόν λογική για μας τώρα παράσταση που δίνει η ίδια η Φύση…