Πάνω από 500,000 Έλληνες τα τελευταία 10 χρόνια έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους. Το τραγικό στις εδώ συζητήσεις είναι ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων που έχει μείνει πίσω, λέει την εύκολη κουβέντα : «δειλοί είναι και την κοπανάνε», «τους στέλνει ο μπαμπάς λεφτά στα Παρίσια και στα Λονδίνα», «τάχα μου για δουλειά φεύγουν» και πάει λέγοντας.
Θεωρούν ότι όσοι έχουν φύγει πήραν το σάκο μια μέρα που δεν είχαν να κάνουν τίποτε, ανέβηκαν στο αεροπλάνο λες και θα πήγαιναν στο Cartie Latin για ποτό, λες και στην απογειώση δεν έσφιξαν τις παλάμες και τα χείλη.
Εμείς που μείναμε πίσω ρεμπελιάζουμε στις χωρίς όνειρα και ελπίδες μέρες μας, κάτω από τον καυτό ήλιο του Νοεμβρίου της Ελλάδας, κάτω από την παρακμιακή γοητεία του μπορδέλου που ζούμε κάθε μέρα. Κάποιοι σπρώχνουμε κανένα παιδικό καροτσάκι όπως σπρώχνουμε το καρότσι με τα ψώνια, «ρίχνουμε» ή μας «ρίχνουν» κανένα κέρατο για να έχουμε ένα υπαρκτό αντικείμενο έντασης και κοιμόμαστε κάθε βράδυ με τον ίδιο βραχνά που θα ξυπνήσουμε και το πρωί: «Πόσο έχει ο μήνας σήμερα;»
Σβήνουμε τις ημέρες όπως σβήνει ένα παιδί μία λάθος γραμμένη λέξη: Με μεγάλη προσοχή και μεγάλο ζήλο.
Εσείς του εξωτερικού και εμείς του εσωτερικού. Ιδια γλώσσα, ίδια παιδική ηλικία, ίδια εφηβική, το ίδιο ευσυγκίνητοι και το ίδιο κουρασμένοι. Όμως εμάς μας βαραίνει κάτι που ποτέ δεν θα γίνει βάρος στο δικό σας στέρνο. Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα του…μείνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου